Ελεγία: Ο Πατριάρχης της γειτονιάς.

Ο κύριος Χένρυ, ο περήφανος με την τραγιάσκα γέροντας, τρείς πιθαμές αντράκι όλο ξύδι και σηκωμένα ειρωνικά φρύδια, ο ετοιμόλογος που πάντα στεκόταν όρθιος μπροστά στις καταιγίδες της ζωής, ο κύριος Χένρυ που αψηφούσε το κρύο φτυαρίζοντας χιόνια στα ενενήντα τέσσερα του χρόνια χωρίς να ζητά βοήθεια ποτέ  ("ανήμπορος είμαι και θέλεις να με βοηθήσεις" -μου είχε πεί τότε που τον είχα πλησιάσει με το φτυάρι μου χαμογελαστός ένα κρύο πρωινό του γενάρη μετά απο την χιονοθύελλα που μας σκέπασε)   ο  κύριος χένρυ που είχε παραξενιές πολλές, μάζευε παλιοπράματα στο σπίτι του εφημερίδες, σπασμένα μηχανήματα, κούκλες, ποδηλατάκια, βάζα γυάλινα, τραπεζάκια, βιβλία  -ώς το ταβάνι γεμάτο το σπίτι σκουπίδια άλλων ανθρώπων που τα μάζευε με μανία στα παλιατσίδικα κάθε σάββατο που πήγαινε να αγοράσει και να πουλήσει-   τόσα μάζεψε που το σπίτι ξεχύλισε και δέν μπορούσε πλέον να μείνει εκεί και ζούσε δίπλα στης κόρης του,   ο κύριος Χένρυ ο γαλανομάτης ηλιοκαμένος γέρος που περπατούσε με καμάρι κάθε απόγευμα με τον γείτονα τον κύριο Πελετιέ και πειράζανε μαζί τις πουτάνες, τους χασικλήδες και τους φίλους τους παλιούς στις βεράντες τα καλοκαίρια,  ο κύριος Χένρυ που έχασε δυό παιδιά με τρόπο τραγικό, ο κύριος Χένρυ που καθότανε τα πρωινά έξω απο την πόρτα του για να βλέπει την κίνηση στο δρόμο και να τη σχολιάζει γελώντας, αυτός που νίκησε τη λύπη και τη φτώχεια του 1930 όταν οι γονείς του τον άφησαν ορφανό, αυτός που δούλεψε αγόγγυχτα να στηρίξει μόνος την κόρη του όταν έχασε τη γυναίκα του, αυτός που πέρασε τα τελευταία του χρόνια περιορισμένος σ' ένα δωμάτιο 2x2 μπροστά στην τηλεόραση ξεχασμένος χωρίς ζωντανούς γύρο του, ο κύριος Χένρυ  αρρώστησε βαριά το πρωί.   Το μάθαμε όταν είδαμε απ' το παράθυρο  τα κόκκινα φώτα του ασθενοφόρου να φωτίζουν το κέρινο πρόσωπο της τελευταίας αυτής πομπής του.  Δέν ξαναρθε πίσω και ξεψύχισε μονάχος στο νοσοκομείο.



Αντίο πατριάρχη της γειτονιάς.