Ο μάστρε χτίστης του ΑνΟΙκω.

Τραπέζι μακρόστενο, άσπρο ξεβαμμένο τόπους τόπους.  Λιτό.  Όλο γωνιές άχαρες για όλους, μα εμένα με τραβάς.  Πολλά.   Είσαι λίγο χαμηλό και βολεύεις το γράψιμο.  Εσύ θα μπείς μπροστά απο το παράθυρο, να βλέπω έξω την ώρα που γράφω.   Σε κληρονόμησε η γυναίκα μου που τη γιαγιά της.   Κάτσε μπροστά μου να γράφω πάνω σου, ξέρεις τί σοβαρό ρόλο παίζεις.  Έβγα που το υπόγειο που σαπίζεις μές την υγρασία τόσα χρόνια, να σου πλύνω το κορμί να μυρίσεις όμορφα.  Έλα.

Τραπέζι θηλυκό, θα σε βάλω δίπλα, σε σχήμα Γ που το άλλο.  Εσύ είσαι ψηλή, με πόδια τορνευτά, τα τακούνια σου λείπουν!  Σε βρήκα στην πόλη με το ψαρολίμανο πρίν 4 χρόνια, μιά μέρα που είχα πάει μαραζωμένος  (έκπληξη!)  για να έβρω θάλασσα.   Καθόσουν στη βιτρίνα του παλιατζίδικου και όπως περνούσα σε είδα και σε αγόρασα χωρίς δεύτερη σκέψη.  Για να σε χωρέσει το αυτοκίνητο, μετά που σε κουβάλησα ένα χιλιόμετρο στην πλάτη, ξεβίδωσα τα πόδια σου με το swiss army knife που είχα μαζί μου.  Κάτσε τωρά δίπλα μου, είμαι έτοιμος, έβγα που το υπόγειο που μαράζωννες δέσμια  4 χρόνια.   Έλα να σου φιλήσω τις γωνιές σου, να κλείσω τα μάτια για να νιώσουν τα δάκτυλα τις καμπύλες που σου έπλασε ο τόρνος.  Άσπρη αλαβάστρινη η επιδερμίδα, κι ας είσαι 100 χρονών γκόμενα.


Δίπλα μου έχω κουβαλήσει όλες τις πέτρες που έχω συλλέξει.

Μάρμαρα, σχιστόλιθους, αλάβαστρο, αμμόπετρες, γρανίτες, του ποταμού, του δάσους.

Κάθε φορά που πάω στο δάσος για να σκεφτώ, άμα πετύχω το σκοπό βρίσκω μιά πέτρα που μου μιλά και τη φέρνω μαζί μου.  Έχω πολλές.  Ήταν πεταξούμενες.  Αλλά πόψε έφερα τες πάνω στο νέο μου γραφείο με κόπο.

Εσένα ασχημούλλα μου σε βρήκα κάτω που ένα θάμνο την ημέρα που ανέβαινα στους βράχους.

Εσένα μαυρούλλα έδωσα πάνω σου στο δάσος οταν εβρέθηκε η πρώτη απάντηση.

Και σύ κούκλα μου στρινιάρα που είσαι κάτασπρη, θυμούμαι οτι έκατσα πάνω σου στη λίμνη οταν γύρευα το Κέντρο το Άσπιλο και ήρθε να με βρεί αναπάντεχα.

Αγαπώ σας.

Ούλλες έχετε ονόματα, τοποθεσίες χαραγμένες στην ουσία σας.  Βάλλω σας δίπλα μου να μου θυμίζετε πού ήμουν και πού έχω πάει.



Βάλλω το αγαπημένο μου βάζο που ανακάλυψα την μέρα τη χειμωνιάτικη που ταξίδεψα μόνος μου 300 χιλιόμετρα να πάω στην ακτή με τα παλιατζίδικα ακούωντας τα string quartets του σοστακόβιτς του μουντού μουτρωμένου ρώσσου συνθετη.  Είσαι σγουρτίν, χαμηλόκωλον, με αυτάκια πεταχτά, είσαι σεξουλιάρικο.  Βάζω λεβάντα ξερή να μυρίζει το δωμάτιο μεσόγειο.

Δίπλα σου έστησα το γρανίτη μου που εμοίρασε στα δύο ο πάγος και βρήκα τα δύο κομμάτια σε απόσταση τριών μέτρων το ένα που το άλλο.  Σάν το πάζλ.  Να μου θυμίζεις όσα είναι εφικτά.  Το μαλακό, το αδύναμο μπορεί να σπάσει βράχους οταν ενωθεί η ύλη του και λειτουργήσει συλλογικά.  Να το θυμάσαι.


Το δοχείο για τες πέννες μου, εδώ μπροστά.   Έχω το που το 1992.  Λιρίσιμο πράμα.


Το αναλόγιο που έβαλα να μου φτιάξει ο πελεκάνος ο κυπραίος.  Εκουβάλησα το στο χέρι που την κύπρο το '94, επήε σε πολλά διαμερίσματα, είδαν πολλά τα μάτια του δίπλα μου.  Φιλιά, δάκρυα, γράψιμο, σέξ, χτυπήματα γροθιών στο τραπέζι, σχίσιμο σελίδων.  Άντεξεν με.



Τρείς στοίβες παρτιτούρες καμιά εκατοστή-τις αγαπημένες, τούτες που θέλω να έχω δίπλα μου ανα πάσα στιγμή.    Νιώθω ασφάλεια αμα μπορώ να απλώσω το χέρι να τις αγγίξω.  Ολοι οι αγαπημένοι συνθέτες.



Στο χαμηλό τραπεζάκι, έβαλα πέτρες σε κύκλο, με τη στρογγυλότερη στη μέση.  Το σύμβολο του ήλιου.



Λάμπα της γιαγιάς.  Πόσους εφώτισε...





Κάθουμαι στα σκοτεινά γεμάτος ναρκισισιμό, αυτοέρωτα.    Δικαιούμαι, εν στιγμή ιδιωτική.  Τούτος ο χώρος εν ο Δικός μου.



Ευλογώ σας ούλλες, ούλλα.