Στον κήπον του πατέρα μου.

Έκατσα σήμερα κάτω που μιάν γιγάντια όρθια πέτρα, βράχο ολόκληρο κίτρινο κόκκινο  τζιαι έπιννα νερόν παγωμένον που την μπουκάλα της λεμονάδας του λανίτη την κλασσική, στη σκιά, μπροστά μές τον Κήπο με τ' αγάλματα, με τον πατέρα μου  ο οποίος εκάθετουν ιδρωμένος απλωμένος σε τρείς καρέκλες, ερούφαν καφέν με τα παλιά του αλευρωμένος που πάνω ώς κάτω με τες σκόνες που το νέον του έργον "Μάνα με οχτάδυμα", που εν δυόμιση μέτρα ύψος τζιαι εν πολλά πολύπλοκον στην εκτέλεση.   Εθώρουν τα μπράτσα του που εν όπως τους κορμούς, τζιαι τη φούχταν του την τεράστια την χιλιοτσιλλημένην που πέτρες ασήκωτες τζιαι εσιέρουμουν τον που εκατάφερεν στη ζωήν του να ανακαλύψει το νόημαν της Ελευθερίας, έστω τζιαι αργά.  Έθελα να του το πώ.  Έν μας αφήνναν.  Πρώτα ήρτεν ο γεωργός που το χωράφι δίπλα τζιαι έφερεν μας πάμιες φρεσκοκομμένες  ("κάμε τες σαλάταν ωμές με το λεμόνιν τζιαι το λάδιν να δείς φαϊ", είπε), τζιαι παττίσιες  των δώδεκα κιλών η μιά που ετσακρούσαν μόλις τους έμπηες το μασιαίριν.    Τζιαι αγγουράκια.   Μετά ήρταν κάτι γερμανοί που το ξενοδοχείον κοντά στο ζύγιν να δούν το χώρον τζιαμέ.  Εδώκαν το γυρόν τους, άρεσεν τους πολλά, ετζιεράσαμεν τους καφέν τζιαι εκάτσαν να μας ρωτήσουν για τα αγάλματα τζιαι τα χτίσματα.  "Γιατί το έκαμες τούτο?"  -πάντα ρωτούν τον.   "Because I had to", εν η απάντηση που τους διά ούλλους.

Φεύκουν.   Εμείναμεν μόνοι μας πάλε.   Καθαρίζει μου αγγουράκι, βάλλει του τζιαι άλας.

"Παπά"  -σπάζω την ησυχία τζιαι διακόπτω τον ρυθμόν του ανέμου που εχόρευκεν πάς τα στάχυα γυρόν μας μές τα χωράφκια τα θερισμένα τζιαι τες τερατσιές, τες ελιές, τζιαι τα λουλλούδια του κήπου, τες ακακίες, τη βαβατσινιάν, τες συτζιές, τες ροφκιές.  

"Παπά, έν σε ρώτησα ποττέ επειδή ξέρω την απάντησην, έθελα να την ακούσω όμως που το στόμαν σου:   Αλήθκεια γιατί τον έχτισες τούντον τόπο δαμέ τζιαι έβαλες τα αγάλματα σου τζιαι ότι άλλον έκοψεν ο νούς σου αντί να φάεις τα ριάλλια σου αλλού?"

Γυρίζει τζιαι θωρεί με με ύφος περήφανον, είδα στα μμάθκια του την υπεράθρωπην προσπάθειαν του τη δεκάχρονην να το συλλάβει, να φέρει τες πέτρες, να σκαλίσει, να χτίσει, να το τελειώσει, πέτραν πέτραν με τους αρκάτες του τους πιστούς.    Θωρεί γυρόν του τους τεράστιους βράχους τους σκαλισμένους, το πέτρενον σπίτι που έχτισεν στο σιέριν για να μείνει τωρά που έπιασε σύνταξη, τα έργα του που του ανάδωξεν να κάμει στο χώρον τούτον, τα δεντρά τζιαι τα φκιόρα.  Θωρεί τη ζωήν του που έπλωσεν τα κλωννιά της σάν το Δέντρον που το κορμίν του τζιαι να έκαμεν παραπούλλια πέτρενα, δάσος ολόκληρο.   

"Γιέ μου έκαμα το τούτο δαμέ γιατί έθελα όσες εικόνες τζιαι αναμνήσεις κουβαλώ μές τη ψυσιή μμου που μωρόν να τες φκάλω έξω.  Εμείναν τωρά πάς την πέτραν τζιαι θα τες θωρούν δαμέ γενεές πολλές.  Εν αθανασία η πέτρα.   Έκαμα το γιατί έτσι μου ήρτεν να κάμω τζιαι άς ακούετουν παράλογο σε άλλους.   Επήρεν μου 14,000 ώρες δουλειάν υπολόγισα.   Έκαμα το δικόν μου.   Έν με εσταμάτησεν τίποτε.   Ο άθρωπος που κάμνει τζιήνον που θέλει χωρίς να θωρεί μπροστά του εμπόδια ή τί θα πεί ο άλλος, ο άθρωπος που δουλεύκει για έναν ευγενικόν ιδανικόν, εν άθρωπος ελεύθερος.   Εγώ έν καρτερώ ανταμοιβή που δαμέ.  Θέλω να τες θωρούν τες πέτρες μου τζιαι τα χτίσματα μου όσοι έρκουνται τζιαι να εμπνέουνται να κάμνουν τζιαι τζιήνοι ότι τους λαλεί η ψυσιή τους αντί να βουρούν να καταναλώννουν τζιαι να μέν έχουν φαντασίαν ή ζωήν μέσα τους."

Είδα στα μμάθκια του τούντου αθρώπου ότι ολοκληρώθηκε, εν αλλού, έκαμεν το Magnum Opus του, έτον κάθεται μέσα του έργου του  τζιαι θωρεί το τζιαι θαμμάζει το, τζιαι εν έτοιμος για οτιδήποτε του φέρει η ζωή.  Αύριον αν πεθάνει, εννα πάει ευτυχισμένος.  Πόσοι μπορούν να το πούν τούτο?   Είδα το στη φλόγα των καστανών του μμαθκιών, τζιαι πάς το μέτωπον του το ηλιοκαμένον το σκαλισμένον που το χρόνο.  Τα μαλλιά του τ' άσπρα ανεμίζαν.  Τζιαι έπνασεν κάτι μέσα μου.  Έν θωρείς συχνά στα μάθκια κάποιου τον Κύκλον της ζωής να έδισεν το κορδόνιν του  τζιαι να έκλεισε.  

Εκατάλαβα οτι είμαι εγώ ο πρώτος μαθητής του, τζιαι οτι τελικά ίσως ζιώ ελεύθερος τζι εγώ, ξαφνικά εκατάλαβα το τούτον, τζιαι εν δώρον που μου έκαμεν μεγάλον να μου δείξη τούτην την ελευθερίαν ο πατέρας μου.   

Έχω μεγάλην ευθύνη να σε μάθω γιέ μου.