Ξαπόλα.

Σήμερα το πρωί αποφάσισα να πάρω τα μωρά να δούμε παιδική συναυλία interactive, στη δημοτική βιβλιοθήκη. Συνήθως αποφεύγω κάτι τέθκοια πράματα, ή πάω με τη γυναίκα μου για να κάμνει τζιήνη τον καρακιόζη τζι εγώ να κάθουμαι στο πλάϊ σιωπητός (σε τούτες οι συναυλίες ζητούν οι μουσικοί participation που το ακροατήριο, βάλλουν τα 2χρονα να ψηλώννουν τα σιέρκα, να βουρούν, να φωνάζουν διάφορα πράματα, να χορεύκουν σε κύκλο, να κάμνουν αππώματα, τζιαι οι γονείς πρέπει να συμμετέχουν, -πράματα που με κάμνουν να νιώθω πολλά άβολα, είμαι μάγκας τζιαι δέ μου φκέννει εύκολα να τραγουδώ "περπατώ περπατώ ι στο δάααασος, όοοταν ο λύκος δδδέν είναιδώ" τζιαι να σούζω τα σιέρκα μου. Εν ρεζιλλίκκια τούτα. Αντρέπουμαι. Όταν ήμουν μικρός έν με άκουεν ο τόπος, άμαν ήμουν με πολλύν κόσμον εχώννουμουν μές τες γωνιές. Έτα κατάλοιπα τωρά..)

Επειδή προχτές ομως ενίκησα το Φόβον, τζιαι επειδή πρέπει οι σκέψεις πάντα να γίνουνται πράξεις, έιπα να το αποδείξω του εαυτού μου, τζι εξεκίνησα που κάτι που με κάμνει συνήθως να νιώθω πολλά άβολα: να εκδηλώννουμαι σάν το μωρόν μές τον κόσμον.

Άρα έπιασα τα κοπελλούθκια τζι επήαμεν στη βιβλιοθήκη να έβρουμε τη συναυλία.

Εν ένα τεράστιο γρανιτένιο χτίριο με πυργίσκους, γκρίζο, σάν το κάστρο, του 1880 χτισμένο τότε που η πόλη εβάσταν πολλά λεφτά. Εν καλή βιβλιοθήκη, well funded, με κοινοτικά activities συνέχεια, ψηλής ποιότητας. Πάντα κάθεται στο ρεσέψιον μιά κυρία με ντόπια προφορά βαρετή, ντυμένη λλίον πορνέξ για την ηλικία της, μασά πίσσα σάν την αίγια, τζιαι έν της αρέσκω για κάποιο λόγο. Σήμερα επήα τζι έν έθελα να της μιλήσω, έρεξα ολόϊσια να έβρω το δωμάτιο με τη μουσική αλλά εχάθηκα μές τον κυκεώνα των βιβλίων. Που το πείσμα μου να μέν ρωτήσω, αρκήσαμεν τζι άρκεψεν η μουσική. Σαν εκυλούσα το καροτσάκι με τα ήδη ιδιότροπα μωρά (πόσην ώρα να θωρούν βιβλία τζιαι να μέν τους τα θκιεβάζει ο παπάς τους) άκουσα κιθάραν ηλεκτρική, φυσαρμόνικα, τζιαι μιά φωνούδα να τραγουδά με λεπτό τρόπο το ABC song παράφωνα. Ακολούθησα την ηχώ τζιαι εβρέθηκα σ' ένα θεατράκι με καμπόσους γονιούς καθιστούς χαμέ με τα μωρά τους δίπλα, να σούζουνται τζιαι να κάμνουν τες μαϊμούνες. Οι αμερικάνοι εν πολλά outgoing γενικά, έν έχουν κοινωνικά όρια στη συμπεριφορά, εν loud, πολλά λλίον εσωστρεφείς. Άρα εγίνετουν το χάος τζιαμέ, εκάμναν φατσούες, ελικνιζούνταν δεξια αριστερά, εμωρεύκουνταν στο έπακρο. Ήταν να με λούσει κρύος ιδρώτας κανονικά. Το περίεργο έναι αμα παίζω για κόσμο, έν με κόφτει τίποτε, ούτε κάμνει κίχ η καρδία μου. Το ίδιο άμα μιλώ σε πλήθος. Αρέσκει μου. Αλλά αμαν πρέπει να φκώ εχτός του εαυτού, να κάμω πράματα που δέν μου φκέννουν φυσικά, αντρέπουμαι. Αλλά σήμερα ήταν το τέστ, το στοίχημα, τζιαι είπα "Διάσπορε δώκε μέσα."

Έκατσα τζι εγώ σταυροπόδι, έβαλα τα μωρά μπροστά μου (εκάμαν ΕΤΣΙ μάτι, εθωρούσαν τους μουσικούς σάν να τζι εθωρούσαν θαύμα της φύσης, ετσιβικώσαν πάνω μου, κόσμος άγνωστος τους γυρόν μας) τζι άρκεψα αμέσως να χασκογελώ, να φωνάζω, να χειρονομώ, να κάμνω το κοάλα, το φίδι, τον τίγρη, τον ελέφανταν, έφκαλλα τη γλώσσα μμου έξω, εκάμαμεν "τα παπάκια", σικκιμέ -ΟΤΙ μας είπεν ο τραγουδιστής να κάμουμεν έκαμα το. Εβάστουν τα σιερούθκια των μωρών να μάθουν να πισκαλλιούν με το ρυθμό (πολλά σημαντικό βήμα, εν ο φόος μου μήπως φκάλω κοπελλούθκια άρρυθμα, έν γίνεται!). Εθωρούσαν με να περνώ καλά, στην πολλή ώρα εχαλαρώσαν τζιαι εχαρήκαν τζιαι τούτα, επελλαρίζαν, εκάμαν φίλους, εχαλαρώσαν. Εσυγκινήθηκα. Εκατάλαβα οτι αν θέλω να έχω κοπελλούθκια που να εκδηλώννουν τα αισθήματα τους μέσον του κορμιού, έχω εγώ υποχρέωση να τους διώ το παράδειγμα, να μέν αντρέπουνται όπως αντρέπουμουν εγώ μιτσής. Θέλω τους ναν κοινωνικά μωρά, . Εν δική μου η ευθύνη αμαν πάμε σε τόπο με άγνωστο κόσμο να τους δείξω οτι "εν εντάξει" να αππωθείς με τη μουσική. Αν κάθουμαι εγώ τζιαμέ αμίλητος, ακίνητος τζιαι φτύνω τη σκηνή, εννα με αντιγράψουν. Έν θέλω.

Έκαμεν μου πολλύν καλό. Τζιαι είδα οτι η σκέψη άρκεψεν να γίνεται πράξη, τζιαι τούτον κοντεύκει με στην Αλήθεια.