Θεληματική Παύση.
Για πρώτη φορά που το 2004 έκαμα πραγματικές Διακοπές. Έν επήα πούποτε. Δαμέ ήμουν, εδούλευκα, εμεγάλωννα κοπελλούθκια. Μα ήμουν διακοπές. Εννοώ παύση πυρός, ποτζιήνη την όμορφη που επιτρέπεις του εαυτού να φυλάξει τα όπλα, να κλείσει τες πόρτες του κάστρου, να άψει κάρβουνα για να ψήσει αρνιά τζιαι να πιεί κρασιά μόνος του χωρίς να έσιει ανησυχία καμιά.
Πραγματικές Διακοπές όπως τες περιγράφουν τα εικονογραφημένα περιοδικά, ποτζιήνες τες ουτοπικές διακοπές που άμα θκιεβάζω στα περιοδικά κάμνουν με να δίννω το φρύδι μου το αριστερό τζιαι να διερωτούμαι "μα πώς μπορεί να κάθεται κάποιος για ώρες στην πισίνα τζιαι πίννει πίνακολάτα με χαμογελούι σάν το χάχαν αχάπαρος?"
Έχτισα ένα νοητικό κτίριο γεμάτο μαξιλάρκα μαλαχτά χαμέ, τζι έκατσα μέσα του με κλειωμένες τες πόρτες.
Την πρώτη μέρα εφάκκουν πάς τους τοίχους, "Φκάρτε με που δαμέσα, εν φυλακή!" εφώναζα, μα έν έρκετουν κανένας.
Την δεύτερη, έπιαν με ο τρόμος.. Άοπλος όπως ήμουν εφοήθηκα να μέν έρτουν νύχταν οι ερινύες τζι η Θλίψη να με καππακώσουν. Εχώστηκα κάτω που τα μαξιλάρκα τζι εφάκκαν η καρδία μου. Εθώρουν σκιές τζι επετάσσουμουν.
Την τρίτη άρκεψα να βρίσκω άνετα τα μαξιλάρκα τζι έκατσα πάνω τους αντί να τ' αφήννω να με τσιλλούν.
Την τέταρτη άψα τη φουκού επειδή επείνασα.
Την πέμπτη ετζοιμήθηκα 9 ώρες μονοκόρτι.
Την έχτη άρκεψα τα απογευματινά κουρούθκια μαζί με 8ωρον ύπνον.
Την έβδομη έκατσα να ξεκουραστώ που τη ξεκούραση.
Καταλάβω τωρά.
Έτρεχα, έτρεχα τόσα χρόνια να προλάβω. Να μπήξω τζι άλλα μές το νούν. Να πετύχω πιό ψηλούς στόχους πουμέσα μου. Να πλάσω. Συνέχεια. Έτρεχα να μέν με πιάσει ο όγρακος που με βουρά.
Πραγματικές Διακοπές όπως τες περιγράφουν τα εικονογραφημένα περιοδικά, ποτζιήνες τες ουτοπικές διακοπές που άμα θκιεβάζω στα περιοδικά κάμνουν με να δίννω το φρύδι μου το αριστερό τζιαι να διερωτούμαι "μα πώς μπορεί να κάθεται κάποιος για ώρες στην πισίνα τζιαι πίννει πίνακολάτα με χαμογελούι σάν το χάχαν αχάπαρος?"
Έχτισα ένα νοητικό κτίριο γεμάτο μαξιλάρκα μαλαχτά χαμέ, τζι έκατσα μέσα του με κλειωμένες τες πόρτες.
Την πρώτη μέρα εφάκκουν πάς τους τοίχους, "Φκάρτε με που δαμέσα, εν φυλακή!" εφώναζα, μα έν έρκετουν κανένας.
Την δεύτερη, έπιαν με ο τρόμος.. Άοπλος όπως ήμουν εφοήθηκα να μέν έρτουν νύχταν οι ερινύες τζι η Θλίψη να με καππακώσουν. Εχώστηκα κάτω που τα μαξιλάρκα τζι εφάκκαν η καρδία μου. Εθώρουν σκιές τζι επετάσσουμουν.
Την τρίτη άρκεψα να βρίσκω άνετα τα μαξιλάρκα τζι έκατσα πάνω τους αντί να τ' αφήννω να με τσιλλούν.
Την τέταρτη άψα τη φουκού επειδή επείνασα.
Την πέμπτη ετζοιμήθηκα 9 ώρες μονοκόρτι.
Την έχτη άρκεψα τα απογευματινά κουρούθκια μαζί με 8ωρον ύπνον.
Την έβδομη έκατσα να ξεκουραστώ που τη ξεκούραση.
Καταλάβω τωρά.
Έτρεχα, έτρεχα τόσα χρόνια να προλάβω. Να μπήξω τζι άλλα μές το νούν. Να πετύχω πιό ψηλούς στόχους πουμέσα μου. Να πλάσω. Συνέχεια. Έτρεχα να μέν με πιάσει ο όγρακος που με βουρά.
Σχόλια
Τζιαι χουβαρτάς :)
Είδες τα μαξιλάρκα ήντα χαράν έχουν;;;
Κάμνουν σε να νιωθεις Πασάς :-)