Τρώγοντας το Ντούριαν #2. Επιμένω. (κάπως μυλλωμένον.._)

του Μάρκ Σιαγκάλ

Εξανάφαα το.

Ήβρα το φρούτον της παράδεισου μου.. Έσιει αγκάθκια του σκαντζόχοιρου, εν μεγάλον σάν την παττίχαν, εν πολλά βαρετό, χτιτζιολοά υπέροχα..

---------------------

Τον Ιούνη είχα φάει το περίεργα βρωμερό με δελεαστικό ερωτικό τρόπο φρούτο που τη θαϋλάνδη το λεγόμενο Ντούριαν. Μου είχεν 'αρέσει', όπως αρέσκουν σε κάποιον μεζετζιή τα ωμά στρείδια ή το κεφαλάκιν του αρνιού, τα αμολόητα, και οι άλλοι παράξενοι μεζέδες που θέλουν 'εκπαίδευση' για να τους καταλάβεις. Ντάξει, αηδίασεν με κάπως ο ζώλος του τζιαι η υφή του μες το στόμαν γιατί έν μπορείς να αποφύγεις την αίσθηση που σου διά η μύτη σου όταν αννοίξεις το Ντούριαν: όλα τα κέντρα του εγκεφάλου σου φωνάζουν "παρέτααααα βρωμείιιι βρωμεί θειάφιν βρωμεί οχετόον βρωμεί ψόφκιο ψάρι" τζιαι έρκεται σου μιά αναγούλα εμετική εκ πρώτης οσμής. Άμα ομως κλείσεις τα κέντρα τα επιφανειακά τζιαι μυρίσεις σιγά σιγά, ψάχνοντας την ουσία του, ανακαλύπτεις οτι μυρίζει στο βάθος του πυθμένα της μυρωδιάς του η υγρασία η σχεδόν θαλασσινή του τροπικού δάσους, γεύεσαι τον κίτρινο ποταμό, τη λάσπη, τον ιδρωμένο έρωτα ανάμεσα στες μπανανιές, μυρίζεις την αισθησιακή ατμόσφαιρα που έπλασε μές τους πίνακες του ο Paul Gauguin . Μετά μόλις βάλλεις την σάρκα στο στόμα σου, λειώνει, και η έντονη γεύση θειαφιού με ελαφρούς τόνους κρεμμυδιού σωταρισμένου με soy sauce, σύκου, κερασιού, fermented ψαριού σου επιτίθεται άγρια. Ερωτεύεσαι. Κλείνεις τα μάτια. Αηδιάζεις. Ξαναερωτεύεσαι.

Ναί . Την πρώτη σου φορά είναι δύσκολο φρούτο. Μαθαίνεις το όπως έμαθες να σου αρέσκει ο έρωτας. Έσιει κονφιούζιον τζι ενοχή η επιθυμία, η απόλαυση. Αντίφαση. Έννεν οι γεύσεις του έρωτα γεύσεις που αμαν τες νιώσεις πρώτη φοράν εννα σου αρέσουν. Έτσι τζιαι το Ντούριαν. Τρώεις το στην αρχή για άππωμα. Μετανώννεις το ύστερα (ίσως). Σχεδόν νεκατσιάς τον εαυτό σου. Ντρέπεσαι που σου άρεσεν έτσι πράμα. Τωρά που το σκέφτουμαι εννεν σάν να είσαι πρωτάρης. Μάλλον εν σάν να ξέρεις τί κάμνεις αλλά έρκεται σου να δοκιμάσεις περίεργα πρωτόγνωρα συνήθεια στην κρεβατοκάμαρα τζιαι ύστερα που το σκέφτεσαι λαλείς του εαυτού σου λλίο ντροπιασμένος "μα τωρά που τα σοβαρά άφηκα την να μου (......) " . Τζιαι μετά που το ξανασκέφτεσαι λαλείς "κκιάορκαν έν ήταν άσχημον το συναίσθημαν τελικά". Ενοχές μαζί με intrigue. Απαγορευμένες αισθήσεις.

Ο εγκέφαλος σου αποφασίζει σε τρίτο στάδιο αν τον αηδιάζει εντελώς η φάση ή αν του εκίνησε την περιέργεια τζιαι το ενδιαφέρον.. Περίεργο όν ο άθρωπος. Παίζουν άραγε ρόλο τα ήθη σου στη γεύση?

Περνά ο καιρός.

Όσο το σκέφτεσαι το Ντούριαν το πεθυμάς. Θέλεις να ξαναέχεις την εμπειρία. Η μνήμη σου το επεξεργάζεται το θέμα. Βρίσκει τρόπο να το δικαιολογήσει. "Αρέσκει μου επειδή είμαι πολύπλοκος άθρωπος και δέν με φτάνουν οι φυσιολογικές γεύσεις του πικρού, αλμυρού, όξινου, γλυκού. Θέλω τζι άλλες, τζι άλλες που χρειάζονται προσπάθεια." Εμένα ο εγκέφαλος μου είπεν μου "Ναί, έτσι είμαι, άρεσεν μου". "Ξαναθέλω".

-----------------

Σήμερα το σούρουπο λοιπόν που επήα στην αγορά των βιετναμέζων να γοράσω sticky rice τζιαι κανέναν παπάγια να φάμεν, επέρασα που μιά γωνιά στο πλάϊ της φρουταγοράς που εβρώμεν τουμάνιν. Γνώριμος ο ζώλος σου, ώ φρούτον. Τί να δώ?

Ένα ράφι γεμάτο σουτζιούκκο του Ντούριαν!! Εθώρουν τον. Εξαναθώρουν τον. Ελάλεν μου ο νούς μου "παρέτα", μα ήταν το ίδιο σάν να με εθώρεν μιά λάγνα γκόμενα fatale που με έθελεν εδώ και τώρα να την κάμω δική μου πάς τα ράφκια μεταξύ των ψαρκών τζιαι του κολοκασιού. Η σάρκα λυγίζει, τί να σας πώ, εν αδύναμη. Το λοιπόν άπλωσα τρεμάμενο το χέρι, άρπαξα ένα δύο κομμάτια για να φαουσιάσω -τζιαι σικκιμέ. Ο ταμίας -που δέν εμίλαν γρί αμερικάνικα- έκλεισεν μου το μάτιν με τον ίδιον τρόπον που ο κυπραίος ταβερνιάρης του ξενύχτικου κλείνει το μάτι στον σουηδό που παραγγέλλει σούππα πατσιά με σκεμπέ τζιαι μυαλά. Επήα σπίτι ιδρωμένος. Έκατσα (εξόριστος, "μήν τολμήσεις να μου κοντέψεις πόψε ακούεις?") στη βεράντα, άννοιξα το σουτζιούκκο τζιαι έφα τον με πλαταγισμούς της γλώσσας και των χειλιών, μουγκανητά σάν του κριαριού και αναπνοές κοφτές. Δέ ξέρω τί έπαθα.

Μα το θεό, νομίζω έχω εθισμό στο Ντούριαν. Τούτην τη φορά που το έφαα έγινε κάτι μαγικό μυστήριο μέσα μου. Εκατάλαβα το. Κάτι έχει η γεύση του που μου εξαγριώνει τες αισθήσεις. Κάτι παράνομο, απαγορευμένο. Άμα το τρώω, ΖΩ. Θα τρώω κάθε μέρα ένα σουτζιούκκο μέχρι να καταλάβω τί θέλει να μου πεί το φρούτον τούτον.

Εφύτεψα το λοιπόν ένα Ντουριώναν (πώς λές πορτοκαλεώναν) μές τον Κήπον του Μυαλού, να τρώμεν οι Φίλοι άμαν έρκουνται.. Ελάτε.. φσσσσσσσσσς. φσσσσσσσσσς.

....μισοφαγωμένη βέρκα σουτζιούκκου του Ντούριαν.