Οχτώ φεγγάρια

Άμα σταθώ ώρες πολλές μές τη ψύχρα της νύχτας, καπνίσω πολλά τσιγάρα, σκεφτώ για μουσικές, δέρω το νού τζιαι ξεζουμίσω τον (με μαζοχισμό, όπως μου είπεν ένα πλάσμα που του ακούω)  πρώτα νιώθω πόσον όμορφον εν το φεγγάρι με τρόπο κτητικό:  βλαστούν μέσα μου ούλλες οι αναμνήσεις που έχω για το φεγγάρι.  Τούτον ονομάζεται 'ρομαντικόν' τζιαι πηγάζει που την Ιδέα που έχω για το φεγγάρι σύμφωνα με την ανάμνηση που έχω "τί σημαίνει φεγγάρι".    Άρα έννεν το φεγγάρι πραγματικά που θωρώ, εν μιάν εικόνα που μου ξυπνά αισθήματα τζι ιδέες που το παρελθόν.  Καθρεφτίζεται δηλαδή το φεγγάρι που κουβαλώ μέσα μου.    Τζιαι το αληθινό το φεγγάρι, που κρέμμεται μόνον του τζειπάνω χωρίς να ενοχλά κανέναν, χωρίς να ζητά που μάς να έχουμεν αναμνήσεις ωραίες να κολλούμεν πάς το αδιάφορο του πρόσωπο.   Έν το Θωρώ.   Εν τον εαυτό μου που θωρώ, επειδή είμαι άθρωπος τζιαι αν δέ θωρώ τον εαυτό μου πάνω στο Έξω, νιώθω ανασφάλειαν.


Δηλαδή, άμα ένα άψυχο πράμα που δέν μας απαντά πίσω έν καταφέρνω να το δώ χωρίς να του πιντώσω χιλιάδες καθρεφτισμούς για να το θολώσω να το μπασταρτέψω, πώς περιμένω να δώ έμψυχα όντα τέλλεια καθαρά χωρίς να τα θολώννω με καθρεφτισμούς τζιαι ιδέες.

Τζιαι πώς θωρείς εντελώς καθαρά έξω σου χωρίς να εμποδίζει το μυαλό?


Θωρώ το φεγγάρι ώρα πολλή.  Βαρκούμαι.  Κουράζουμαι τζιαι νυστάζω.  Αρκέφκει ο νούς μου να μέν λειτουργεί πλέον, κλείουν σχεδόν τα μάτια, τζιαι οι διαδικασία της σκέψης σιγά σιγά σταματά, η μνήμη ξεχνά να δουλέψει, το υποσυνείδητο ξεκουράζεται, τα σύμβολα, οι αναμνήσεις έν υπάρχουν πλέον.  Έχω συνηθίσει την εικόνα μπροστά μου, έκαμε τη δουλειά του ο νούς, τζιαι παρετά με.  Τζι επιτέλους αρχίζω να Βλέπω το φεγγάρι σε όλο του το μεγαλείο.  Εν ένα άσπρο φώς στον ουρανό που εν απλά εκεί.  Κάθεται, μές τη Φεγγαρότητα του.  Τίποτε δέ θέλει που μένα.  Δέν το ενδιαφέρω καθόλου.

Τζιαι η απουσία ούλλων των δεσμών που θολώννουν το φεγγάρι κάμνουν με να εκτιμήσω την ομορφιάν της ανθρώπινης ατέλειας που γυρεύκει συνεχώς connections για να νιώθει ασφάλεια..  Αμα τη φύεις που πάνω σου την ατέλεια τζιαι δείς ένα αντικείμενο εντελώς ξερά, ή τζιαι δείς ένα όν εντελώς αντικειμενικά  (μα υπάρχει τούντο πράμα?)  εν τότε που βυθίζεσαι στη μοναξιά γιατί παύεις να είσαι άθρωπος, γίνεσαι Αλήθεια -τζιαι η Αλήθεια εν ένα πράμα χωρίς αίσθημα.    Που την άλλη, άμα θωρείς μόνο τον εαυτό σου να καθρεφτίζεται πάνω στο Έξω, γίνεσαι narcissist τζιαι δέν καταλαβαίνεις την ουσία τζιήνου που παρακολουθείς.


Έ, τζιαι τί πρέπει να κάμουμεν δηλαδή?


(να μπορούμεν εύκολα να πηαίννουμεν που το έναν άκρο στο άλλο)