Ξαπόλα, Άλλαξε, Ανάπνευσε, Προσπάθα.

Στη μεταφοιτητική μου ζωή,  όταν οι εφήμερες αγάπες, οι φιλίες των 2-3 χρόνων, οι μεγάλοι , έντονοι κοινωνικοί  κύκλοι εστερέψαν, την ταυτότητα μου εκαθόρισα την σιγά σιγά μέσα που τους ρόλους που απέχτησα ώς κλασσικός συνθέτης (ρόλος που ταϊζει τον ((καλόν)) εγωισμό λόγω της ψευδομοναδικότητας που έσιει τούτος ο ρόλος μες στην κοινωνία , τζιαι ο οποίος ενώννει την ύπαρξη μου με τους μουσικούς προγόνους μου τζιαι 'τα Θεία' που λαλούν -άρα εγέννησα εύκολα ταυτότητα δυνατή τζιαι καθαρή, ίσως τζιαι λίγο 'υπεράνω' πολλών προβληματισμών ή υπαρξιακών αναζητήσεων), τζιαι επίσης ώς δάσκαλος -μάλλον καθοδηγητής παρά δάσκαλος-  μουσικής/πιάνου, mentor κοπελλουθκιών, teenagers, middle-aged people, κλπ κλπ ατόμων.   Σχεδόν σαν μουσικός γκούρου της πεντάρας δηλαδή.   Μιλώ ούλλη μέρα.  Μιλώ πολλά.  Εξηγώ συνέχεια.  Έντονα.  Με συναίσθημα.  Κουράζουμαι.   Έχω το περηφάνεια.  (του στύλ 'εγώ είμαι άδρωπος τζιαι φακκώ χαμέ τζιαι πετάσσουντε αζίνες -αλλά με ευαίσθητον τρόπον.)

Άχ, τί σου είναι ο αντρικός εγωισμός, τζιαι το άγχος του 'καθορίζω την ταυτότητα μου' !!

Οι δύο πλευρές της ταυτότητας τούτης εβοηθήσαν με να κάμνω ότι θέλω, χωρίς αφεντικά, να κάμνω την Τέχνη μου όποτε θέλω, τζιαι να νεκατώννουμαι -όπως μου αρέσκει- με αθρώπους ούλλη μέρα, πληροφορίες, αισθήματα μουσικά, ψυχολογίαν, τζιαι ανταλλαγήν καλού/κακού/γνώσεων/αγάπης/πίεσης με την διασπαρμένη σε αχτίνα 100 χιλιομέτρων ομάδα των 43ων που διδάσκω αυτήν τη στιγμήν.   Πάντα είχα ως τωρά όμως το χρόνο να γράφω τη μουσική μου, να κανονίζω κονσέρτα κλπ, τζιαι να βουρώ τα χόμπυ μου -όπως την παραδοσιακήν περσική μουσική.

Θέλω να μιλήσω για το ρόλον του Δασκάλου.

Επεράσαν δέκα χρόνια που τον τζιαιρόν που ετέλειωσα το graduate degree μου.  Έχτισα τη ζωή μου.  Έν έχω παράπονο.  Εμπήκαν τζιαι νέοι ρόλοι μές τη ζωή ----του παρτενέρ, του συζύγου, τζιαι τελευταία του πατέρα.   Βουρώ τα ούλλα, όπως ούλλος ο κόσμος.  Ο χρόνος εν λλίος πλέον, τζιαι ούλλο βουρώ όπως τον βέγγον, όπως τον πελλόν.    Τζιαι άμαν βουράς όπως τον πελλόν, άν είσαι έξυπνος βρίσκεις τρόπους να αλλάξεις τη ζωή σου για να βουράς όπως τον νούσιμον αντί σαν τον πελλόν.  Σκέφτουμαι το, πολλύν τζιαιρόν.  Γυρεύκω την αλλαγή γιατί δέκα χρόνια αποχτώ συνήθειες, τρόπους εργασίας τζιαι εμπειριών, τζιαι δημιουργώ μιά σταθερότητα, μια ρουτίνα.  Ξέρω τί κάμνω.  Που σημαίνει ότι για να μέν κολλήσω, χρειάζουμαι τεράστιες αλλαγές, για να μή βαρεθώ, να μείνω Νέος, Φρέσκος, Ανάλαφρος.  Ξέρω το, έσιει ένα χρόνο. Έσιει ένα μήναν τωρά, τρώει με πολλά ο Ρόλος του Δασκάλου ο οποίος επιτέλους ήρτεν για να με φάει, τζιαι να με κάμει να με δώ που την προοπτική τρίτου προσώπου.   Ακκάννει μου το πόδιν μου τζιαι μασά το κάθε μέρα, ακκάννει με ούλλον σιγά σιγά, μασά με, μιλά μου με μπουκκωμένον το στόμαν του μύς τζιαι δέρμα της κνήμης μου τζιαι της ζάμπας μου τζιαι λαλεί μου τα ίδια λόγια: 

"Διάσπορεεε, ο τρόπος που διδάσκεις εν υπερβολικά κουραστικός για μερικούς, έν δουλεύκει με ούλλους τους μαθητές σου, τζιαι ειδικά με τζιήνους που δέν παίρνουν σοβαρά τη μουσική ούτε έχουν ταλέντο" 

"Καταϋσhεύκεσε γιέ μου (κριτς κριτς κριτς τη ραχοκοκκαλιάν), δέν είσαι ούλλους ο μέντορας τους τζιαι πρέπει να τους τα λαλείς ούλλα προφορικά για τη μουσική, να τους λαλείς ιστορίες, ή να τους εξηγάς παθκιάν παθκιάν το κομμάτιν που ιστορικομουσικής πλευράς/αισθηματικής/τεχνικής."  (κριτς κριιιιιτς) 

"Αφού ξέρεις ότι οι μισοί δέν γαϊζουν, κάμνουν πιάνο για το χάζι, ή επειδή εβάλαν τους οι γονιοί τους, τζιαι ο τρόπος σου ή αφήννει τους αδιάφορους, ή βαρκούνται, ή κάμνει τους να νιώθουν άσχημα γιατί δέν καταλάβουν"  

"Γιατί επιμένεις στον τρόπο διδασκαλίας 'μέντορα-μαθητή' για ούλλους, τζιαι καγρίζεις, νευριάζεις τζιαι δέν σου μεινίσκει όρεξη τζιαι χρόνος να αφιερώννεις στο γράψιμο σου -που στο κάτω κάτω εν ο ρόλος σου στη γή???"  "Αφού δέ θέλουν!  Τί επιμένεις εσύ??!!"

"Γιατί εν είσαι ο μέντορας μόνο στους 20 που ακούουν, καταλάβουν, εχτιμούν, σέβουνται, χωνεύκουν, όσα τους λαλείς τζιαι έχουν το ταλέντο να τα βάλουν σε πράξη??"  

"Γιατί έν βρίσκεις άλλον τρόπο για τους πιό 'απλούς' σου μαθητές???"  (κριτς κρααατς τα πνευμόνια)  

"Πόσον εγωισμό έσιεις τελικά, τζιαι τί προσπαθείς να αποδείξης??  Ότι είσαι ο πάsh δάσκαλος μέ έεεετσι αρχίδια, που πιάννει τζιαι τους ατάλαντους τζιαι κάμνει τους Μότσαρτ με την προφορική διδασκαλία τζιαι το βήμα βήμα το εμπειρικό, σάν τον κύριον Μιγιάκι του Καράτε ΚΚκίττ?? Αφού δέ γίνουνται ούλλοι Μότσαρτ, είδες το.  Μάλιστα αγχώννεις τους τζιαι στο τέλος παρετούν.  Αν τους έβρεις άλλον τρόπον για τζιήνους, ήπιο, παραπάνω διασκεδαστικό, με activities, βιβλία ζωγραφομουσικής, ερωτησούλλες τζιαι παιγνιδάκια, πιό απλή μουσική, λίγη pop,  έσιεις τίποτε να χάσεις??  Γιατί εδιαφωνούσες ώς τωρά με τούτα τα βιβλιούθκια;;  Έννεν ο σκοπός σου να διδάξεις την αγάπην της μουσικής, να μεταδώσεις γνώσεις τζιαι να βοηθήσεις τα κοπελλούθκια να έχουν κάτι να τους χαρακτηρίζει εχτός των καταραμμένων σπόρτς που γεμώννουν τη ζωήν τους ούλλη??  Άτε, κανεί εγωισμούς τζιαι αππώματα τζιαι κάμε επιτέλους το σωστόν...   Εννα πνάσεις τζιαι σύ τζιαι τούτοι, τζιαι θα έβρεις ξεκουραση.  Θα έβρεις το χρόνον που γυρεύκεις για να γράψεις τα κομμάθκια σου τζιαι να συνεχίσεις τη επιστημονική μελέτην της μουσικής που έκοψεν πίσω τον τελευταίο χρόνο λόγω τέκνων. 

 Άτε."

(Εκατάπιεν το κορμίν μου ούλλο)

Τζιαι με μιάν απότομη κίνηση, ο παγωμένη σκληράδα που έχω απέναντι στον εαυτό μου, the expectation of perfection and all the unreasonable demands, έλιωσεν.  Ούλλα αλλάξαν φάση, όπως το νερόν που αλλάσσει που παγωμένο σε υγρό.  Πάγε, εμίλησες μου.   Ιt's not about me, it's about them.

Σήμερα το πρωί επήα στο βιβλιοπωλείο της μουσικής.  Εξόδεψα $2,000 σε βιβλία που θα πουλήσω τους μαθητές.  Νέα πορεία, με λιγότερη ομιλία/lecture, περισσότερη διασκέδαση, ασκησούλλες τζιαι πολλά κομμάθκια σε διάφορα στύλ όι μονο κλασσική τζιαι jazz.   Το απόγευμα που εδίδαξα τους πρώτους δέκα (οι μέτριοι της δευτέρας) έδωσα τους που 5 βιβλία (στον καθένα αυτά που του ταιρκάζουν) εγελάσαν τα μμάθκια τους ούλλους!!  Επεράσαν καλά, τζιαι η ώρα του μαθήματος ήταν ευχάριστη.  Εμάθαν τζιαι πιό καλά, με τρόπον που αρμόζει στο επίπεδο τζιαι το ταλέντο τους. Δέν είχα τίποτε να αποδείξω εκτός που το 'κάμνω καλά τη δουλειά μου, μαθαίνουν, διασκεδάζουν'.   Εκτιμήσαν το τζιαι οι γονείς τους, είπαν μου "Τι καλός τζιαι διορατικός δάσκαλος είσαι, τζιαι ξέρεις να θκιαλέεις καλά βιβλία"

Ήρτα σπίτι τζιαι ακόμα έχω όρεξη να ζήσω.   Ακόμα τζιαι τεράστιο κείμενο έχω δύναμη να γράψω πόψε.  

Βοήθα άρκοντα Μπετόβεν να αποχτήσω τη σοφία να ξέρω τί να κάμω ακόμα τζιαι όταν διαφωνώ εγώ με τον τρόπο αλλά να εν ο σωστός, τζιαι να το θωρώ πρίν να με σικκιρτίζει για χρόνια ολόκληρα.   

Βοήθα με η σκέψη  μου να εν πάντα υγρή, όι παγωμένη τζιαι στερεή.