Άσημοι Πρωταγωνιστές (σε πολλα μέρη)

Εκλείσαν τούντον μήναν πέντε χρόνια που τότε που εγοράσαμεν το αγαπητό ξύλενο τζιαι μυττερό σπιτούδιν μας δαμέ στην Πόλην με τους Μύλους την ποταμαγκαλιαστήν.  Πουμέσα εν κουκλίν, έβαψα το πολλά χρώματα, έβαλα του παλιά έπιπλα, αγαπώ τους χώρους του πολλά. Πόξω εκόλλησεν στη δεκαετία του εβδομήντα, κίτρινο με burgundy παράθυρα.  Εν κρίμαν. Γιορτάζουμεν λοιπόν την επέτειον του σαν καλοί αμερικάνοι ξοδεύοντας λλίγα λεφτά πάνω του (έστειλεν  μας φέτος δώρον ο βλάκας ο Bush κάτι λεφτά για να γαργαλήσει την οικονομία, ο μαννοκίκκηρος, θα τα φάμεν ούλλα) --είπαμεν λοιπόν να το κανατζιέψουμεν λλίγον το καημένο σπιτούδι, που στέκει δαμε που το 1865, (ντάξει, εσάστηκεν πολλές φορές που τότε!)  οπότε  επρόσλαβα τον Todd, τον 'πογιατζιήν της γειτοννιάς' για να φρεσκάρει εξωτερικά τα ξεθωρκασμένα του παράθυρα, τους πετροθεμελιούς, το γείσον της στέγης, την εξώπορταν, τζιαι το κουγκρίν του driveway  (o πογιατζής της γειτονιάς εν ένας κοκκινομάλλης  τύπος, μάλαμα άνθρωπος, ιρλανδοαμερικάνος 45ρης, που ζιεί με τους γονιούς του, ο οποίος εν πολλά σκληροδουλευτής τελειομανής πογιατζής, φτυστός ο Robin Williams στο μεταξύ.   Στα νειάτα του ήταν τζιαι μπόξερ, αρκετά κοντόλαιμος βαρελλόστηθος, λαφαζάνης, πατητός πυκνίδιν.   Έμεινεν άγαμος. Τα σάββατα μεταμορφώννεται σε θαλασσόλυκο ψαρά ττόνου/ ξιφία, πάει 40 μίλια έξω με τον αδερφόν του τον αστακοπαγιδευτήν, μες τες τραμουντάνες του Ατλαντικού τζιαι πιάννουν τεράστια ψάρκα με το καλάμιν.  Σαν πογιατίζει το σπίτιν μου σταματά κάθε ώραν τζιαι πίννει μιάν γουλιάν ουίσκι που έναν ασημένιο μίνι-φλασκί χωσμένον στην τζέπη του.  Ανασηκώννει το ένα φρύδι κλεφτά τζιαι στυλλώννει το φλασκί  -νομίζει ότι έν τον θωρεί κανένας, αντρέπεται που πίννει πρωί ξημερωμαν, ποτιτσινώννει -ας όψεται η ζωή-, σφοντζιήζει τα χείλη, ψηλά κρεμμαλλισμένος πας τη σκάλα την  ακουμπημένη πας το δεύτερο όροφο του σπιθκιού μου.   Πογιατίζει με το άλλο του το σιέρι, τζιαι η φρουτσούδα ανεμίζει αππωμένα, τραουδά μας Led Zeppelin σούζοντας τον κώλον του, αλλά κάμνει ολόισιες γραμμές. Το κκεραττάν! Δουλεύκει αργά αλλά με ευλάβιαν τζιαι προσοχήν.  Επίσης, αν ππέσει που τες σκάλες τζιαι τσαφαλλωθεί, ξέρω έθθα μου κινήσει αγωγή.  Αγαπούν τον ούλλοι στη γειτοννιά). 

Τωρά που πογιατίζεται το σπίτι, έρκουνται κάθε μέρα οι γέροι της γειτονιάς για να επιθεωρήσουν την πρόοδο    (εν πολλά περήφανοι που αναβαθμίζουμεν το εξωτερικόν του σπιθκιού, βοηθούμεν την γειτονιάν να σάσει, τζιήνοι ούλλοι μέρα περιποιούνται τα δικά τους!). Κάθε πρωί λοιπόν, μες την κρυαδούαν, ο 94χρονος Κύριος Henry, o πρώην παλλιατζιής, αγέρωχος ακόμα τζιαι πολλά είρωνας, γρυλλώννει τα έντονα μπλέ μμάτια του τζιαι φωνάζει του Κυρίου Don του Καναδ0ύ, ογδοντάρη πρώην πελεκάνου φερέτρων που μοιάζει του Παπαντρέου (πατρός!).   "Ηey, Dooooon!!"   --Ο κ. Henry ζιεί με την κόρην του τη νοσοκόμα, η οποία έχει obsession με το κόψημον του φράχτη μπροστά που το σπίτιν τους (δυο φορές τη βδομάδα).  Τους ανήκουν τα δυο σπίθκια απέναντι μας.  Μεινίσκουν στο ένα, τζιαι το άλλο εν ακατοίκητο γεμάτον ώς το τταβάνιν με τα παλλιοπράματα που επερισύλλεξεν ο κ.  Ηenry  στη ζωήν του -απίστευτο! Στοίβες περιοδικά, ποδήλατα, βάζα, χορτοκοπτικές του 1940, κλπ κλπ. Διασταυρώννει λοιπόν ο Κ. Henry τον πολυσύχναστο δρόμο απο απέναντι, ττοκκάρει τον K. Don, μιτσοκαμμά του, τζιαι κουτσά κουτσά εμφανίζονται με τα καρώ τους πουκάμισα τα μάλλενα τζιαι τες σκωροφαημένες τραγιάσκες, κουμπούν μπροστά στο σπίτιν μου τζιαι αρχίζουν να σχολιάζουν με τα σιέρκα διπλωμένα πίσω της ράσιης τους, τζιαι να δείχνουν με το παστούνιν τες λεπτομέρειες, πειράζουν τον Todd που τον ξέρουν που μωρό.  Τεράστια, αληθινά χαμόγελα με ψεύτικες μασέλλες.  Πάω να τους καλημερίσω.  Μυρίζουν και οι δύο Old Spice κολώνιαν τζιαι φτηνόν σιαμπού, τζιαι έχουν πριγιαντίνην στα μαλλιά τους τα αρκοθερισμένα.  Πειράζουν με τζιαι μέναν ("Μα ακόμα να πάεις δουλειάν; Είσαι πλούσιος αλώπος.  Καλα την έσιεται οι νεοι σήμμερα, εμείς επηένναμεν η ώρα τέσσερις το πρωίν, ως τες οχτώ τη νύχταν.  Μα βάλλεις άλλους να κάμνουν τες δουλειές σπίτι σσου; Τί σημαίνει έχεις δίδυμα;  Εμείς είχαμεν έξι κοπελλούθκια.  Εμείς επογιατίζαμεν τζιαι τα σπίθκια μας οι ίδιοι τζιόλας.")    Τα σάββατα, πιάνει ο Κ.  Don το πλατύν του αυτοκίνητο, βάλλει μπρος με τον Κ.  Henry για το καζίνο των Ινδιάνων δαμέ πάρακατω, τζιαι παίζουν φρουτάκια για 12 ώρες συνέχεια, χάννουν που $100, τρών μούχτην στο καζίνο γιατί παίζουν συχνά, τζιαι έτσι απολαμβάννουν τη ζωήν τους.  Ο Κ. Don, όποτε κόφκει το γρασίδιν του, κόφκει τζιαι το δικόν μου, τζιαι γώ δανείζω του εργαλεία τζιαι βοηθώ τον να συνάξει τα φύλλα.

Σε λλίον έρκεται τζιαι ο Κύριος Frank με τα χρυσά γυαλλάκια, ο ασφαλιστής, πενηντάρης, που έχει το γραφείο/σπίτι του στη γωνιά παρακάτω.  Γραβατούδα, σφιχτό παντελόνι καφέ.  "Καλημέρα κ. Διάσπορε, μπράβο σου, ωραίον το πογιάτισμαν"  Πολλά καθαρός ο κ. Frank,  έχει σπιτούδι σε στυλ Tudor, κάτασπρον, με μικρό κηπούδι μπροστά, τζιαι στο γραφείον του πουκάτω που το σπίτι μεγαλώννει τροπικά φυτά παράξενα, εν παράδεισος. Κάθε μέρα σκουπίζει το πεζοδρόμιο στο κατώφλι του γραφείου που τες βρωμιές που μας αφήννουν οι γαδάροι οι νυχτοπάππαροι της γειτονιάς (μπουκάλες ρούμιν, κάποτε καμιάν σύριγκαν ή προφυλαχτικό), τζιαι κάμνει ππάτες με το πλατύν του χαμόγελο σε όποιον περνά γνωστόν του.  Ο Κύριος Frank έχει διπλή ζωή.   Εν γκέη αλλά επείδή εν καθολικός άλλης γενεάς κρατά το μυστικόν που τους δικούς του.  Οι φίλοι του στη γειτονιά ξέρουν το, δέν τους κόφτει, δέν τον κρίνουν.  Έκαμεν τζιαι εικονικό γάμο με μιά κοπέλλα που το βιετνάμ παράνομην που εδούλευκεν κοντά του τζιαι ήταν να την δκιώξουν το  immigration  --ήθελεν να τη βοηθήσει να μείνη αμερική.  Συμβιώννουν αγαπημένα, εν καλοί φίλοι πολλά, αγαπούμεν τους ούλλοι μες τη γειτονιάν γιατί ο κ Frank προσέχει μας, εν το φτίν της γής.   Τα σάββατα όμως, ντύννεται με πουκάμισα μώβ, vintage seventies,  κάμνει κάππαν το μαλλίν, τζιαι  πάει μουσκομύριστος στην αρένα του rollerskating  σε μιά πόλη λλίον παρακάτω (εν πρωταθλητής της πόλης στο disco rollerskating), τζιαι απολαμβάννει τη ζωήν του όπως του αρέσκει.  

Άμαν έρτει ο κ Frank φωνάζει τζιαι του γείτου μου του κ Chuck,  του νευρικού γέρου με το τετράγωνον πηγούνι, πρώην καθηγητή.  Φκαίννει έξω της πόρτας του άνιφτος, όξινος με την τεραντωτήν, φωνάζει του η πελλογεναίκα του που το παράθυρο της κουζίνας "που παειιιιιις;;;; εννα 'ρωστήσεις!  ελα πίσωωωω είπα σου.", τζιαι τζιήνος ξητιμάζει την τζιαι έρκεται ευνουχισμένος να μας πεί καλημέρα.  Έρκεται τζιαι η κόρη του, που μεινίσκει τζιαι τζιήνη μαζίν τους, εν ανύπαντρη (ούλλη η γειτονιά ανύπαντρους γεμάτη!!) τζιαι έχει η φτωσιή σύνδρομον  Asperger's τζιαι δέν μπρορεί να σε κοιτάξει ίσια στα μάτια ή να καταλάβει καλά τα social cues, στέκεται άβολα κοντά σου, τζιαι μιλά πάρα πάρα πολλά. Αρέσκει της ιδιαίτερα  η μουσική, τζιαι έρκεται κάποτε σπίτιν μας τζιαι παίζουμεν της τραγούδια που το Sound of Music τζιαι τραγουδά, κοιτάζοντας τον τοίχον ευτυχισμένη.  

Κατα τες δέκα αρκέφκουν δειλα δειλα να κάμνουν την εμφάνισην τους στο πεζοδρόμιο, τέσσερα σπίθκια πιό κατω, οι περαστικές πόρνες της γειτοννιάς μας .  Μεν νομίζετε εν ντυμένες με φανταχτερά, σέξυ "ρούχα της δουλειάς", --εν πλάσματα φυσιολογικά, άβαφτες, ντυμένες casual, με τες φόρμες ή τα jeans.  Πονεμένες πολλά της ζωής.   Η κάθε ιστορία ποτισμένη δάκρυα ποταμόν.  Στα τραβημένα τους πρόσωπα διαβάζεις τα τραύματα τζιαι τα βάσανα τους. Καγρίζω που δέν μπορούμεν να κάμουμεν τίποτε, η αστυνομία δέν τες βοηθά, το μόνον που κάμνουν  εν να τες φυλακίζουν  για μιάν νύχταν. Καμμιά βοήθεια  δέν τους προσφέρουν.  Τους pimp  τους έν τους πιάννουν ποττέ (πού να τους έβρουν!).  Άλλες εν εθισμένες στο crystal meth  το καταραμένον που ρουφά ζωές, άλλες εκμεταλλεύκουν τες οι μαλακωpimps -όι ποτούτοι που θωρούμεν στα video clips με τα πατρωνόρουχα, τες ροζ κάντιλλακκ,  τζιαι το ράπ-attitude, --τούτοι ντύννουνται κανονικά τζιαι εν αόρατοι μες στην κοινωνίαν, αλλά εν τέρατα.  Ξέρουμεν ποιές είναι οι πόρνες-οι ίδιες περνούν κάθε μέρα.  Οι γέροι σιερετούν τες, διούν τους τζιαι φαϊν κάποτε.  Μέρος της κοινωνίας.  Οι καημένες προσπαθούν να πιάσουν πελάτες με τρόπον προσεχτικόν, να μέν καταλάβει η αστυνομία ή να μας ενοχλήσουν.  Σταματούν τζιαι πιάννουν τες οι πελάτες για γρήγορο, φτηνό σέξ.  Θωρούν το σπίτιν τζιαι χαμογελούν.  Στον κόσμον τους που εν ούλλα χαλασμένα, η νέα ζωή φαντάζει ακόμα πιό φρέσκα.  Κοντοστέκουνται που μακρυά, νιώθουν άβολα, παν πάρακατω.    Τα σάββατα παίζουν με τα κοπελλούθκια τους στο πάρκο με τες κούννιες, δίπλα που τες μάνες τες άλλες τζιαι τα μωρά τους, τζιαι σιέρουνται τον ήλιον τζιαι την αυτοδιοίκησην του κορμιού τους όπως ούλλος ο άλλος κόσμος.

Τζιαι ούλλοι μαζίν χαιρούμαστεν το ταπεινό make-over  του Διασποροσπιθκιού.