O Αυστριακός μου Σούφης ο Κουστάβος

5τη, μερος 4ο


6τη, μέρος τρίτο, 1/2


6τη, μέρος τρίτο, 2/2



Εμίλουν με μμιαν καλήν φίλην για τη διαδικότηταν πόψε. Να σας γνωρίσω με έναν πλάσμαν που αγαπώ, ο οποίος επότιζεν διαδικότηταν τη μουσικήν του. Ειχεν τζιαι ποτούτον, τζιαι που τ'άλλον η μουσική του.

Εχουμεν να ακούσουμεν δύο κινήσεις από τες συφφωνίες 5 και 6 του Gustav Mahler. Όποιος/α έχει την πομονήν να τες ακούσει προσεχτικά θα φκεί κερδισμένος/η. Ο θείος Mahler έν έγραψεν πολλές, μόνον 9 τζιαι μιάν μισοδότζιην. Ελάλεν του όμως τι να γράφει έναν πουλλάκι μαγικό που μετά από συμφωνίαν πώλησης της ψυχής του στα Θεία, έκαμνεν την μουσικήν του Mahler μελαχχολικήν αλλά γεμάτην ζωοθετικότηταν, ηλεχτρισμόν, τζιαι να ξεσπάζει όπως τη θάλασσαν, να έρκεται πάνω σου αργά όπως τα μαύρα κύμματα της νύχτας τα τεράστια, τζιαι όταν τελικά δώκουν πάνω σου να σε πνίει η έκσταση του μαραζιού που είχεν τούτος ο υπέροχος άνθρωπος o βασανισμένος που αγάπαν τόσον τη ζωήν που τον αδίκησεν (επεθάναν τα μωρά του τζιαι η γυναίκα του έκαμνεν του κέρατα με τον Vasily Kandinsky τον ζωγράφον). Η μουσική του εν διαφορετική που τες άλλες της εποχής. Ακολουθούσεν τη θεωρία του πολλαπλού ηχητικού οργασμού (feminine), αντί της απόλυτης τελικής κατάληξης (masculine) που εδημιουργούσαν οι περισσότεροι συνθέτες.

Όταν ήμουν κολλέγιον τζιαι έν ένοιωθα καλά έκαμνα συχνά Mahler weekends για να ανθίσει το πνεύμαν, να σπουρτίσουν τα συναισθήματα αντί να παγώσουν μέσα μου τζιαι να γινώ μούργος (έν τα εκατάφερνα πολλά καλά)--άκουα ούλλες του τες συφφωνίες τη μιά μετά την άλλην, (παίρνει αρκετές ώρες!) με κάτι φίλους ή φίλες καλές. Σαν rave party για nerds. Εγύριζεν μας πέλλαρος. Ασκομαχούσαμεν που το κάγριν. Επίνναμεν κρασίν ισπανικόν κόκκινον. Εγύριζεν μας τζιάλλον. Εσυνοφρυώννετουν η ψυσιή μας. Εμπαίνναν τα σύννεφα μες το διαμέρισμαν τζιαι εβροντούσαν μας. Αντίνασσα τα μαλλιά με νόημαν στες "δυνατές" στιγμές. Γεμάτον το δωμάτιον Αγάπην της ζωής τζιαι του Θανάτου. Έππεφτεν ύστερα σσιωπή. Τί απαίσια που είναι η πραγματικότητα μετά που 16 ώρες Mahler. Τί ωραία που με έκαμνεν χάλια τζιαι που με άλλασσεν σαν άθρωπο ταυτόχρονα. Τι μαλάκας ήμουν. Επεθύμισα να το κάμω αλλά φοούμαι το ελαφρύν depression που ακολουθεί πάντα το Mahler weekend.

Εμετακόμισεν ο Mahler μετά το κολλέγιον σε ένα σπιτούι βιεννέζικο μές τον Κήπον του Νού μου, πουκάτω που το Ψηλον Κυπαρίσσι, τζιαι κάθεται τζιαμέ μονίμως να πίννει καφέν, μακκωμένος ούλλη μέρα. Κάθεται σε καρέκλαν της Thonet του 1905, σε μικρό μαρμάρινο τραπεζάκι, μαυροκοστουμαρισμένος με τα γυαλλάκια του στην άκρια της μυτης του, τζιαι τα άγρια του μάτια να καρφώνουν το κενό. Γυρών του πίνακες και αγάλματα. Κάποτε ρέσσει πουτζιαμέ ο φίλτατος Freud (ήταν γνωστοι) τζιαι κόφκουν κουβέντες στα ευγενικά γερμανικά. Ρέσσει τζιαι ο φίλτατος Klimt με το χαρέμιν του, ντυμένος την μπλέ τσιούππαν που τόσον αγάπαν, με την κάτταν του τζιαι τους καμβάδες του, τζιαι ο Egon Schiele ο πονηρός και ευαίσθητος που εσχεδίαζεν πλάσματα του περιθωρίου. Κάμνουμεν παρέαν αλλά δέν τους καταλάβω γρύν τι λαλούν.