Ξύπνημα στο Σπίτι.

Εξύπνησα στο κρεβάτι "μου". Παράξενο συναίσθημα.

Στο έαρ κοντίσιον εβούιζε σαν γνώριμο μελίσσι ο κρυός αέρας μές το δωμάτιο "μου". Είμαι σπίτι.

Εποκνιάστηκα τζιαι ο ήλιος εκαλημέρισεν με πίσω που τες κουρτίνες τες '80ς που εχαμογελούσαν νυσταμένες αλλά ενθουσιασμένες που με είδαν πρωί πρωί. Αγκάλιασα τη γυναίκα μου που εκοιμάτουν ήσυχα.


Ελάξαν οι σσιύλλοι στα κυπριακά. Που το παράθυρο θωρώ το μπαλκόνι του γείτονα, το κίτρινον του σπρίτς, τα σώβρακα του τ' απλωμένα στο χαρακτηριστικό σχοινί με τα κουτσακωτήρκα τα ξύλενα, τα κλήματα με το πράσινο σταφύλι, τη συτζιάν, τη μαντορινιάν, τη λεμονιάν, το ψηλόν αροκάρια, τες ακακίες του γείτονα, τους θερμοσίφφωνες που κάθουνται σάν τες κορώνες πάς τα σπίθκια, το γήπεδον δίπλα, τες γειτόνισσες που σκουπίζουν το πεζοδρόμιο ντυμένες με τες ρόζ πυζιάμες τους τζιαι τες παντόφλες (!), τον πατσιόγερον που πιτά με το λάστιχον του πάς τα μαρμαράκια για να φύουν τα χώματα, τον αθλητήν που βουρά άσκοπα ολοκότσιηνος πρωί ξημέρωμα. Είμαι σπίτι.


Τα μέλη μου τα ταλαιπωρημένα εζητήσαν να μπούν στο ντούς που έσιει 'τηλέφωνο' τζιαι απολαμβάννεις μπάνιο με το νερόν το κρυό σε μέρη του σώματος που δύσκολα πλέννεις χωρίς τηλέφωνο. Πολλά ωραίον, παγωμένο μπάνιο. Με το σαπούνιν της λεβάντας που έφερα που την πόλην της πεθεράς μου (μακάρι ναν καλά οι χίππιες). Εξύρισα τζιαι το μούσιν τελετουργικά, ενέωσα, βούκκα γυαλλί, εξαναείδα το πηγούνι μου μετά που 3 χρόνια. Τα μαλλιά ήδη εκοπήκαν αρκετά κοντά έσιει κανένα μήνα, καλοκαιρινά. Είμαι φρέσκος, χρυσαλλίδα που φκέννει που το κουκκούλλιν της.

Επήα κάτω στην κουζίνα τζιαι έφαα για πρόγευμα χρυσόμηλα σπαρταριστά που άννοια με τους μεαλιώνες μου τζιαι εχωρίζαν σε δύο ημισφαίρια σάν τες χρυσές κουζούες. Βούκκον το μισό. Τζιαι το άλλον. Τζιαι λλίον καρπούζιν παγωμένον κομμένο τρίγωνα. Χωρίς χαλλούμιν. Η χοληστερόνη μου εν μόνον 160, τζιαι θέλω την τόση. Που τη χαράν μου έφαα τζιαι τες κοκκώνες του καρπουζιού, τζιαι λλίην που τη φλούδα. Έτσι για να το εμπεδώσω καλά. Έξω στην αυλήν ο πατέρας διάσπορος ττακκουρά με το σφυρίν τζιαι το κοπίδιν πάς το άγαλμαν που κάμνει. Είμαι σπίτιν. Η μάμμα μου ψήννει μπάμιες. Χαρακτηριστική μυρωδιά, πράσινη.


Σήμερα έγινα 37 χρονών. Τζιαι εγιόρτασα τα στον κήπον που έθελα τον μαγικόν με τα αγάλματα. Με σούβλαν τζιαι σαλάτες ζωντανές, τα πρόσωπα γυρών μου εμοιάζαν του δικού μου του προσώπου τζιαι εταράχτηκα. Παράξενο συναίσθημα. Μόνον ο παππούς μου ελύπησεν με γιατί δέν με αναγνώρισεν. Στην πολλή ώρα εθθυμίθηκε το τραγούδι που του ελάλουν με την κιθαρούαν όταν ήμουν 3 χρονών. "Το πουκαμισό το θαλασσί..." που ήταν τότε της μόδας. Εμέναν εξίασεν με, το μωρό διάσπορον έν το εξίασεν όμως.

Είμαι σπίτι.