Στο εργαστήρι με τον Διάσπορο-Ιππότη της σκόνης.

Όι ρέ, μαστορκές που έκαμα σήμμερα που ήμουν γριππωμένος τζι ετάκκωσα τη δουλειά.   Εν απίστευτο πόσα πράματα μαθαίννει ο άθρωπος άμαν αποφασίσει να σπρώξει τους ορίζοντες του τσάς νάκκο, αμέσως έρκουνται σιονωτά τα επόμενα δώρα της φύσης.  Ά, τζι εν ακόμα πιό απίστευτο πόσοι  περνούμεν τη ζωή μας ολόκληρη χωρίς να τους σπρώχνουμε συχνά τζιαι με 'ρίσκο'.  Εν τόσον άνετο να είσαι ο εαυτός σου που κάθετι καινούργιο φαίνεται 'ξένο'.  Τωρά που έχω του κόσμου τα εργαλεία επλάτυνεν ο κόσμος μου.  Τζι άρκεψα να σκέφτουμαι "ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΟΤΑΝ ΕΝΩΣΩ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΤΡΑ".  

 Εκατασκεύασα λοιπόν σήμερα  -ώς νεόφυτος πελεκάνος που είμαι-  το πάσh ξύλινο κουτί-προσθήκη με μερτισιέδες για στον πάγκο μου για να συγκρατά τζιαι να περιορίζει   τη σκόνη τζιαι τα χαλίτζια άμαν κόφκω πέτρα με το πριόνι (όσο γίνεται, μιλούμε για ΤΟ  ττόζι δαμέ) τζιαι να την απορροφά η ειδική ηλεκτρική σκούπα που κρεμμάζω μές την κρεμμάλλα στ' αριστερά.

'Επιασα ρίγες, μοιρογνωμόνια, ξυλοπριόνιν ηλεκτρικό, εμέτρησα τη ξυλεία, έλυσα τα τεχνικά προβλήματα  (έθελα να διπλώννει το κουτί σάν το παράθυρο για να μπόρω να το φυλάω όταν δέν το χρειάζουμαι)   (μετά,  ήνταλως κόφκουμεν ίσια?)   (χεχε,  ήνταλως κεντράρεις για να φκούν οι βίδες στην ίδια γραμμή για να κλείει??)

Έφκηκεν κούκλα, καμαρώννω το.  

Τζι άμαν ετέλειωσεν το κουτί, εκατασκεύασα τζιαι μιά μέγκενη τεράστια με κάτι βίδες μακρυές 40εκ τζι ένα κομμάτι ξύλο, για να μου κρατά την πέτρα σταθερή.  

Μετά έστησα μιάν κουρτίνα πλαστική (του μπάνιου χαχα)  γυρόν του τραπεζιού τζι εκλείστηκα σ' έναν ασφυχτικά κλειστοφοβικό χώρο παρέα με τα πριόνια της πέτρας για να κόψω τον αλάβαστρον τον οποίο θα σκαλίσω να κάμω ένα σπιτούδι.   Σε θκυό λεπτά εκάλυψεν με σύννεφο αλαβάστρινο σάν τα πούτρα της Πελέτικο που εσηκώνναμεν στο ΚΕΝ  λάρνακας όταν είμασταν νεοσύλλεχτοι σε πορεία.

Εν πολλά μαζοχιστική εμπειρία, νάκκον φοητσιάρηκη, τζι άρεσεν μου έτσι άρρωστο μυαλό που έχω.

Φαντάστου αγαπητέ αναγνώστη..   Φορείς μάσκα με φίλτρα που σου δυσκολεύκει την αναπνοή σάν το δύτη, φορείς ακουστικά στα φκιά για να μέν κουφάνεις που το θόρυβο του κομπρεσόρου, γυαλιά, γάντια σιδερόφραχτα να μέν χάσεις κανένα δάχτυλο, τζιαι είσαι σώκλειστος μές την κουρτίνα μπροστά που ένα κουτί γεμάτο ττόζι να σε τυλίει, τζιαι στα σιέρκα σου εν ένα εργαλείο επικίνδυνο που κλωτσά τζιαι γυρίζει τον δκιαμαντόδισκο στες 15,000 στροφές το λεπτό.  Ακκάννεις την πέτρα τζιαι σχηματίζεις την σάν τον χειρούργο  (ή σάν τον serial killer)     Υπέροχο, μάχη.  Οι αισθήσεις σου έν υπάρχουν, τζιαι πάεις με το ένστικτο μόνο, αφού δέν ακούεις τζιαι δέ θωρείς καθόλου σχεδόν.  Αντέχεις περίπου 15 λεπτά πρίν να λλιοψυσιήσεις τζιαι να πανικοβληθείς, σταματάς, ρουφάς τες σκόνες καλά να καθαρίσει η ατμόσφαιρα, τζιαι θωρείς το αποτέλεσμα.   Η πέτρα η άψυχη που ήταν πεταξούμενη μές σ' ένα χωράφι άρκεψε να πιάννει το πρώτο σχήμα που της έδωσες, έγινε "αντικείμενο".  Τζι εν ωραία να το παίζεις λλίο θεός έτσι.   

Νά' μαι με την πανοπλίαν μου σάν τον αρχαίον Ιππότη.