Ιεροσγάμος.

Το νέο μου κομμάτι, για καμπάνες.

Συνταγή:

Πιάννεις την κόρη σου όππα, διάς της ένα ξύλο.

Βουράς με ρυθμό μπροστά που τες σωλήνες.

--------------------------------------------------------------

Σήμερα στο δάσος άφησα να φύγει κάτι που με εκρατούσε αιχμάλωτο 20 χρόνια.

Δέν ήμουν μόνος μου. Έφερα τους δαμέ. Έδειξα τους το Σπίτι μου. Έδειξα τους την Καλύβα μου. Ευχαρίστησα τους. Εσυχχώρεσα τους. Έν εδείλιασα να πώ όσα είχα να πώ.

Μετά, το απόγευμα, ένα άλλο σημαντικό πράμα εστέριωσε, εμπήκε στον τόπο του.

Ξέρω απο σήμερα οτι πράγματι είμαι ελεύθερος, έννεν η φαντασία μου. Ήρτεν τζιαι ήβρεν με το αθάνατο νερό, η Πέτρα τους Φιλοσόφους που ελαλούσαν οι αρχαίοι. βρήκα τη Χώρα της ελευθερίας, τζιαμέ που ανήκω/ανΟΙκω. Εν θαυμάσια χώρα, με γάργαρα νερά, λειβάδια καταπράσινα, χορεύτριες αρχαίες που στέκονται αριστερά δεξιά μου συνέχεια, κανένας έν γερνά, τζι ούλλα που γίνονται έχουν τον τόπο τους τη σοφία τους.

Ναι. Είμαι ο Εαυτός, μέσα κι Έξω το ίδιο. Coniunctio λαλούν το.

Τζι όποιον ενδιαφέρει, ελάτε να κάμουμεν παρέαν οι ψυχές μας.

Ναι. Είμαι χωρκόν, τζιαι παίζουν οι καμπάνες μου, μπαίνουν οι ξενιτεμένοι μου πολεμιστές μπαρουτοκαπνισμένοι μές την πλατεία καβάλλα, τα μερσίνια ραίνουν τα κορμιά τους, τζιαι οι μανάες καλοσωρίζουν τους γιούς τους με τα κουρασμένα αλλά αγέρωχα πρόσωπα.

Μυρίζουν τα ρόδα, αγκαλιάζουνται μεταξύ τους, κλαίν, μπαίνουν στους καφενέδες να κεραστούν ζιβανία, αλλάσσουν τα ρούχα τους τα τρυπημένα.

Ήρτα πίσω, ψυχή μου. Ήρτα. Τζι αγαπώ σε πολλά.