Επιάσαν μας....

Είχε κίνηση στους δρόμους πόψε.

Επιστρέφουμε που το σινεμά ζαλισμένοι, είδαμε το Inglourious Basterds του Ταραντίνο -αριστούργημα πολυδιάστατο- τζιαι είμαστε χαρούμενοι, αποχαυνωμένοι που το θέαμα τζιαι το πολλύ κράτς κρούτς το νευρικό με μία σίκλα μεγάλη πόπκορν ολοβούτηρη να βαρεί στο στομάχι, κοακόλες του λίτρου, σιοκολάτες δωδεκάιντζες κλπ -τα κλασικά αμερικάνικα εδέσματα του σινεμά. Έτυχεν να μέν έσιει άλλο κόσμο στην αίθουσα (η πόλη μας εν χωρκατέξ τζιαι τα intellectual movies έν τους κάθουνται) τζιαι είμαστεν μόνοι μας. Οπότε εκάμαμεν το σινεμά δικό μας. Γέλιον πολλύν. Πειράξιμον. Μέχρι τζιαι που έβαλα σιέριν της γυναίκας μου όπως εκάμναμεν στο γυμνάσιον άμαν επηαίνναμεν σε ραντεβού. Ετσιρίλλησεν. Χαχαχα. Έσιει καιρό να πάμε σινεμά δακάτω, αυτά έχει η ζωή με μωρά μικρά. Απολαύσαμεν το έργον πολλά τζιαι τωρά έχουμε χαμόγελο στα πρόσωπα στο αυτοκίνητο, η συζήτηση εν έντονη ούλλο θαυμασμό για την εξυπνάδα του Ταραντίνο που εκατάφερε να κάμει έργο που να διαβάζεται με τουλάχιστον τρείς τρόπους. Αναλύει μου το έργον η γυναίκα μου που κοινωνικής πλευράς, δκιάολε κόφκει ο νούς της. Ακόμα εν 8 η ώρα, έχουμε ώς τες 10 την πέηπησίττερ άρα μπορούμεν να πάμε τζιαι για δείπνο. Κομπλέ το ραντεβουδάκι. "Πάμε να φάμε τίποτε nachos με οφτό χοιρινό πουπάνω που σου αρέσκουν?" λαλεί μου η Αγάπη. Μοιραία λόγια.. Γιατί της άκουσα?

Κλώννω προς το downtown. Οι τεράστιοι μύλοι στα αριστερά μας. Περνούμε που το καταφύγιο των αστέγων, την εκκλησία τους καμποτιανούς με τες κίτρινες σημαίες. Κοντεύκουμε στη διασταύρωση που θα μας πάρει στο κέντρο. Έσιει πολλή κίνηση. Πάω να στρίψω αριστερά. Στη μέση της διασταύρωσης πιάννει με το κόκκινο, έν μπορώ να συνεχίσω να στρίφκω εννα κολλήσω. Ισιώννω το τιμόνι τζιαι περνώ τα φώτα για να μέν με κόψουν οι εκ δεξιών σταματημένο μές τη διασταύρωση. Σφυρώ τζιαι λλίον τα λάστιχα του ττογιότα μάγκικα. Μόλις περνώ τα φώτα πετητός... ιιιιίιιιιιιιιιι ίιιιιιιι φάροι μπλέ, προβολέας πάνω μου. Μπάτσοι. Σσιχτίρ.

Είχαν στήσει καρτέρι να μας πιάννουν όσους επερνούσαμεν το στρίψιμον με κόκκινο όπως έκαμα εγώ. Ποντικοπαγίδα. Μπαστάρδοι. Γουρούνια. Σκατάες. Κλέφτες.

Σταματώ. Σταματά πίσω μου τζιαι πετάσσεται που το μπάτσ-μομπίλ του.

Τα χέρια ακίνητα στο τιμόνι ποσφίγγουν με νεύρα το πλαστικό.

Κατεβάζω το παράθυρο να ετοιμαστώ για τον μπάτσο που μου έβαλε 20 προβολείς πάνω μου τζιαι εστράωσεν με. Σβήννω τη μηχανή τζιαι βάλλω τα φώτα κινδύνου. Έτσι λαλεί το πρωτόκολλο.

Έρκεται ένας βλαχομπάτσος κορδωτός κορμαλλιάς χωρίς σκεμπέν, ντυμένος αλα στρατιωτικά, με παντελόνι που εν φουσκωτό στο πάνω μέρος σάν τη βρακούδα, στα μπλέ με ρίγα πατρωνιάρικη, μπότες ώς το γόνατο, καππέλο πλατύγυρο σάν τους καουμπόϋδες. Άννοιξεν η τύχη μου. State trooper πορωμένος μπάτσος. Με τετράγωνο πηγούνι, μύς του γυμναστηρίου, αγριάδα. Ώωωχχω μάνα μου. Πιστόλια. Βέρκες. Παστουνούδιν με ηλεκτροσιόκκ. Χειροπέδες. Ήρτεν η ταινία που είδαμεν στο μυαλόν μου που εσκοτώνναν τους ναζί, τζιαι είδα τον σάν την γκεστάπο..

Οι μπάτσοι δακάτω στο μεταξύ ΈΝ αστειεύκουνται καθόλου. Έν σηκώννουν κουβέντες πολλές, δέ μπορείς να τους πείς "μα κύριε αστυνομικέ έν τζι εβούρουν πολλά" κλπ κλπ, ούτε νεύρα ούτε σαρκασμό σηκώννουν "εμέναν ήβρες να γράψεις ολά, τόσοι άλλοι ερέξαν με κόκκινο". Εν πολλά αγχωμένοι με τους εγκληματίες που οπλοφορούν στην πόλη μου (κάθε νύχτα έσιει παιξιές δαμέ, έχουμεν ένα-δύο φόνους το μήνα μάλιστα με τες συμμορίες τζιαι τους εμπόρους ναρκωτικών) που φοούνται οτι που στιγμή σε στιγμή εννα τραβήσεις όπλο να τους φάεις λάχανο, ή οτι έσιεις είκοσι οκκάες κόκαν μές το καπώ σου. Οπότε συμπεριφέρουνται σου σάν τον εγκληματίαν, just in case.

(με το χέρι να αγγίζει το περίστροφο στην ζώνη του)

"License and registration please".

"Μάλιστα, sir". (έρκουνται εικόνες στο μυαλό μου του στρατού με μόνιμους, λοχίες κλπ. Ψαρώννω, γίνουμαι χαμηλοβλεπούσος, ξέρει το κορμί τί πρέπει να κάμει. Άτε πέρκι γλυτώσουμεν).

"Κύριε επέρασες με κόκκινο, μάλιστα εσφύρας τα λάστιχα. Προσπαθείς να διαφύγεις που κάποιον?"

"Όι, όι, απλά ήταν να με πιάσει το φώς σάν ήμουν μές τη μέση του τόπου τζιαι είπα να φύω.."

"ΕΝΝΕΝ έτσι που είδαν τα μμάθκια μου κύριε!"

Τί να του πώ...

Κοντεύκει προσεχτικά στο παράθυρον μου. Θωρεί μες το αυτοκίνητον με το κλεφτοφάναρον, μυρίζεται αν ήπιαμεν χασίσια ή ποτά, ασχέτως αν είδεν τα δύο car seats στο πίσω κάθισμαν τζιαι ποτηράκια των μωρών. Ευτυχώς εχτές επήρα τον Τταντήν τον ΤΤογιότα να του κάμουν σιαππού τες πολυθρόνες τζιαι ήταν πεντακάθαρος χωρίς σκουπίθκια οπότε έν αχχώθηκεν οτι κρύφκω κάτι.

Με απαλή φωνήν λαλώ του οτι η άδεια μου εν στην πούγγα μμου, τζιαι με αργές κινήσεις φκάλλω το πορτοφόλι με ένα χέρι, τζιαι λαλώ του οτι τα έγγραφα μου εν μές το συρταρούιν τζι εννα τα φκάλω. Θωρεί με προσεχτικά, έτοιμος να με μουντάρει αν δεί οτι εν μασιαίριν που εννα φκάλω. Φκάλλω τα έγγραφα. Η Αγάπη -που έν της αρέσκει ποττέ το άδικον τζιαι έν ξέρει να σσιωπά - αρκέφκει να του λαλεί "μα εν πράματα τούτα? Τί ήθελες να κάμουμεν, να σταματήσουμεν μές τη διασταύρωσην? Αντί να βουράτε τους εμπόρους, τες πουτάνες τζιαι τες συμμορίες ενοχλάτε τους πολίτες?" Αμάναμου τί ήθελεν να του πεί έτσι, αγρίεψεν!

"Κυρία θέλεις να σε συλλάβω για αντίσταση σε όργανον της τάξης? Εννα μου πείς τη δουλειά μου????"

Κουντώ την. "βρίξε"

"Όι, sir," λαλώ του, "έν έσιει πρόβλημαν... όι έν έσιει κανένα πρόβλημα δαμέ.."

Θωρεί την άδειαν μου.

"Είσαι έλληνας?"

"Μάλιστα sir."

"Έχω φίλους έλληνες, έσιει πολλούς η πόλη μας".

"Έν έσιετε καλόν όνομαν σάν οδηγοί, ξέρεις το?"

"Μάλιστα sir"

"Μετανάστης?"

"Mάλιστα, 18 χρόνια δακάτω".

"Ακόμα να μάθεις να οδηγάς πολιτισμένα..?"

"Προσπαθώ sir"

(η Αγάπη εννα φάει που πάνω της___) (αγριοθωρώ την)

"Οι έλληνες έχουν τα καλύτερα diners, δουλεύκεις τζιαι σύ σε diner?"

"Όχι sir, είμαι δάσκαλος πιάνου."

Θωρεί με κεκαλυμμένη περιφρόνηση.

"Πιάνον ά?" "Μουσικός ά? Ξέρω σας εσάς τους μουσικούς της νύχτας... Έσιεις τίποτε πάνω σου?"

"Τί να έχω, sir?"

"Ξέρεις πολλά καλά τί εννοώ. Αν μου πείς ειλικρινά εννα ελαφρύνεις τη θέση σου."

"Sir, έν έχουμεν έτσι πράματα. Είμαι οικογενειάρχης, έχω μωρά μιτσιά τζιαι εφκήκαμεν νάκκον έξω, ένα λάθος έκαμα επέρασα με κόκκινο που τη βιασύνη να πάμε σπίτι.., διώ σου άδεια να ψάξεις το αυτοκίνητο μου έν έχω πρόβλημα."

"Οk, please step out of the vehicle sir. You too ma'am". "Stand to the side where I can see you and open the trunk".

Μπαίννει μέσα. Παρατηρά κάτω που τες πολυθρόνες, μές το συρταρούιν, μες το καπώ, μές το τασάκιν. Τίποτε. Φκέννει έξω τζιαι στέκει μπροστά μου. "Thank you. Get back in the vehicle and wait."

Πιάννει τα χαρτιά μου ο μπάτσος τζιαι φεύκει. Εν ταράσσω, βαστώ το τιμόνιν . Άγια Μαρίνα τζιαι γλύτωσ' μας. Μήπως έληξεν η κυκλοφορία μου? Λαλείς να με συλλάβει?

Περνούν πέντε λεπτά γιατί τσιεκκάρει πάς το κοππιούτερ του αν έχω μητρώο. Έν έχω. Έρκεται πίσω με ψαρωτικόν ύφος, στέκεται δίπλα μου τζιαι σάζει τη ζώνην του, κοττά μου έναν πρόστιμο $200 τζιαι δύο βαθμούς ποινής στην άδειαν μου (που σημαίνει οτι η ασφάλεια του αυτοκινήτου μου θα φκεί που $1000 το χρόνο στα $1800 το χρόνο για τα επόμενα δύο χρόνια αργκκκκκ!) Με μά, με μού.

"Άλλη φορά να μέν ξαναπεράσεις με κόκκινον κύριε Νταϊάσπορ. Έν μας αρέσκουν οι παρανομίες στην πόλην μας εντάξει? "

"Μάλιστα sir. Ευχαριστώ sir."

Φεύκει. Φεύκουμεν τζιαι μείς.

Μπάσταρτε, γουρούνι, που να σου μπούν τα σπηρούνια σου στον κώλο να σου μπούν.

Ππεζεβέγκη. Έν αντρέπεσαι? Μές τη γειτονιάν κυκλοφορούν τα λέσια ανενόχλητα κατουρούν μές τες αυλές μας, βαρούν ενέσεις πάς τα σκαλιά μας, πουλούν μεθαμφεταμίνες των κοπελλουθκιών μας μέρα μεσημέρι τζιαι σύ βρίσκεις την με το να ψαρώννεις αθώον κόσμον φορολογούμενον που πάει να φάει κάτω στην πόλην σου για να βοηθήσει την ντόπιαν οικονομίαν?