Τελευταίον στην πατρίδα: .....Αποχαιρετιστόν.

...πάλε βάλλω τον κούρδο μου να παίξει το 'αλί, αλί τζιαι τρισαλί'  του.  Πάλε φεύκω.  Φτάννω τζιαι φεύκω μαζί, μεγάλη η σύγχιση.

Τζιαι ο κούρδος μου μέσα μου, χωρίς πατρίδα γυρεύκει να να φκάλει που τα σωθικά του τούτον που του λείπει.  Ακούτε τον ούλλον, σεβαστείτε με σε τούτην μου τη στιγμήν, ώ  διαβάτες, σάν με δκιεβάζετε ακούτε τον κούρδον της ψυχής μου που πονεί με το γλυκόν πόνον που μόνον όσοι ξέρουν να νιώθουν ώς τζιαι το χαμόν σάν επιθυμιτό συναίσθημαν τζιαι δέν το φοούνται μπορούν να δακρύσουν με έτσι μουσική.

Φεύκω φεύκω.   

Κρατώ μέσα μου στον κήπον του μυαλού...

Τα  γιασεμιά.

Την αγκαλιάν της υγρασίας η ώρα δύο το πρωί στη βεράντα.

Το χρώμαν του καρπουζιού.

Τη γεύσην της τηγανιτής πατάτας.

Το χαμόγελον, ούλλον πίκραν τζιαι περηφάνειαν, του παπά μου την ώραν που μου έδειχνεν με το χέρι μές τον κάμπο πού ήταν ο λάκκος, το σπιτούδιν με τες έγιες, τη φοινιτζιάν του πάππου του, κοντά στην Παλλουρερή.  Κοντά στο Δροσίστη.  Κοντά στη δωξαμένη.  Κοντά στο Σκολείο, μές τες ελιές, μές την πεδιάδαν με το ξεροπόταμο τζιαι τες αφκολλειές.  Τζιαι το Χαρκόβουνον που τον έφκεννεν βουρητός.  Το δρόμον του Παπάγιαννη, τη Φουντανάκκαν, τη βρύσην του Κάττου, τον παλιόν το μύλον του Παππού μου του άλλου, τα Σπίθκια, τα λιοντάρκα τα σκαλιστά πάς την καμάραν που εσκάλισεν  ο πρόπαππος.  Κρατώ τα.  Κρατώ.  Τη κατανόησην που είχαμεν μεταξύ μας ότι μοιράζεται μαζί μου Κληρονομιάν.   Είπες μου το χωρίς λόγια.

ΞΕΡΩ   ΠΑΤΕΡΑ,  ΞΕΡΩ  το χωρκόν τωρά παθκιάν παθκιάν.   Τζιαι παίρνω το ΜΑΖΙ  μου. 

Εξανάχτισα το στον Κήπον του Μυαλού τζιαι ζεί αθάνατον.  Περπατώ το μαζί σου, κανένας δέν μας το ξαναπορθεί!    ΞΕΡΩ  να πάω σπίτιν μου.  ΞΕΡΩ  πού εν το χωράφι, ναί ξέρω. 

Κρατώ  το Πάρκον που ευλόγησα με τη μουσική μου τζιαι εθώρουν σε μές τα μμάθκια τζι έκλαιες με ούλλους που σε αγαπούν δίπλα, την ώραν που επαίζαμεν απέναντι σου γιατί εκατάλαβες οτι σήμμερα ζείς (ώ τυχερέ μου αγαπημένε)  μέραν που μόνον στην κηδείαν τους ζούν οι παραπάνω.  Έξερες πως η μουσική μου εν εσέναν που επένθαν τζιαι έκλαιες.  "Rex mortuus est, vivat rex."   Τζιαι που έξερες οτι στο τέλος του κομμαθκιού ανάστησα σε, ερμαφρόδιτε μου.

Κρατώ τους φίλους.  

Εσέναν που εκάτσαμεν κάτω που τη φοινιτζιάν με τ' άστρα να κρέμμουνται πουπάνω του Ταχτακαλά, κρατώ την ηρεμία σου τζιαι τη μουσική που ακούσαμε την αγγελική.  Στο αρχοντικό μπαλκόνι ανάψαν τα κεριά, η μελωδία έππεσεν κυμματιστή που τες καμάρες τζιαι αγκάλιασεν μας.

Εσέναν  (τρείς) που εγέλας τρανταχτά, ούλλο ζωή, ούλλον όρεξη, εμάσας τα ινδικά κοτόπουλλα τζιαι το χιούμορ σου εν όπως το εφαντάζουμουν.  Τζιαι η σοφία σου.  Τζιαι εσέναν οι πίνακες σου.  Εσέναν η έντονη η σκέψη που θα εξελιχτεί σε φούρνον κάποτε.  Κρατώ σε (σας) Τζι ας χάσω του κήπου το πάρτυ μεθαύριον.

Eσέναν που μου έγραψες λόγια αληθινά, χωρίς να διστάσεις.

Εσέναν τζι εσέναν τζι εσέναν,  Εσέναν  που μου έδωσες δώρον κομμάτιν του εαυτού σου, του ταλέντου σου, του σιερκού σου, του παππού σου, του αρφού σου, της σκέψης σου, του παπά σου, της πάλης σου, της διαφωνίας σου, της καθημερινότητας σου, των ονείρων σου, της ατέλειας σου, του πόνου σου, της επιθυμίας σου, της μικρότητας σου, του ΑνΟΙκει σου, του πόνου σου.

Εσέναν που με πήρες πάς τους βράχους τζι ετάϊσες με αρχιτεκτονικήν της παλιάς Λεμεσού τζιαι φαγιά λιβανέζικα τζι ακκορτεόν κάτω που μανταρινιές.  Τζι εσέναν που ήρτες ήρεμα τζιαι είπες 'γειά σου'  τζι αμέσως εταιρκάσαμεν.

Εσέναν που μου είπες "καλέ μου"  τζιαι είδα το νόημαν της λέξης να πηγάζει που τη ψυχή.

Εσάς, Φιλόσοφοι  που εφάετε μαζίν μου τη σούβλαν του αφχανιστάν τζιαι εμοιραστήκετε τες ψυσιές σας τες όμορφες.  Τζιαι που εβαφτίσετε το πάρκον με Αρχαίο πνεύμα αληθινά ελληνικόν -τζιήνον που έν κρίνει τζιαι μεινίσκει αννοιχτόν μπροστά που ούλλες τες απόψεις.

Εσέναν που εμίλας με πάθος για τη μαγειρική τζιαι τες συνταγές που εννα κάμεις στο εστιατόριο σου τζιαι άκουσες με να σου περιγράφω πώς να κάμνεις 16ωρα spare ribs τζιαι έσφιξες μου το χέρι γιατί Είδες το πάθος μου.

Εσέναν που επέρασες δίπλα που τη βασιλιτζιάν σάν εκαθούμαστεν μές τον πύρουλλον ζαλισμένοι που τον καφέν το τσιγάρον τζιαι τα έντονα λόγια που ετυλίαμεν γυρόν μας, τζιαι έμαθες μου οτι άμα ντζιήσεις της βασιλιτζιάς έστω τζιαι λλίον  αφήννει το άρωμαν της να πλανηθεί στο σύμπαν τζιαι ακολουθά σε  όπου πάεις για ώραν πολλήν. 

Που μου έμαθες οτι αν βάλεις στον καφέ σου τον κυπριακό λλίο γάλαν γίνεται πολλά ωραίος.

Εσέναν φίλε που με έπεισες να πάμεν στα σπά τζιαι εγέλουν εγκάρδια για δύο 24ωρα τζιαι ήμουν ο Εαυτός μου.

Εσέναν φίλε που μου είπες για το βιβλίον που εμετάφρασες τζιαι άφηκες με να Δώ  λλίον μέσα σου.  Εκατάλαβες  οτι θα είμαι δίπλα σου.  Ξέρεις το.

Εσέναν όταν έκατσες ψηλά πάς το τελευταίο σκαλί  τζιαι ο ψυχισμός σου αγκάλιασεν το χώρον τζιαι τες πέτρες ούλλες τζιαι είπεν μου "ΕΑγαπώ  σε λεβέντη,  Ζήσε." 

Κρατώ το μπλέ της θάλασσας τζι ας με ζαλίζει το λίκνισμαν της.

Κρατώ τα γαουράγκαθθα τζιαι τους κόνιζους των χωραφκιών.  Το ξερόχωμα, τες πάλες, τα κάτσαρα, τους κουρκουτάες, τες κουφάες, τες ξεροτερατσιές, τες παλλούρες, τα αυλάτζια στην άκραν του δρόμου, τες ρότσες, τες πάμιες που φκάλλουν τζιτρινον άνθος όμορφον, τα μαύρα βαζάνια που χώννουνται ανάμεσα στες φυλλωσιές της μάνας τους, τα μοναχικά κυπαρίσσια που στέκουν σάν τα τζερκά  τζιαι σάν τους καλόηρους μές τα κτήματα, τες σωλήνες που ποτίζει ο κόσμος, κρατώ σας, κρατώ σας.

Κρατώ  εσέναν που έν εφοήθηκες την ώραν που είπα του δευτερολέπτου να σταματήσει τζιαι άκουσεν μου.

Εσέναν αδελφέ που εξεφύλλισες το Είναι τζιαι μου ανοίχτηκες με ρίσκον, τζι ας μέν μιλάς ποττέ σου σε κανένα.

Εσέναν γέρο ποιητή νικολέττη που μου άλλαξες τον κόσμο μου με δκυό σου λόγια πάνσοφα, απλά τζιαι που μου είπες το Όνομαν του κέντρου του εαυτού μου, σάν να τζι έξερες πως ήταν να έρτω να σε δώ τζιαι τί έμελλεν να μου πείς.  Ναί γέρο ναί,  θα πάρω το χωρκό μαζί μου, θέλω να ζήσω.

Κρατώ σε εσέναν αγάπη μου που ήβρες κάτι δαμέ που δέν το είχες ξαναέβρει.

Εσάς παλιοί μου φίλοι που αννοίξετε τες αγκάλες σας μετά που δεκαπέντε χρόνια τζιαι εβάλετε με μέσα.

Εγέμωσεν θησαυρούς έτσι η ψυχή μου, τζιαι πάλε Άννοιξα.

Αντίο μάνα.   Είδα σε αληθινά ποιά είσαι.  Εν εντάξει.