Macro-Micro, και τα φύλλα του φθινοπώρου

Πέρσυ έτσι καιρό άρχισα μιά τεράστια διαδικασία, εφύτεψα ένα σπόρο μές τον εαυτό μου τζι επότισα τον, επεριποιήθηκα τον, εμεγάλωσεν, επέρασεν καταιγίδες, περονόσπορον, στάχτη, αέρηδες, ήρταν να τον φάν οι ποντιτζοί, έπιασεν ακρίδες, αλλά ένιωσεν  τζιαι ήλιον πολλύν τζιαι νερά δροσερά, ήρτεν τζιαι το φεγγάρι σε κάποια φάση να το ασημίσει με το φώς του.  Επίστεψα οτι ο σπόρος τούτος θα μεγαλώσει να κάμει καρπόν.  Επίστεψα το τζι επολέμουν να τη ζήσω ώς το τέλος της ολόκληρη.   Έ, έκαμεν κορμό, κλαδιά, φρούτα το δέντρο μου, τρώω τον καρπόν του τζι εν γλυτζιύς μέλιν.    Τρώω τον τωρά, τζι εμέθυσα, περπατώ μεθυσμένος.      Now what?

Έ, φυσικά, πάμε σε άλλη διαδικασία νέα, φρεσκότατη, δυσκολότερη, για να μέν επαναπαυτεί ο οργανισμός τζιαι βολλίσει μές το θρίαμβον ή πιστέψει οτι ξαφνικά Ξέρει.  Έν ηξέρει τί-πο-τε.   Αμα αποφάσισεν μιά πλευρά σου είσαι πάντα μαθητής, ποττέ σου έν ξανακολλάς έννε??  
Τζι αμαν αποφάσισεν η άλλη σου πλευρά να είσαι πάντα δάσκαλος, τότε εκάμεται αχτύπητο δίδυμο που γαμά τζιαι δέρνει την τρίτη σου πλευρά που εν τεμπέλα, προτιμά να κάμνει τον εαυτόν της χάλια, να ρουτινιάζει, να δέχεται τα πράματα ώς έχουν, να χάννεται, να μέν ταράσσει ίντζα που τα πιστεύω της τα αρχαία.    

I'm ahead for the first time, building instead of breaking.    It's interesting and unfamiliar.   Good.



Πέρσυ έτσι καιρό έφκαλλα φωτογραφίες πολλές στα δάση τζιαι τες λίμνες, έφκαλλα μακρυνές φωτογραφίες πουκάτω που τα δέντρα τα κατακόκκινα με φόντο τον ουρανό.  'Εφκαλλα  τους βάλτους, τα μονοπάτια    -εβοήθαν με η διαδικασία τούτη να καταλάβω το δάσος, τα τερτίπια του, το χάρτην του.  Όσον εμάθαινα το δάσος, για κάποιο λόγο έβαλλεν με μέσα στον εαυτό μου, στο μέρος που έν φαίνεται εύκολα, έν φαίνεται με σκέψη μόνο.  Το μέρος που μόνον με σύμβολα μπορεί κάποιος να του μιλήσει τζιαι να το έβρει.  Ήβρα το.  I found 'the big picture'.   Τη χαρτογράφιση.  


Φέτος προσέχω οτι έν θέλω να φκάλλω πλέον τα δέντρα φωτογραφίες.  Φκάλλω κοντινά πλάνα συνέχεια, τις λεπτομέρειες των φύλλων, τη γραμμή τους.  Τζιαι ξέρω ακριβώς ΤΙ  σημαίνει τούτον, τζιαι ποιά νέα διαδικασία άρκεψεν, της λεπτομέρειας.  Εν δυσκολότερη τούτη, έσιει πιό πολλά μονοπατούθκια σε μικρογραφία να αποστηθήσω.   Μα έν την επέλεξα εγώ, τούτη με επέλεξε.    

Έκαμα μιά σειρά που φωτογραφίες φύλλων.  Εχτές επήα μές την βροσιή στο δάσος.  Έν είσιεν κανένα.  Εγώ, το νερό, τα φύλλα.  Εχτύπαν το φώς πάς το δέρμαν των φύλλων τζι εγυαλλίζαν σάν τα πετράδια.  Μα έθελα να τα φάω.  Τόσον όμορφα, τόσον προσωρινή η ομορφιά τους.    Μετά όπως επήαιννα να διδάξω τζι έφκηκεν ο ήλιος,  είδα ένα δέντρο πολλά πελλό.  Επαλλούκωσα τα, εκατέβηκα, έπιασα τηλέφωνο πως εννα αρκήσω  λλίο, τζι έφκαλα τες φωτεινές.    

Χωρίς λόγια ή συμβολισμούς σήμερα.  Μερικά πράματα μιλούν που μόνα τους.  Τζιαι όπως μου είπεν ένα πλάσμα που υπεραγαπώ, σε φάση που το εχρειάζουμουν να το ακούσω  "sometimes a turtle is just a turtle"




Enjoy.....