Εχαμήλωσα

Επέστρεψα αισίως στο μυττερό σπιτάκιν μου σήμμερα, κουρασμένος που το ταξίδι στην Πολιτείαν Της Εξαποδώ τζιαι του Σιονιού (τζιαμέ που μεινίσκει η πεθθερά μου, για την οποίαν έχω ξαναγράψει -δέν τα πάμεν καλά, μισά με, εν σεξολόγος, ρωτώ την περίεργες ερωτήσεις, κλπ κλπ, κονταροχτυπιούμαστεν, χαλά μου τη γλυτζιά μμου, πικρανίσκει την Αγάπην μου, ----είπαμεν τα)     As expected, που λέν και οι ΧΤΕρνιοι, το Σάββατον το πρωίν  που εξεκινήσαμεν να πάμεν (συγκούπαοι, με τα δύο 9μηνα μωρούθκια μας στες καρεκλούδες τους,τ ζιαι ξησιειλησμένον  το αυτοκίνητο με τα "απαραίτητα" -που εν πολλά, έστω τζιαι για νούσιμους γονείς σαν τζιαι μάς- , πάρκα, ρούχα, γάλατα, παιχνίδια)   as expected ένιωθα τρομερή νευρικότητα τζιαι κρύον ιδρώτα στο σβέρκο μου γιατί  όποτε πάμεν στην Πολιτείαν της Εξαποδώ τζιαι δώ την Πεθερά μμου χαλά πολλά η διάθεση μου τζιαι χάννω την ενέργεια μου αμέσως  --κόφκει καντούνια η καημένη η ενέργεια μου που εν ευαίσθητη τζιαι μολις δεί  την Πεθθεράν μου ξιππάζεται,  βουρά στο κατήφορο της γειτοννιάς τσιριλλίζοντας τζιαι αναμαλλιασμένη, πάει πίσω στον highway κλαμένη, τζιαι κάμνει ώτοστοπ με ξημαρισμένους τύπους προσπαθώντας να στραφεί στη Διασπορούπολη να γλυτώσει.  Δυστυχώς, δέ βρίσκει ποττέ το σωστό δρόμο, τζιαι πάει αλλού τζιαι ξεστρατίζει, δέν την ξαναθωρώ, τζιαι πικραμμένος ξαναρκέφκω να χτίζω νέαν ενέργεια που την αρκήν.  (Ψυχοφθόρον τζιαι λυπηρόν χόμπυ!  ) Έπιασεν με το παράπονον, τζιαι άγχος μεγάλον γιατί έσιει τόσες μέρες που προετοιμάζουμαι να γράψω μουσικήν, χτίζω την ενέργειαν μου, τί κρίμαν να τη χάσω!!!!

(Στο μεταξύ, πρώτη φορά παίρνουμεν τα μωρά ταξίδι στο σπίτιν της που τότε που εγεννηθήκαν, συμβολική η επίσκεψη, σημαντική για τα μωρά, τζιαι ας μέν το ξέρουν νοητικά.  Άρα αναπόφευκτη τζιαι καλή η επίσκεψη.  Έχουν δικαίωμα τα μωράκια να συνδεθούν με τες ρίζες τους χωρίς τον αρνητισμόν των μεγάλων να τους εμποδίζει.)

Διαδρομή πανέμορφη φθινοπωρινή, κάπως πενθιμη, καλυμένη με πολύχρωμα γρασίδια (ώς τζιαι ρόζ!  )   που παν να ξεράνουν τζιαι θάμνους ούλλον μούρα δηλητηριώδη τζιαι μή.  Στες δύο πλευρές του αυτοκινητόδρομου βουνά τεράστια γκριζόμαυρα που ταξιδεύουν μαζί μας, σοφοί γέροντες.  Πυραχτωμένες κορώνες οι  κορυφογραμμές τους,  τζιαι μυρωδάτες.  Δάση πυκνά  βλαστούν σαν τα γένια στους πρόποδες.  Έππεσεν τζιαι μια ωραία ομίχλη το πρωίν, εζωγράφισεν τα -ήδη-  κόκκινα, κίτρινα φύλλα των δέντρων με έντονο γκριζομπλέ.   Επρόσεχα να μέν τσιλλίσουμεν κανέναν ελαφάκι που εδιασταύρωννεν το δρόμο, ή καμμιάν άλκην,  (σαν τον τάρανδον αλλα τεράααααααστιον ζώο, λλίο χαντό.)    Έτρωα αμύγδαλα τζιαι παστόσυκα (φετίχ μου άμαν ταξιδεύω)  το πατίδιν της πεζίνας στα 120 χλμ  την ώρα, σταθερά. Πολύ λλίγη κίνηση, μόνον οι γενάες που έχω ξανααναφέρει οδηγούσαν τόσο νωρίς, επηένναν ορειβασίαν, ή να κάμουν ποδηλατοαυτοχτονικό σπόρ στους κρεμμούς.  Άκουα πολλά όμορφη μουσική, χαδιάραν τζιαι καταθλιπτική:  Έφερα τες συφφωνίες του Jean Sibelius του θλιμμένου χειμωνομανή Φιλλανδού, που επηένναν πάρα πολλά με το τοπίο τζιαι διαρκούν περίπου όσον το πολυχιλιόμετρον μας ταξίδι, τζιαι ηδονίζουμουν με τα φκιά, τους οφθαλμούς, τη γεύση, τζιαι το πνεύμαν γιατί έτρωα, εθώρουν, άκουα, τζιαι αννοίξαμεν τζιαι ωραία συζήτηση με την Αγάπη μου για τες διαστημικές Μαύρες Τρύπες, τη Βαρύτητα, τζιαι αν γίνεται να υπάρχουν τούτα τα φυσικά φαινόμενα μες τη ψυσιή μμας, όι μόνον στο Έξω Σύμπαν. 

Που μέσα μου εσκέφτουμουν τί όμορφα επερνούσαμεν, πόσον την αγαπώ, τί ωραία που επικοινωνούσαμεν όπως μας έλουζεν το χρώμα του δάσους, εθώρουν τζιόλας τους καρπούς μας στην πισινή πολυθρόνα που το καθρεφτάκιν --τα μωράκια που ήταν όπως τα αγγελάκια με κυρτό κεφαλάκι, (ντάξει, κάθε 1 ώρα εμυρίζαν κακκά  τζιαι εσταματούσαμεν-ακόμα τζιαι τα αγγελάκια κάμνουν κακκά!  ) τζιαι ένιωθα πολλά (τολμώ να πώ)  ερωτευμένος με τον εαυτό μμου -δέ συμβαίννει συχνά να έχω αυτόν το συναίσθημα, συνήθως δυσφορίαν νιώθω, ή κριτικήν.   Ετζοιμήθηκεν τζιαι η Αγάπη σε κάποια φάση, τζιαι έμεινα μόνος μου με τον εσωτερικό μμου εαυτό για παρέα.

Τούτα τα όμορφα εσκέφτουμουν την ώραν που οδήγουν μόνος, είχα τέσσερις ώρες μπροστά μου, τα μωρά ήρεμα (τί μωρά έχω ο δαίμονας!  Τέσσερις ώρες δέν είπαν κίχ!!  )

Λαλώ του εαυτού μου  "Αχ, πολύτιμη μου ενέργεια που σε χτίζω τόσες μέρες μες τον Κήπον μου, σε φορτίζω με τόσα προκαταρκτικά σχεδον-ερωτικά, γιατί να χάσεις την όμορφη σσου θαλπωρή;"

Απαντά η Γαλανή, ο εαυτός μου που κόφκει ο νούς της: " Αντί να χάσεις, κέρδισε"

Έσουσεν  με πολλά ο γρίφος της Γαλανής.   Εσκέφτουμουν.  Εσκέφτουμουν.

Σε μιά στιγμή εκρηχτική, την ώραν που επέρνουν σφαίρα μπροστά που εναν McDonalds  με τον υπέροχο του χρωματισμό, εκατάλαβα οτι εν στο σιέριν μου αν θα επιτρέψω της πεθθεράς μου να ενοχλήσει τον Κήπον μου.  Εσταμάτησα το αυτοκίνητον νοητικά σε κλάσμα δευτερολέπτου. Έδωκα μιάν κλωτσιάν του Εγώ μου, έπεψα τον να φάει χάμπουρκερ με πατάτες τζιαι κοκα κόλαν (πήεννε ρε βλάκα, εννα σε περιμένω να φάεις δαμέ, δκυό λεπτά!!!  )   Όπως επήεν ο Εγώς να καταπιεί τα McDonalds ξερογυρίζω το Toyota, τζιαι φεύκω παμπέσιηκα.  Άφηκα τον τζιαμέ, έφαεν 300 χάμπουρκερ όσπου να τον πιάσω σήμμερα το πρωίν.   

Τί ωραία να ταξιδεύκεις χωρίς τον Εγώ σου!!!!    

Ένιωσα να με τυλίγει η ενέργεια μου η άλλη,  η καλή, οπως το σεντόνιν το απαλόν, τζιαι ώς θαύματος επροστάτεψεν με ούλλον το σαββατοκυρίακον!!!  Απαγόρεψα σιωπηλά της αξιαγάπητης πεθθερούλλας να με ενοχλήσει, χωρίς να πώ τίποτε πειραχτικό, άσχημο, ζοπποβορτίσημο.  Ανέχτηκα την μάλιστα χωρίς ευγενική  προσποίηση.  Ένιωθα το!   Είδα την αθρωπιάν της μπροστά μου,  είπα της γειά σου.  Είδα τη χαράν της που εβάσταν τα αγγονάκια της, ελυπήθηκα την μάλιστα που εν έτσι στριφνή.  Εχάρηκα.  Είπα της τζιαι τζιήνης γειά σου.   Λλίον ήταν να κλάψω.  

Έν ήταν ομως εύκολο, οι πειρασμοί πολλοί για να νευριάσω.   Θα γράψω μόνον έναν, γιατί το θέμαν του ππόστ εν η απόφαση μου να κρατηθώ, όι τα νεύρα που θα μπορούσα να έχω με τες πελλάρες της πεθθεράς.  Έν αντέχω όμως, πρέπει να γράψω για έναν τουλάχιστο συμβάν γιατί ακόμα σούζω τη κκελλέν μου τζιαι απορώ πώς δέν είπα τίποτε.

Μόλις εφτάσαμεν τζιαι είπαμεν τα τυπικά, (μές τα χαμόγελα τζιαι τη θετικότηταν εγώ, αγκαλιάν τζιαι τα δύο μου μωράκια)  επήα αποχωρητήριο  (μετά που την Αγάπην μου φυσικά), η οποία όπως έφκεννεν που το αποχωρητήριο ένεψεν μου περίεργα τζιαι έσουσεν τη κκελλέν της, με τους ώμους κατεβασμένους.  Απορημένος, πάω μέσα αννοίγωντας την πορτούλλα με το πορσελανένιο πόμολο με τα λουλλουδάκια, μυρίζω τη φρέσκα λεβάντα, το μοσχοσάπουνο, απολαμβάννω τη συλλογή με τα πορσελάνενα γυμνά στη σουβάντζα,  πάω να ανακουφιστώ. Τσακκκ.  Τί βλέπω πάνω που το αποχωρητήριο!!!!!;;;;   Μια μεγάλη σελίδα καλλιγραφίας χειρόγραφης με το γραφικό χαραχτήρα της πεθθεράς.  Διαβάζω με συνοδείαν νερού: 

"ΠΡΟΣΟΧΗ,   ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ,  -ΒΟΥΛΛΩΝΝΕΙ ΕΥΚΟΛΑ!!!!"  παροτρύνοντας μας να τραβούμεν το καζανάκι για 25 δευτερόλεπτα τουλάχιστο για solid waste, τζιαι 10δλπτα για liquid, εχτός τζιαι αν έχουμεν χρησιμοποιήσει πολλύ χαρτίν υγείας στο solid, οπότε συνιστά να τραβούμεν το καζανάκιν σε δύο δόσεις, μεταξύ αφόδευσης τζιαι σκουπίσματος, ή αν γίνεται, να κάμουμεν τη δουλειάν μας σε 2-3 φάσεις, με διακοπές νιαγάρα, τζιαι επίσης να προσπαθήσουμεν να μέν χρησιμοποιήσουμεν πολλύ χαρτί γιατί έννεν καλά για το περιβάλλον , να το διπλώννουμεν τουλάχιστον δύο φορές στη χρήση, ή να κόφκουμεν μόνο τρία φύλλα (το χαρτίν που έσιει μαλιστα εν ανακυκλωμένο τζιαι σφάζει σε στον τόπο που δέν θωρεί ο ήλιος!!) Τελειώννει η πινακίδα με την παράκληση "Συζητάτε την πιθανότητα να ακολουθούμε σαν οικογένεια το σαββατοκυρίακο αυτή τη μέθοδο flushing του νιαγάρα, για το καλό του περιβάλλοντος:   IF IT'S YELLOW, LET IT MELLOW,  IF IT'S BROWN, LET IT DROWN"

(Αννεν κίτρινον, άς το στην τουαλέτταν, αννεν καφέ, τράβα νιαγάραν!!!!!!!!  )

Με μεγάλη εγκράτεια ακολούθησα τες οδηγίες της πινακίδας  χωρίς να πιάσω την πέννα μμου τζιαι να προσθέσω αισχρές βλακείες πουκάτω.

Άκουσα/είδα/ένιωσα τζι άλλα που θα μπορούσαν να με ενευριάζαν, αλλά έμπειραζει, έμεινα ήρεμος, τζιαι η χαρά που την είδα να κάμνει την καημένην εφόρτισεν τζιαι άλλον την έμπνευση μμου (ακόμα τζιαι ο Αόρατος Πατριός εχάρηκεν με τα μωρά τζιαι έφκηκεν που τον λήθαργον του, -νομίζω έκαμεν τζιαι μειδίαμαν σάν το χαμόγελον σε κάποια φάση)  

Περίεργα τα πράματα που κερδίζεις άμαν αφήκεις τον Εγώ σου στα McDonalds.

Έμεινα τόσον ήρεμος που  έκπεμπα θετικήν ενέργειαν συνέχεια.   Ήρτα πίσω ανανεωμένος, να συνεχίσω τη φόρτιση μου.   Επίσης, έκαμα μιάν ωραίαν τρίωρη συζήτηση στην επιστροφή με την Αγάπην μου για τον τρόπο γραψίματος του David Foster Wallace -για τον οποίο θα γράψω το νέον μου κομμάτι-  τζιαι μου εξήγησε καλά τη φόρμαν του τζιαι το σκελετό της σκέψης του τον μανιακό.  Θα προσπαθήσω να αποδώσω μουσικά τον τρόπο που γράφει, με τες παρενθέσεις, τα footnotes/endnotes και τον λεπτομερέστατον τρόπο γραφής.