Αντί στο δάσος οι απαντήσεις, εν μπροστά στη μύτη μου.

Εντύθηκα με τα ρούχα του δάσους, ήταν ωραία μέρα, ζεστή χαλαρή.  Το αυτοκίνητον αρνήθηκε να με πάρει στο δάσος, οδήγησεν  τζι επάρκαρεν πεισματάρικα στη μέση της πόλης.  Επαρπάτουν για πολλές ώρες τζι έφκαλλα φωτογραφίες ούλλα τα ενδιαφέροντα πράματα που εθώρουν.  Έφτασα ώς τη διπλανή πόλη, τζιαι μετά πίσω.  Εφκάλαν νερό τα πόδια μου, τζι έν ανάπνεα που τα καυσαέρια στο τέλος.



Επήα πρώτα για καφέ/ντόνατ(ς)  (γκλούππ, δύο) για να πάρω δυνάμεις,   τζι έμπηκεν τούτος ο τύπος μές το parking lot.  Εξηνταπεντάρης τζιαι βάλε, με παλιόν αυτοκίνητον ούλλον αδρωπιάν.   Εκατέβηκεν τζι επέρασεν που δίπλα μου την ώρα που εμασούλουν το ντόνατ που το χαρτούιν του ακουμπημένος πάς το ττογιότα μές το ηλιούιν.  Ray-ban aviators.   Επαρπάταν με τζιύλημαν άνετον καλοεξασκημένον, εμύριζεν κολώνιες του 1985, ντυμένος τζιήν στενά τζιαι φανελλούαν Led Zeppelin, με το μουσούδιν του τζιαι τα τζιελλωμένα του μαλλιά τα σέξικα.  Αλυσιδούες, ρολόιν χρυσό.   Άσπρες δερμάτινες πολυθρόνες.  Γαμά τζιαι ρέσσει, σίουρα.  Φέρνει την ευτυχία σε συνταξιούχες.   Ήρτεν έξω με μιάν κάσιαν ντόνατς τζι ένα βαρέλλι καφέ.   Είπα του καλό μεσημέρι τί ωραία τα ντόνατ μέν ρίξεις τα ψιχούδκια πάς τες μαξιλάρες τες άσπρες ά?.  Εγέλασεν.  Επιάαμεν κουβένταν για το μάτς πόψε  (έν καταλάβω γρί που american football αλλά άτε).  Έμαθα πως έσιει δίπλα δαμέ ενα μπάρ με πιλλιάρτα που συχνάζει με τους φίλους του τους μοτορτζιήες αμα έσιει μάτς, πίννουντα τζιαι μετά πάν για πάρτυ έσσω κάποιου στην εξοχή τρικούβερτο στο οποίο αμα δέρει η ομάδα, έχουν συμφωνία οτι  'όλα' επιτρέπονται, έπιασεν ντόνατς τζιαι καφέν για ούλλους.  Εξαναγέλασεν.   "Γειά σου, καλό μάτς."  Μετά, όπως έβαλλεν πισινήν ετράβησα τον φωτογραφίαν κρυφά.  

Σαν επαρπάτουν πρισμένος τζιαι υπερζαχαρωμένος, επρόσεξα την εξής επιγραφή:   "Σχολείο Αγίου Μιχαήλη.   Πανηγύρι του Παιξίματος της Γαλοπούλλας.   Σάββατο 21/11, έξι (το πρωί) ώς τες εννιά.  Κοπιάστε."

Δηλαδή, μπορείς να βρεθείς με καμπόσους πελλούς σε τούτον το σχολείο, να φέρεις τα όπλα σου, τζιαι να έρτει ο Park Ranger να σας πάρει στο δάσος για να πυροβολάτε άγριες μαύρες γαλοπούλλες  (οι οποίες εν πράγματι ΑΓΡΙΕΣ, εν 15 κιλά χτηνά, ακκάννουν χαχα), έτσι για το χάζιν να γιορτάσετε το Thanksgiving με αιματοκύλισμα.  Μπορεί κάποιος άνετα να παίξει 10-20 γαλοπούλλες.  Καλά ρέ παιθκιά, είπαμεν εν μάστιγα οι άγριες γαλοπούλλες δαμέ αλλά όι τζι έτσι.....

Τζιαι θωρώ τούτον το περίεργο μετά:  Μιά αρχαία εκκλησία του 1800, γρανιτένια, επιβλητική, προς πώληση ή ενοικιαση.  Επάττισεν δηλαδή η ενορία μετά που η καθολική εκκλησία επλέρωσεν εκατομύρρια σε τζιήνους που εγαμήσαν οι παπάδες πρίν 30 χρόνια σάν ήταν κατηχητικό αθώα μωρά, τζι αναγκάσαν πολλές ενορίες να κλείσουν.  Πουλούν τες εκκλησίες για να ποσώσουν τη ζημιά.  Θέλετε εκκλησία να την μετατρέψετε σε σπίτι?  $800,000 και είναι δική σας κύριε.  Να πηδάτε τη γυναίκα σας μές σε ιερό χώρο κάθε βράδυ πέρκι αγιάσετε.  Να χέζετε κάτω που το βλέμμα του θεού ποττέ να μέν κάμνετε δυσκοιλιότητα.  Να κάμνετε wet t-shirt parties με την κλίκκα τζιαι τες γκόμενες ανάμεσα στους σκάμνους τζιαι τα αγάλματα των οσίων καθολικών μαρτύρων.  Να λούννεστε μές σε κολυμπήθραν που εμετατρέψετε σε hot tub τα πρωινά.     Αμμα ρε!!!   Ούλλα είδα τα τωρά....    Only in the USA.

....τζιαι η γέφυρα των στεναγμών.   Άμα την περπατάς τρίζει σάν να τζι εννα ππέσει.  Ε, εκατόν πενήντα χρονών γέφυρα, πού θα πάει.  Πάντα έθελα να πεθάνω πάς σε γέφυρα, θέλω να νιώσω την έκπληξη που θα μου επροκάλεν η καταστροφή της.  Βίτσιον.   Κάθε φορά που την περνώ, παρακαλώ να ππέσει τζιαι δέν μου ακούει.

Πίσω στην πόλη μου.  Το κεντρικό κανάλι που φέρνει το νερό του τεράστιου ποταμού γυρόν της πόλης  (11 μίλλια κανάλι)  τζιαι κάμνει hydroelectric power  να φωτίζει μέρος του grid της πόλης.  Εν δαμέ που το 1800.  Κάθε χρόνον έτσι καιρό φκερώννουν το για να το καθαρίσουν. It's a dirty job.   Βρίσκουν κάποτε πτώματα, ποδήλατα, παλιοσίερα, κούκλες, καρέκλες, ξύλα, ότι σκεφτείς.

Τούτος εν ο κύριος Τζιέφρης  που του εφώναξα την ώραν που εκαθάριζεν κυριακήν ημέραν τα βρωμόπηλα του καναλιού για να κάμει κουγκρίν κάπου που χάννει λλίον.  Εφώναξα του επειδή είδεν πάνω μου τζι εχαμογέλασεν.  Τελικά ήταν πολλά καλός άθρωπος, επήραμεν παρέαν το σκύλλον του περίπατον τζι είπεν μου με μεγάλην όρεξην όσα έθελα να μάθω για τη διατήριση του καναλιού -της οποίας εν ο υπεύθυνος, συνέχεια πρέπει να κρατά δίχτυ να το κρατά σιόνιν να μέν μας φκάλουν κούλλουφους οι τουρίστες  (εν "προορισμός" η βρωμόπολη μας, ιστορικός)  τζιαι εν περήφανος για τη δουλειά του.  Τζιαι μιά φορά το χρόνο φκερώννει το να φύει τα πηλά.

"Μα έν βρωμεί το κανάλλιν ούλλη μέρα?  Πώς αντέχεις ολάν τούντην κατάσταση?"

"Συνηθάς το κύριε Διάσπορε.  Έν τζιαι πειράζει με. Αρέσκει μου να πατώ μές τους πηλούς, εν πολλά μαλακά, τζιαι επίσης έν σκέφτουμαι τίποτε, είμαι ευτυχισμένος.  Εν το κανάλλι μου, τζι εγώ.  Άμαν το καθαρίζω, εν καθαρό.  Έτσι απλά.  Ούτε σκέφτουμαι το γιατί, ούτε πώς να μεγαλώσω τη δουλειά μου, ούτε τίποτε.  Το κανάλλι μου τζι εγώ.  Τζιαι ο Μίστερ Πάρκινσον ο σκύλλος μου ο πιστός που με καρτερά να σχολάσω.   Έν επαντρέφτηκα.  Σπίτιν έν έχω, μένω σε κοινόβιο που νοικιάζει κρεβάθκια.  Ζιώ με $600 το μήνα, τζι έννοιες έν έχω καθόλου εκατάλαβες? "

"Μα εν έτσι απλή η ζωή ολάν?  Έν θέλεις να πάεις κάπου καλύτερα?  Να σου ανήκει κάτι?  Να κάμεις οικογένεια?  Σπίτι?  Απογόνους?  Να επιτεύξεις κάτι σημαντικό στη ζωή σου?   Κάτι πρέπει να ξέρεις εσύ, τζιαι θέλω να μου το πείς χαχαχα."

"Χαχαχα.  Όι, έν θέλω.  Τί θα καταλάβω?  Πάλε στον τάφον εννα πάμεν ούλλοι.  Να σου πώ έναν μυστικόν.  Εγώ ξέρεις τί κάμνω τους μήνες που έν δουλεύκω ?  (δουλεύκω μόνο 6 μήνες δαμέ, μετά πάω στα χτίσματα λλίον,  τζιαι το χειμώναν τίποτε.)   Ξέρεις πού πάω το χειμώνα? Πάω ψάρεμαν στον πάγο με τον μίστερ Πάρκινσον.   Στην αλάσκαν που μεινίσκει ο καλλύττερος μου φίλος.   Πάω στη μέση της λίμνης έξω που το σπίτιν του στ' ανάθθεμα μακριά που ούλλους, αννοίουμεν τρύπαν με το τρυπάνι, βάλλουμεν το τροχόσπιτον μας πουπάνω, τζιαι καθούμαστεν μές τη σιονιάν πουπάνω που την τρύπαν ντυμένοι εσκιμώοι, ρουφούμεν ουίσκιν με τον καλλύττερον μου φίλον, λαλούμεν φιλοσοφίες τζιαι πελλάρες τζιαι πιάννουμεν πέστροφες.  Ψήννουμεν τες τζιαι τρώμεν μούχτην.  Κάθε μέρα.  Ά τζιαι κρέας παστόν του ταράνδου.   Μιλώ του ήλιου που φκέννει παγωμένος στον ορίζονταν της λίμνης, των δεντρών, των αρκούδων που τζοιμούνται.  Τζι άμαν στρινιάσουμεν πάμε στην πόλην με τες χιονομοτόρες να γαμήσουμεν τες πουτάνες που τη ρωσσίαν.  Τζιαι πίννουμεν τα με τους ναύτες που πιάννουν κάβουρες στη βερίγγειο θάλασσαν.   Τί τα θέλω εγώ τα υπάρχοντα?  Αν τα είχα πώς θα έφευκα να ζήσω τη ζωή μου λαλείς μου?"


"..........................."      "Να σας φκάλω καμιά φωτογραφία?  Δείξε μου το κανάλλιν, να κατεβώ?"

"Ναί.  Να με φκάλεις τζιαι τον Μίστερ Πάρκινσον ύστερα ά?"

Ο  κύριος Τζιέφρης, με τον Μίστερ Πάρκινσον.

Τζιαι πάω πίσω στο αυτοκίνητο εξουθενωμένος τζιαι ικανοποιημένος που τον περίπατον τζιαι ούλλα όσα έμαθα, σάν οδηγώ βρέθεται μπροστά μου ένας γέρο κάττος που αρνήτουν να ταράξει που τη μέση του δρόμου.  Ή ήταν κουφός, ή δέν τον έκοφτεν πλέον που τον κόσμο, ή είχεν ανακαλύψει την ελευθερία.
Έκατσα με υπομονή τζιαι εκαρτέρουν να τελειώσει τη δουλειάν του.