Ύπαγε οπίσω μου σατανά βρακά

Κυριακή με την οικογένεια.   Κλασσική κυπριακότατη κυριακή αξέχαστη.   Όλοι μαζί παρέα.    Κολύμπι με τα μωρά, φωνές χαρούμενες, εν νέα εμπειρία το νερό για τα μωράκια, μια υπέροχη εμπειρία.   Στη φουκού πέντε λαυράκια ψήννουνται με τα στόματα αννοιχτά σάν σε επιθανάτια έκσταση  τζιαι  τουμανιάζουν την αυλή με το ελαφρά μιλλαρωτό άρωμα τους.  Λασμαρί, λίγο λάδι, λεμόνι, πιπέρι μαύρο.  Τα μωρά βουρούν να δούν τα καψαλισμένα ψάρια.   Κοιτάζουν τους τα ψάρια με μάτια στυλλωμένα. Έν εξαναείδαν έτσι πράμα.    "Ννά αγάπη μου, έτσι μοιάζει το φαϊ."    "Fish"  λαλώ τους.   Η κόρη  μου η πελλή θέλει τζιαι καλά να αρπάξει τα κάρβουνα τζιαι επίσης να μπήξει το δάκτυλο της στο μάτι του πιό κοντινού ψαρκού.   Το λαυράκι πανικοβάλλεται τζιαι αννοίει το τρίγωνον στόμαν του σάν να μας παρακαλεί να το γλυτώσουμεν.   Εν έτοιμα επιτέλους.  Παναϊα μου τί γεύσην έχουν τα άτιμα  πάει τους τέλεια η σαλάτα της μάνας μου που τες ντομάτες της (κότσιηνα πομηλόρκα)   τζιαι τα αγγουράκια τα ολόφρεσκα τα τσακριστά, το μαρούλλι.  Τί ωραίο λαδόξυδο κρεμμυδευωδιαστό   μα το θεό θέλω να βουττήσω ένα κουλλούρι σησαμένο φρέσκο μέσα ολόκληρο να ρουφήσω το οξύτατο νέκταρ σκέττο.   Πάν οι δίαιτες περίπατο.  Έμπηκα σε πειρασμόν.  Όπως τα ελαλούσαμεν.

Μόλις έκατσα στο τραπέζιν επέτησεν  ζουζουνιστός πόξω που  το παράθυρον μας ένας θκιάολος μίνι,  μαύρος με τη βράκαν μουστακαλλής σκεμπετζιής βιλλάς  τραουλλοφωνάρης ατάλαντος τζιαι έκατσεν πάς τον ώμον μου τζιαι ερουθούνιζεν μου τραουδιστά σάν το ζώον μές τα φκιά.  Άρκεψεν να με δελεάζει να φάω με τρόπον  ενοχλητικόν, επικόν, παράξενα έμμετρον, καθόλου ποιητικόν, παραθκιάνταλον, τζαιι για έμφασην εχόρευκεν ζαβά καρτζιλαμάν ασταμάτητα ώς που τζιαι ετέλειωσεν τα τραουδιστά του λόγια.  Λαλεί:

"Φάε τζιαι πρίστου θκιάσπορε,  φάε τζιαι κνίστου θκιάσπορε κυπρόσπορε λυσσιάρη, 

σπάσε        μπουκκώθου θκυοσιερίς  

άκκα του σιταρκού ψουμίν  άσπρον πασιήν που βλάφτει

βούττα το τζιαι  κολύμπα το μές στες σαλάτες τζιαι τες μύλλες του ψαρκού 

φάε τζιαι δκυό λαυράτζια του κιλού

να κρούσεις  το στομάσιην σου

γύρε τζαιι λάιν της ελιάς πολλύν

άκκα  τομάτες όξινες

μπύραν πικρή φαρμάτζιην πιέ, 

κουτούκλα   κοακόλαν αφριστήν 

μέν πιείς  νερό δροσάτο, 

πιέ ούζον 

να σου κρούσει τα βλαντζιά

ρούφα τζιαι της σαλάτας τα ζουμιά

φάε πατάτες τηανιτές

ολόλαες καρτζιουριστές

σπαρταριστές

χαλλούμι φωθκιοφίλητον

φάε τασιές με σκόρτους

ταραμάν

ελιές 

πιέεεε τζιαι καφέν τετράδιπλον

πιέ βαρετόν του λαϊκού  κοπτείου καφέν 

τον άμμον του να ξιθκιαστείς

πουρέκκια με την αναρήν

δάκτυλα πισιηούες

πίττες μονές, πίττες διπλές με κούννες

για 

μιά στομάχαν έχουμεν τζιαι 

ά  δέν τη γλεντήσουμεν

τί θα καταλάουμεν ά δέν τη γλεντήσουμεν?"

Μα τί ωραία που τα λαλεί ο θκιάολος.   Ώς γνωστόν, είμαι λάτρης των αισθήσεων τζιαι δύσκολα αντιστέκουμαι σε πειρασμούς.   Τρώω το λοιπόν ψωμιά, καφέδες κυπριακούς, μυλλούδες που τες βούκκες του ψαρκού, πατατούδες κυπριακές γλυτζιές τζιαι αλμυρές μαζίν, τομάτες που επιτούσαν το χυμόν τους, τηανιτά γλυκά με ροδόστεμμαν.  Ποούλλα.   Πόψε υποφέρω αφάνταστα.  Εννα μείνω ξύπνιος ώς τες 3, σίουρα.  Ήπια διπλή δόση αντιπαλινδρομητικά χάπια, αφρόζες, ηρεμιστικά, αντιρεχτικά, πονώωωω.