Εμάζεψα.

Εμάζεψα σήμμερα τα εργαλεία του συνθέτη τζιαι κυκλοφορώ μαζίν τους όπου πάω. Ετοιμάζεται το κορμίν να γράψει.   Νευρικό ττακκούριμα του ποδιού.  Αγριεμένο βλέμμα. Τρίζουν οι κλειδώσεις, εννα ξιποραφτώ που τη δύναμην που πασκίζει να πεταχτεί έξω τζιαι δέν την αφήννω.  (Όσον παραπάνω κάμνεις πομονή, σύρνεις πίσω, καρτεράς, φορτίζεσαι, χτίζεις ένταση,  τόσον πιό πυραχτωμένη η έκρηξη της δημιουργίας)  

Πρώτες μικροσεισμικές δονήσεις.

Ήδη άρχισε αμυδρά να εμφανίζεται στες άκριες του  συνειδητού ο βαθυπόταμος ήχος του τσιέλλου, ούλλον μαράζιν τζιαι σοφίαν αρχαίαν,  για το οποίο θα γράψω τα In Memoriam κομμάθκια του Δαυίδ που άταφος ακόμα κείτεται.   Έρκεται κλεφτά το τσιέλλο  τζιαι γεννά μου φράσεις μουσικές φευγάτες, που γαργαλλιούν  το νούν μου σε απρόοπτες στιγμές, σαν να μου γλυκοψιθυρίζουν μυστικά ερωτικά.  Έρκουνται τρείς.  Τέσσερις.  Κυκλώννουν με.  Χαμογελώ τζιαι σηκώννεται η τρίχα μου.  Εν περίεργο συναίσθημα, άβολον.  Αμαρτωλό, σχεδόν.

Σαν είμαι στο σούππερμαρκετ τζιαι θωρώ τα κόρνφλεηξ τζιαι τα απορρυπαντικά τζιαι τζυλώ το καρρότσι,  ξαφνικά έρκεται τζιαι τυλίει  με αγκαλλιαστά, χαδιάρικα μια φράση μουσική ζεστή που λικνίζεται  γυμνή, ολοκόκκινη, πετάσσεται πάνω στες φλορέσσες του τταβανιού, σιωνώννεται  πίσω στο πάτωμα, κλώννεται φιδίσια χαμέ, ξανατυλίεται πας τα πόδκια μου, σκαρφαλλώννει μες το ποδινάρην μου  αργά, φτάννει ώς πάνω, μπαίννει μες το ένα φτίν τζιαι κουλλουρώννεται μες το μυαλό μμου σφιχτά. "Αγάπη μου" -ψιθυρίζουν μες τον νούν τα κόκκινα χείλη. Ξαπολά.  Φκέννει που το άλλον φτίν τζιαι κατεβαίννει κάτω.  Αρπάσσει με που τη μέση να με καταχτήσει.  Μετά φεύκει τζιαι αφήννει με άποτον.  Μεινίσκω παλαβωμένος τζιαι κρατώ το κουτί των κόρνφλεηξ όπως το χάχα.   Αναπνοές βαθκειές.  

Ή,  σαν οδηγώ, έρκεται που το ροστέλλον τ' ουρανού άλλη φράση, σύφφουνας άγριος  -χιλιάδες νότες θυμωμένες-  μπαίννει απαιτητικά που το εξώστ του αυτοκινήτου, σβήννει μου τη μηχανή, πετάσσει με στην πισινήν πολυθρόναν, πειράζει με τσαχπίνικα τζιαι ξαναφεύκει.  Εν οι φράσεις οι πειραχτούρικες, που απλά έρκουνται τζιαι φεύκουν, έν ταιρκάζουν με το κομμάτι, έρκουνται μόνο για να με φορτίσουν τζιάλλον.

Γιατί με βασανίζει έτσι η μουσική;  Ήντα μ' αρέσκει!  Πόσο καλά γράφω άμαν συμβαίννει τούντο παιχνίδισμα!   Τούτη εν η απόλαυση μου σαν  συνθέτης, όι τα χειροκροτήματα ύστερα! Εν το μυστικό που ξέρω, ζιώ τη χάρη του σκιρτήματος του έρωτα όποτε γράφω.  

Καρτερώ.  Εκτιμώ την Πορείαν.  Αφήννω τον Εαυτόν μου να τη  χαρεί καθημερινά.

Σε λλίγες μέρες -νιώθω το, εκάλεσα το-  το τσιέλλο του μυαλού θα μου στείλει επιτέλους μια φράση ταιρκαστή, τη σωστή τη μαγεμμένη, το μυστικόν κλειδίν που χτίζει τα παλάθκια.  Ήρεμη θα σταθεί μπροστά μου τζιαι με αρπάξει παθιασμένα κοιτάζοντας με ίσια στα μμάθκια.  Παγώννει ο χρόνος.  Θα μας σκουλλίσει μέγαν πάθος όπως τη λάβαν που τζυλά στες σήραγγες του ηφαιστείου,  τζιαι ο σεισμός μας εννα σούσει τους τοίχους. Θα σμίξουμεν, τζιαι ύστερα ήσυχα θα  κάτσουμεν γυμνοί ο ένας απέναντι στον άλλον στα στροντζυλά αλώνια, θα μου μιλά δοξαρωτά σε αργήν κίνησην, τζιαι θα μεταφράζω τα αόρατα  της κελαηδήματα  σε γλώσσαν αθρώπινην, μουσικήν.  Αμαν τελειώσει ο Γάμος, θα φύει.   Στο επανειδήν, αγαπημένη.

Δουλειά ενός μήνα, τέσσερις ώρες τη μέρα.  Θα κολυμπώ στον κόσμον τούτον να ζαλίζουμαι, σαν τον μήναν του μέλιτος.    (Ταυτόχρονα πρέπει να έχω το "αλλον" μου το νούν ακέραιον,  να είμαι καλός σύζυγος, πατέρας, σύντροφος, δάσκαλος, φίλος  ---no problem,  έχω τρείς εαυτούς, αρμονικά ισοζυγισμένους.  Θα  γράφει τη μουσικήν τζιαι θα φαντασιώννεται  ο Άγριος Ζώος με τη Γαλανή, αλλά ο Κανένας που εν ίσιος τζιαι λογικός,  θα καθοδηγά τα πραχτικά, να μεν μας γυρίσει πέλλαρος!  Κανένας να μέν καταλάβει το μυστικό μμου κόσμο -εχτός που τη γυναίκα μμου που ξέρει τί συμβαίννει τζιαι ανέχεται με η Αγία.  )

Τα πεζά εργαλεία του επαγγέλματος:

Χαρτίν μουσικής.  Πέννες.  Ρίγες.  Μετρονόμος.  Λίστες απέραντες με  μουσικά συστήματα, αρχιτεκτονικές τζιαι αρμονίες.   Παρτιτούρες αγαπημένων κομμαθκιών, για να ρουφήσω έμπνευσην που τους Αθανάτους.  Διαστημόπλοιο.

Αχχ.  Επεθύμησα να πιώ έναν πακκέττο τσιάρα κάθε νύχτα τζιαι ένα την ημέρα.  Τέσσερα χρόνια που τον έκοψα τον δκιαολορούφητον,  τζιαι ακόμα στρινιάζει με  άμα γράφω.  

(Ελάλησεν ο Αόρατος Συνθέτης του μυαλού)