D.F. Wallace- In memoriam
Έν έχω ύπνον. Σήμερα αυτοκτόνησε ο αγαπημένος συγγραφέας της γυναίκας μου, o David Foster Wallace, ποιητής αριστουργημάτων. Υπήρξε σημαντικό πρόσωπο στο δεσμό μου με την Αγάπη, εδκιέβαζεν μου τον συχνά. Ήταν 46 χρονών. Στο απόγειο της επιτυχίας. Έξυπνος, ευαίσθητος. Αδύναμος. Εφάαν τον τα δαιμόνια του νού, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, η νευρασθένεια. Έγραφεν με τρόπο ιδιόμορφο, μαξιμαλιστικό, ο νούς του χείμαρρος ιδεών, εικόνων, αισθημάτων. Δεν άντεξε. Η Αγάπη έκλαιε ούλλη μέρα. Ούτε κάν τον εξέραμεν προσωπικά. Πειράζει με άμαν έξυπνοι ταλαντούχοι ανθρώποι χάννουν το παιχνίδι της ζωής τζιαι βυθίζουνται στο βούρκο, τζιαι φεύκουν μας νέοι. Πειράζει με πολλά. Του έγραψα επιτάφιο ποίημα. Θα του γράψω 13 κομμάτια για σόλο τσέλλο, επίσης, ως το Νιόβρη.
David Foster Wallace, In Memoriam.
-----------------------------------------
Δαυίδ, αγαπημένε
Τόσον τζιαιρόν
κύκνειον άσμαν έγραφες, αγγελοπλάστη μου;
-εφάνηκεν τωρά.
Πού ήταν τα σημάθκια;
Κανένας δέ σσου εκρόννετουν.
Πυκνόφυτες εφκαίνναν πάντα οι φυλλάδες.
Στον Κήπον πας τους ουρανούς εταξίδευκες, Δαυίδ,
ψηλά στα νέφαλλα εμαστόρεψες καστέλλιν πετρόσκαλον
τζι αντιζηλώθηκες με άλλους Αθανάτους.
Άξιος!!
Τζειπάνω ερίζωσες,
ώ, Δέντρον Της Ζωής
Τζι εμείς, καρκιοφλοϊσμένοι,
ετρώαμεν -μοσχάππιδον- τον λόγο σσου.
Πόσον επήρες πάνω σου!
Σε κακόν έφκηκεν.
Έσμιξες με τον Βάκχον τζιαι τον Σειλινόν
τζιαι μέσα στες μααρές της ηδονής εποταμίστηκες
Κούππες γρουσές πικρόκρασον γεμάτες, μέρα-ννύχταν έπιννες.
-πόσο ξερατό!
Χίλλιες θνητές παρθένες παμπουλοβύζες
σπονδήν εδώκα σσου τα κορασάτα τους
Μουρτάρη! Ασυχχόμπατε! Λυσσιάρη!
Το σκουλαμέντον του μυαλού ερίζωσεν καλά,
ζιζάνιον πουκάτω του Δεντρού σου.
Δάκος. Έφα σσε.
Τζι οι κατεμίτες του μυαλού εστερέψαν.
Εσάγνιασεν το όμορφο σσου φρούτον,
ώ, αστέριν μου μονοξήλαμπρον.
Μαυρονεφκιές εζώσα σσε
τζιαι που ψηλά, στο βάθρον έππεσες
έκπτωτος
τζιαι εθαλασσομάχας.
Εφτζιέρωσες! Τζιαι σού θνητός!
(είπες, αλάζων, πως εννα σε γλιτώση ο Θείος Μανδραγόρας,
-πόσο λλάθος είσιες καλέ μου)
Θεάλλη πυρούμενη εξ ουρανού έκρουσεν τον μισον τον Κήπο σσου.
Θρηνείς τον;
"ποιός έτσι πεττουβάν μου έβαλεν, τζιαι έχασα το νούν μου;"
Σταχτόν ετρίφτης; στες κοπριές τζιυλλιέσαι;
Που το καστέλλιν σου οι κόλακες εφύαν.
Χωράφι σσιέρισσον εγίνεις, εκατάλαβες το;
"Γυρεύκω τον μιζαρωτήν, σάβανον να μου φέρει."
Μα ποιός παουρίζει;
Ήρτεν ο Χάρος έσσω σου!
"Είπα του νάρτει."
Καβαλλαρίαν έφερεν μιτά του μάϊσσες
λυσσιόμαχες, θερκούνες του νερού.
Φύε!
Εκούρσεψεν ο κουσποτζιέρρας το ροστέλλο σσου.
τζιαι ο σκοτεινός ο πρίντζιπας
ασκλέρευτος ανέμισεν δρεπάνιν τζιαι θερνάτζιν
Τζιαι τσαλαπατιστά το Κήπευμαν σσου εθκιασσιέλησεν
μες το καστέλλιν έμπην, φούρνος πυρούμενος!
ήβρε σσε μόνο σσου, κοραλλοβαμμένον
(εστέκουμουν τζιαι θώρου σσε πας στη μαρμάρινην σκάλαν
τζιαι η Αγάπη μου ασπροντυμένη εδκιέβαζεν μου
τα θαυμαστά γραφτά σου τζιαι έκλαιεν η μίζερη)
Βούττημαν νήλιου.
Σαν τον ραδάρην, που στο θέρος δρεπανιάζει την σειράν την τελευταίαν
εκορμοτζιεφάλλιασε σε ο Χάρος
τζιαι που τον Δαίμων Εαυτόν σου ελυτρώθεις.
Σχόλια
Φιλιά στην Αγάπη σου. Εν να ζει πάντα πες της, μέσα που τζείνα που έγραψε... τζιαι ενώσαν σας.
Άλλοι δαμάζουν την, άλλοι όι. Άλλοι μισουν τον εαυτόν τόσον πολλά που ότι τζιαι να κάμουν φαίνεται τους άχρηστον. Άμαν αθρωποι σαν τον Δαυίδ εν την αντέχουν τη ζωήν τους, τζιαι καταρίφκουν την ετσι εγωιστικά τζιαι ναρκισσιστικά, εν κρίμαν που το θεόν.
Γίνεται να σώσεις τον κόσμον. Τα φιλιά σου θα τα μεταφέρω. Ζαοθωρεί η Αγάπη μου τωρά γιατί ήμουν όξυπνος ως τες 3 τζιαι έγραφα, τζιαι τωρά έν σώννω να ταϊζω κοπελλούθκια ;-)
Βρές τα έργα του. Αν σου αρέσκει το σκίρτημα της γλώσσας εννα πελλάνεις. Έτσι αθρώποι, σπάνια κατεβαίνουν στη γή. Δκιέβασε πρώτα το "Broom of the System", και μετά το "Infinite Jest".
perimenoume na mas anartiseis ena-dio poiimata tou...
συγγταφέας ήταν πολλά ποιητικός. Θα αναρτήσω ως supplemental του ππόστ μια δυο παραγράφους του.
:)
Απορία για σένα: Πώς γίνετια να λες "θα γράψω για χάρη του τόσα κομμάτια" μέχρι την τάδε εποχή; Η σύνθεση μπορεί να προγραμματιστεί; Δεν είμαι από αυτους που πιστεύουν ότι η τέχνη είναι καθαρά προιόν έμπνευσης, αντίθετα πιστεύω στην σκληρή δουλειά του καλλιτέχνη, για να δώσει μορφή στην έμπνευσή του... Πώς λειτουργείς εσύ;
Κι αγνάντευε...
kamia sxesi
dok.
Χρόνια περιμένουμε το μοιραίο. Το κύριο πρόβλημα του ήταν το μυαλό. "Έβλεπε" όλες τες παρενθέσεις συνέχεια. Είχε υπερβολική ταχύτητα η σκέψη του, καθαρότητα. Ήταν νευρωτικό ατομο, ένιωθε άβολα μες το δέρμα του (που λέν οι ΧΤΕρνιοι). Μπορούσε να δεί όλες τες πλευρές ταυτόχρονα. "Εν εσιουρκάζετουν".
Δέν κατάφερε ποτέ να είναι χτίσει το Αόρατο Θεμέλιο Το Πουμέσα, που ο κάθε άνθρωπος έχει καθήκον να πλάσει. Χωρίς το Θεμέλιο, δέν έχουμε βάση σίγουρη, και δέν καταφέρνουμε εύκολα να ταξιδέψουμε μακρυά που τον εαυτό μας για να μας δούμε απο απόσταση. Η απόσταση είναι το μυστικό, μόνο με perspective δέν παίρνεις τον εαυτό υπερβολικά σοβαρά.
(Εμένα το μυστικό μου το καλλιτεχνικό είναι απλό: Ο θεός εδωσεν μου λλίον νούν, όι υπερβολικόν, δέχουμε τον όσος έναι, χρησιμοποιώ τον ούλλον κάθε μέρα, αλλά έμαθα να έχω τζιαι την απαιτούμενη απόσταση που τον εαυτό. Σαν την ψυχική υγεία έν έshει)
κι αγνάντευε
-για τον τρόπο που γράφω...
Πρώτα ακολουθώ τα σημάδια που αφήννει πάνω μου θέμα που με ταρακούνησε συναισθηματικά. Το σκέφτουμαι αισθηματικά, με όλες τες αισθήσεις να διεγείρονται για μερικές ώρες.
Το Συναίσθημα/Ιδέα γεννιέται πρώτο, ενσαρκώννεται. Μου "λέει" τί είδους κομμάτι θέλει να του γράψω, για ποιά όργανα, κλπ. Το αφήννω μερικές μέρες να δουλέψει μόνο του ανενόχλητο μες το υποσυνείδητο.
Ξαφνικά, μετα απο περίπου μια βδομάδα "Συλλαμβάνω" ολόκληρο το κομμάτι σε μιά με δυο μέρες έντονες, όλο εγρήγορση και χρώματα του νού, σκιτσάρω την αρχιτεκτονική του (αμυδρά), βάζω κάτω τα θεμέλια, αρχίζοντας και απο την αρχή και απο το τέλος και δουλεύω τες δύο άκρες ανάποδα ώσπου να συναντηθούν στη μέση. Ο υπόλοιπος χρόνος αφιερώννεται στην εξωτερίκευση του την πραγματική και την μετάφραση της Εσωτερικής γλώσσας σε Εξωτερική.
Πάντα μου συμβαίνει το ίδιο. Με την εμπειρία, έμαθα να μπορώ να αποφασίζω τί θέλω να εξωτερικεύσει το υποσυνείδητο μου, τί το θέλω να πλάσει, πόσο, πότε, μετά περιμένω, το γεννά, (σαν τεράστια πέτρα) και μετά δουλεύω πάνω του σαν τον πελεκάνο ή το γλύπτη. Το κύριο σημείο είναι η πρώτη στιγμή της Ιδέας να πηγάζει απο πραγματικά συναισθήματα δυιλισμένα, όχι από το Νού ή τη Λογική.
Έγραψα για τούτο το θέμα στο πόστ μου του Αυγούστου ¨Τον Κήπον Άννοιξα" -στο οποίο περιγράφω πως βιώννω το creative process, και ειδικά πώς έγραψα τα 7 κομμάτια που ανάρτησα στο μπλόγκ.
έχω χαρα της ζωής επειδή επροίτζισεν με ο Πλάστης με average intelligence αντί με genius, μακάρι ναν καλά, ευτυχώς! Χαίρουμαι όσα έχω τζιαι δέ ζηλεύκω τα IQ points που μου λείπουν -τζι ας με γινώ ποττέ τόσον καλός όσον ήταν ο μάστρε Πεττόβεν.
Άκουα τον 3 ώρες σήμερα στο δάσος, μα τί όμορφη μουσική. Σχεδόν επέρασεν μου το μαράζι λόγω της αγάπης του Schumann.
Η υπερβολική ευφηία είναι μεγάλο πρόβλημα. Κάμνει τον άλλο πολλά δυστυχισμένο αν δεν καταφέρει να αποστασιοποιείται που τον εαυτό του συνέχεια τζιαι που τις καταστάσεις γύρω του. Πολλά κουραστικό (φαντάζομαι). Εγώ με average ευφηία τζιαι κουράζομαι να το κάμνω... Φαντάσου να είχα τζιαι παραπάνω...
Μακριά από μας!
Ζητω τοο average μυαλο μας το καλοεξασκημένο.
Κι αγνάντευ...