Ο Κήπος του Νού, έγινεν ο Κήπος του Έξω εχτές.

Ο άνεμος σά ππέφτει που ψηλά  ορμά οσάν τον ποταμόν τες πευκοφίλητες πλαγιές του Σταυροβουνιού, πετάσσεται τους όχτους τ' Άη Θόδωρου με σhίλιους καβαλλάρηες.  Σφυρά, αγκομαχά πάς τους ασπρόβραχους τζιαι τες καλαμιές.  Έρκεται νάκκον ποδυναμωμένος να αφρίσει μές την πεδιάδαν τζιαι τα ξεροχώραφα, στον κάμπον με τες τομαθκιές τζιαι τες τζιτρινόφκιορες τες πάμιες.  Θωρεί πουκάτω του:   Κότσιηνα τράχτα, πακιστανοί με γάντια της κουζίνας που κοπιάζουν μές το λάλλαρον του δειλινού, συνάουν λουβίν μές τες κάσιες της Σεδιγέπ, τραουδούν ποτζιήνα τα κλαμένα της πατρίδας τους (για τη μάναν τους θα τραουδούν, που τους γυρεύκει η μίζερη).    Δροσίζει τους ο βουνακλάς ο άνεμος, τζιαι πάει πάρακατω, σηκώννει ττόζιν που άππωμαν.  Δαμέ εφυτέψαν οι άθρωποι τριφύλλιν.  Φυσά, λυγίζει το. Δαμέ δκυό σπίθκια μόνα τους μές στον ξερόν τον κάμπον.  Πιό κάτω οι πάλες του σιταρκού  οι στροντζιυλές επαραταχθήκαν υπομονετικά μές το ξιουρισμένον το χωράφιν τζιαι καρτερούν τη μοίραν τους, έρκεται το φορτηγόν να τες πάρει του βοσκού για να τες φάν οι κουέλλες.   Ο άνεμος βιάζεται τζιαι πάει παρακάτω.   Έτην τη θάλασσαν εφάνηκεν στο βάθος, οι άσπρες πέτρες της τζιαι οι μαύρες αγκαλιάζουν την τζιαι απαντούν της με θόρυβον κάθε φοράν που κάμνει βήμαν τζιήνη προς τα έξω, πιασμένες στον αιώνιο χορόν μαζίν της.

Πάς τη ράσιην του λόφου που θωρεί τη θάλασσαν που μακρυά ο άνεμος σαστίζει.  Θωρεί πουκάτω του χωράφιν  σπαστρικόν με πέτρες γίγαντες, πλάσματα πολλά, αγάλματα, σπίτιν βραχόχτιστον.   Τζιαι ρέσσει ο άνεμος κοντά να δεί τί κάμνουν.  Εμαζευτήκαν αθρώποι πολλοί, σσιωπητοί τζιαι στέκουνται γυρόν ποναν κοπέλλιν τζιαι ακούουν τον που παίζει μουσικήν με τους φίλους του.   Μπροστά του κάθεται ο πατέρας του, μάρτυρας, τζιαι ακούει το γιόν του να τον ποσιαιρετά δίχα λόγια, ακούει τον να του παίζει τη μουσικήν που έγραψεν για να τον τιμήσει...

Ο άνεμος ακούει.

Κλαίει το βκιολίν, ταξίμιν λικνιστόν, φτερά ελεύθερου πουλλιού ντυμένο.  "Πατέρα επόνησες πολλά σε τούτην τη ζωή, είδες τζιαι φτώσιες τζιαι πολέμους, σκοτωμούς, πίκρες, φόον.   Έτο εκατάφερες τα.  Έκαμες τζιήνον που έθελες.  Γειά σου, να πάεις στο καλόν τζιαμέ που έφτασες σήμμερα".

Κλαίει το πιθκιάβλιν, το φλάουτον, ο αυλός ταξίμιν υγρόν ποτζιήνα που σε πνίουν, τζιήνα που σου τυλίουν γυρόν που το λαιμόν τα πλοκάμια τους τζιαι πνίουν σε στο δικό σσου βυθό.   "Πατέρα επόνησα τζιαι γώ, τζιαι οι πληγές εμάθαν με οτι είμαι άθρωπος ζωντανός γεμάτος αγάπην τζιαι Στιγμήν.  Αισθήματα γεμάτος.   Με ανάγκην να Πλάσω πράματα όμορφα, τζιαι να αφεθώ.  Τζιαι να κάμω άλλους να αφεθούν.   Χωρίς τες πληγές τούτες έν θα τα έβρισκα ποττέ μου τούτα τα ωραία.  Τζιαι  συχχωρώ σε.  Αντίο σου. "

Κλαίει το ούτιν με πεννιές που χτυπούν το πάτωμαν αδρωπινά, σάν τους χορευτές του Πόντου με τες ποϊνες τζιαι τη λεβεντιάν.   Κλαίει το ούτι σάν το γέρον που θυμάται τη ζωήν του τζιαι τα νιάτα του. "Πατέρα, διώ σου άδειαν να δείς πουμέσα της ψυσιής μου.  Δέ καλά, να με καταλάβεις.  Είμαι δυνατός.  Είμαι τζιαι γέρος, ούλλον απογοήτευσην τζιαι πόνον.    Άκου καλά τη μουσικήν τζι εννα με καταλάβεις".

Κλαίει τ' ακκορτεόν με μοιρολόϊν της Πόλης,.  Κλαίει γιατί ήρτεν η ελευθερία τζαιι ήβρεν το κοπελλούιν που το παίζει, τζαιι τζιήνος κόμα έν εκατάλαβεν τζιαι δέρνει άσκοπα το νούν του αντί να σιέρεται.   Κλαίει γιατί εβούττησεν μέσα στη θάλασσαν το μοιρολόϊν τζιαι  επνίηκεν, τζιαι γέννησεν στον τόπον του μιά  μουσική γλυτζιά.  Μιλά του Τζιήνος που τα βάθη, τζιαι οδηγά το σιέριν του να παίζει.  

Κλαίει τζιαι ο 'μανές ο κλωστρός , τζιαι ο κουμπάρος ο δερβίσιης που τον γεννά.  "Γεια σου λεβέντη μου, τζιαι γώ ποσιερετώ σε, γιατί που άθρωπος θνητός εγίνεις Πέτρα  σήμμερα, τζιαι Βράχος εβαφτίστεις."

Ο άνεμος έπιαν τη μουσικήν με ευλάβειαν, ετύλιξεν την σάν την κορδέλλαν γυρόν των αγαλμάτων, γυρόν της εκκλησιάς τζιαι του θεάτρου, του σπιθκιού, του κολοσσού, γυρόν του χωραφκιού θκιο τρείς φορές, έσουσεν τες τερατσιές με το μοιρολόϊν, εχάδεψεν τες νότες πάς τες αροδάφνες τζιαι το κιόσκιν, ετύλιξεν τους γκρίζους τους κροτάφους του Μάστρου, τζιαι ευλόγισεν έτσι το έργον ούλλον.  Άμαν ετέλλειωσεν  έπιασεν την κορδέλλαν σιγά σιγά ετίλυξεν την όμορφα τζιαι έβαλεν την πίσω μές την τζιεφαλήν του κοπελλιού που έπαιζεν την μουσικήν, να την κρατήσει μέσα του τζιαι όποτε νιώσει μόνος του να την ξιποτυλίει στη ξενηθκειάν.  ....