Η ντίβα

Χρόνια είχα να σε δώ.  

Ακούμπησες το δάκτυλο στο άδειο φλυντζανάκι του καφέ 

"Να 'ρθείς απόψε", είπες παρακαλεστικά, "θα τραγουδήσω Κούρτ Βάϊλ, Μάλερ και Βόλφ"

(τα χείλη σχηματίσανε το "Μάλερ" και το "Βόλφ" με σημασία, σηκώθηκες, γελάσανε τα μάτια κουρασμένα)

"Πολύ το χάρηκα τυχαία που βρεθήκαμε,

καλό σου μεσημέρι"

Μου κράτησες το χέρι μές τα δικά σου τα ζεστά

και πίεσες στο στρογγυλό της χούφτας μου

τσαλακωμένο άσπρο χαρτομάντηλο με άγνωστη διεύθυνση

Κι αυθόρμητα με φίλησες στο μάγουλο, κρυφά κοντά στο στόμα, 

φιλί μονό, ακάλεστο.

(αργά χορέψαν και τα  δάκτυλα, δέν έβλεπε κανένας)

Ώρες το πάλεψα.

Μα ήρθα.

Άχ ντίβα, κακόφημο το θεατράκι, ξεπεσμένο.

Οι μουσικοί βαριεστημένοι παίζουνε, αξύριστοι

οι σκόρπιοι θεατές μεσόκοποι, λίγο ρακένδυτοι 

μιλούνε χαμηλόφωνα και δέν ακούν

πίνουν απελπισία και φτηνό κρασί (ο Μπρέχτ τους πρόδωσε?)

-κι άς προσπαθείς τον έρωτα ν' ανάψεις μέσα τους

βραχνά οπως τραγουδάς

ντυμένη κατακόκκινο κοστούμι εποχής.

Στα γόνατα μου κάθησες, και μύριζες ξινό ιδρώτα, ναφθαλίνη  

Κι όταν με κοίταξες με βλέμμα λάγνο, 

παράξενο! Ξεκούρδιστο μου φάνηκε -όπως το πιάνο σου.

Ενιωσα λερωμένος.   Δέκα ουίσκι απανωτά.

Δεύτερο σέτ, πένθιμος ο Βόλφ.  Λύπη μεγάλη και ναυτία.

Στις τουαλέττες πρώτα εμετός

και η φωνή σου αντίλαλος εφιαλτικός στα άσπρα τα πλακάκια.

Δίνομαι στη γλυκειά απαγορευμένη φαντασίωση εκεί όρθιος, μόνος.

(στο μοτέλ που άδικα με περίμενες ώς τις τρείς το πρωί, έκλαψες άραγε τη νιότη σου, ή που μ΄ έχασες πάλι για πάντα?)