Το κουμάντον της ψυσιής της πεθθεράς.

Είμαι στην σπηλιάν του θηρίου τζιαι τρώω πρόγευμαν στο σαλόνιν.  Γλυκάλμυρον πατέ της πάπιας πάνω σε κράκερ βιολογικής σικάλεως, τζιαι νεκατώννω τον εσπρέσσο μου με τ' ασημένια κουταλάκια άρτ νουβώ της στετές της Αγάπης, καθώς θκιαλέω τυρκά ντόπιας παραγωγής που εν απλωμένα σε πορσελάνενα πιάτα 100 τζιαι βάλε χρονών, τζιαι προσέχω να μέν ξημαρίσω το δαντελένιο τραπεζομάντιλο.  

Εψές εμαζευτήκαν οι διάφοροι συγγενείς να γιορτάσουν τζι εφάαμεν μαζίν.
Εν ούλλοι χτιτζιασμένοι, εννοείται,  με τη δρακουνοπεθθεράν μου τζιαι το θκιαολοχαραχτήραν της που επέτασσεν αζίνες δεξιά αριστερά, ούλλοι, εχτός που εμέναν.  Είσιεν κάτι κακόν να πεί για ούλλους τους συνδετημόνες, έκρινεν τον τρόπον που μεγαλώννουν τα κοπελλούθκια τους, τα ρούχα τους, τους τρόπους καλής συμπεριφοράς.  The usual.   Ο  Διάσπορος, Ατάραχος.   Έν μου είπεν κακό λόον, εσκέφτετουν τον, μα δέν έφκεννεν που το στόμαν της.

Έκαμα πνευματικόν πείραμαν εχτές για να δώ αν όσα έχτισεν η ψυχική μου ύπαρξη εν αληθινά γιά εν μόνον φαντασιώσεις του μυαλού ενός καλλιτέχνη.  (μιά φίλη καρδιακή τζιαι μεγάλη δασκάλα ελάλεν πάντα  "μόνο όταν έσιεις αποδείξεις ξέρεις ότι όσα εκατάλαβες εν αληθινά", τζι εν αλήθκεια.




Μόλις έμπηκα της πόρτας εχτές το δείλις τζι είδα την, εβυθίστηκα σε πολλά βαθύν διαλογισμόν, τζι είδα τα Χρώματα της, είδα μές το εσσωτερικόν της, εταξίδεψα τζι επήα μές το σκοτεινόν της τζι ήβρα τί τη βασανίζει στη ζωή τζι εν έτσι όξινη.  Κουβαλά μιάν μάζαν κατάμαυρήν σάν το καρκίνωμαν της ψυσιής -μιάν άλλην ύπαρξην, ξένην, σάν τον κακόν άγγελον, σάν τον ιόν που εκόλλησεν άθελα της που ήταν μιτσιά.

Εκόντεψα τούντης μάζας ντυμένος με τες πανοπλίες μου για να του δώκω να καταλάβει πως έσιει να κάμει με Μάστρον.   Τζι επέρασα μές το νούν μου μιάν προσευχήν που ελάλεν ο βασιλιάς Δαυίδ πρίν πάει στη μάχην, μιάν προστατευτικήν προσευχήν η οποία περιέχει έναν που τα 72 ονόματα του θεού, το οποίον έσιει 42 γράμματα διεσπαρμένα μές τες λέξεις της προσευχής τούτης.  Εν τούτη η Πανοπλία της Ψυσιής.   Έμπηκα μές τον χώρον της ψυσιής της τζι είδα τον Κακόν.   Ερώτησα τον να μου πεί τί θέλει που τούντο πλάσμαν τζιαι βασανίζει το.  Έμαθα ποιός της τον έδωκεν τον άγγελον τούτον, τζιαι τί θέλει.   Είπεν μου πως η ίδια έν ηξέρει για την ύπαρξην του, τζιαι δέν έσιει ιδέαν κάν πως η ψυσιή της εν εγκλωβισμένη που ύλη ξένη που δέκα χρονών κορούδα.   Είδα τον άγγελον τούτον, τζι εμίλησα του ίσια.  Είπεν μου "εννα κάμω τη δουλειάν μου, τζι άμαν πεθάνει η κοτζιάκαρη θα έβρω άλλον πλάσμαν να πάω πάνω του..  Εμαράζωσα.  Έν θα την αφήκει ήσυχη ποττέ του, είπεν μου.  Εκάμαμεν όμως συμφωνίαν.  Να μέν τον πειράξω, φοάται με,  τζι έν θα με πειράξει.  Έννεν που τη δουλειάν μου είπεν να νεκατωθώ.  Τζι εκατάλαβα.  Υποσχέθηκα να μέν τον ξαναγυρέψω, τζιαι τζιήνος υποσχέθηκεν να την κρατά πάντα ήρεμη στην παρουσία μου.
Τζι εσσιώπησεν πάλε, εχώστηκεν μές το καβούκκιν του το μαύρον.

Τζι ετέλλειωσα το διαλογισμόν μου τζι έμπηκα της πόρτας του σπιθκιού σάννα τζιαι δέν εσυνέβηκεν τίποτε.

Είδα την πεθθεράν μές τα μμάθκια, πίσω που τα μμάθκια τζι έμεινα για μιά στιγμήν Ατάραχος.   Το Όν μέσα της εμιτσοκάμμησεν μου, τζι εγώ είπα του με τη γλώσσαν της ψυσιής "Μπορώ να περάσω, απείραχτος"?   Τζι ένεψεν μου "Δικαιούσαι".


Επέρασα την πόρταν, ντυμένος Βασιλιάς Δαυίδ, τζι η πεθθερά έν εμπόρεσεν να με δεί, ούτε να την ενοχλήσει η παρουσία μου καθόλου.  Τζι ούλλους ετάραξεν τους που την πελλάραν, μα εγώ ήμουν Αόρατος.

Τζι έτσι, έκλεισεν τον κύκλον της τούτη η μάχη.