Χτές, στο δάσος το πυκνό

Εχτές εξέφυγα που τες ευθύνες τζιαι επήα στο δάσος να καθαρίσω.  Έφερα μαζί μμου  το φίλτατο David Foster Wallace, τον αποχαιρέτισα χωρίς δάκρυα δυστυχώς, τζιαι άφησα τον να απαγγέλλει τα manic του γραψίμια στα ψαρούδκια τζιαι τα πεύκα.   Στο καλό, άγνωστε φίλε.

Μόνος.  Σχεδόν κρύο.

Αναπνοές θορυβούσες που κάμνουν το δάσος να αφουγκράζεται.

Λίμνη αγαπημένη!  Ζωντανά δέντρα.  Πεθαμένα δέντρα.  Μονοπάτι.

Εφκέρωσεν απότομα η βαρετή μου βούρκα που τες αδυναμίες μου τζιαι τες ανασφάλειες της εφτομάδας, έριξα τες ούλλες μες το νερόν, δέν εθέλαν να πνιούν, ετσιριλλούσαν.  Άτιμες!   Επεταχτήκαν πίσω, οι πεισματάρες!  Βουρούν με!

"Δέ φεύκουμεν, κάτσε πάνω ππεζεβέγκη" -είπεν η πιό παχουλλή τους με θράσος.  

Έδισα τες πας σε πέτραν να πάν πουκάτω.  Τίποτε.  Επεταχτήκαν σαν τον πίδακα στον αέρα, εδώκαν  μου την πάς στη κκελλέ με κορμούς τζιαι βράχους, τζιαι εφκάλαν ππάλες να μου κόψουν τα ποδκια μου.  Ήπια τα γαίματα μου τζιαι άρκεψα βούρος.  Εχαχανίζαν.  Ελαχάνιασα.  Επέρασεν πολλή ώρα.  Εχάσαν με.  Ώωωππ,  ξαφνικά όπως επερνούσαν που τη λίμνην επετάχτηκεν  με τη γλώσσα ορθωμένη ένας τεράστιος δεκαπίθαμος βάτραχος ππιριλλομμάτης,  άκκασεν τες τζιαι έφαεν τες μιάν μιάν επιδειχτικά.  Ερέχτηκεν, εζαοείδεν με, τζιαι ξαναβούττησεν το σπυρκασμένον  του κορμί  απότομα στη λίμνη με τα βατραχοπέδιλα του να πατσίζουν την επιφάνεια του νερού, σκορπίζοντας τα νούφαρα.   Ούφφου, εξεφορτώθηκα τες.

Όπως το έχω καθιερωμένο, άκουσα το Requiem του Ligeti (δύσκολο κομμάτι) περπατώντας στο σκοτεινό μονοπάτι (φετίχ μου).  Έπιαν με φόος μεγάλος, πολλά ωραίος, όξινος μες τες φλέβες, εταράχτηκα πολλά.  Τί ωραία!! Νιώθω, είμαι ζωντανός!!  

  Το φώς εκρύφτηκεν πίσω που τα σύννεφα τζιαι το αντιφώς έβαψεν υπερφύσικα το δάσος.

Έφαα νερά.

Ακκάσαν με οι σκνίπες.

Είδα δέντρα ππεσμένα πολλά.

Έφυα με παραπάνω πράματα απ' όσα έφερα.

Η γή βυθίζει την προβοσκίδα της απαλά στο νερό.

βουβή η λίμνη.  κάτι θέλει.

εισβολή ζωής