Gesamtkunstwerk.

Μερικές σκέψεις σκόρπιες, περίεργες που Είδα απόψε..



Τυχερός είναι ο άθρωπος που έχει στο λειβάδι της φύσης του ποταμάκια πολλά, άλλα να κυλούν παράλληλα, άλλα να ενώννουνται να κολυμπούν παρέα, και άλλα να χύνουν το νερό τους σε λεκάνες ανάμεσα σε βουνά.  Τυχερός όποιου η φύση διαχωρίζει τα μέρη της ζωής του σε στεγανά σάν του υποβρυχίου δωμάτια, η δουλειά ζεί στη μιά μεριά, τα χόμπυ στην άλλη, η οικογένεια αλλού, κι όλα μαζί προχωρούν χωρίς να πολυεπηρεάζουν την εικόνα που έχει για τον εαυτό.  Πρέπει να είναι μεγάλη ικανοποίηση να μήν έχεις την ανάγκη να συγκεντρώσεις τον εαυτό σου, όλες του τες πτυχές σε μιά γραμμή που να ενώννει όσα Είσαι κι όσα Κάνεις.


Αν οι ποταμοί σου που διασχίζουν τις κοιλάδες του Κήπου έχουν καημό να βρεθούν μεταξύ τους, να σμίξουν τα νερά τους και για χιλιάδες χρόνια της ύπαρξης σου αυτός ο σκοπός τους αναταράσσει, τους φουρτουνιάζει γιατί ο έρωτας που τους ανακινεί είναι ανεκπλήρωτος χωρίς τη συντροφιά τους διπλανούς ποταμούς, αν γεννήθηκες μ' αυτό το χάρτη στην ύπαρξη,  έχεις επιθυμία να τους χύσεις σ΄ένα τεράστιο ωκεανό για να σμίξουν την ουσία τους και να αναγεννηθείς μαζί τους, Ωκεανός κι εσύ.


Συνήθως οι άνθρωποι αυτοί είναι καταραμένοι/προικισμένοι, έχουν ταλέντα και ιδιότητες σε πολλά μέσα έκφρασης της ζωής, τα οποία εκ πρώτης όψης δέν έχουν σχέση μεταξύ τους.  Είναι συνήθως γεμάτοι έρωτα για όσα προσφέρει το σύμπαν, για όσους έρχονται στο δρόμο τους, τους γεμίζει αγάπη ο Άνθρωπος, η μορφή, η ύλη, το πνεύμα, η φύση, η αρχιτεκτονική της επικοινωνίας,  κι όλα αυτά τα όμορφα μεταφράζει η ψυχή τους σε παράλληλες ιδιότητες έκφρασης, σε ποταμάκια χιλιάδες που κυλούν χωρίς να επικοινωνούν αισθητά  μεταξύ τους.  Κι αυτό είναι βασανιστικό.  Το  "δέν ανΟΙκω"  συνέχεια το νιώθει ο μάστρος του Κήπου  όταν παρατηρά την κοιλάδα του με το πάζλ των νερών να διασχίζει τα χώματα χωρίς φόρμα ή λογική καμία.

Θα μπορούσες άνθρωπε να περάσεις τη ζωή σου ολόκληρη ψάχνοντας γιατί δέν ανΟΙκεις.


Μα δέν είναι αυτό που πρέπει να ψάχνεις.


Αυτό που γυρεύεις, ο σκοπός της ζωής σου στο ταξίδι αυτό, το Magnum  Opus που λέγαν οι σοφοί, είναι να βρείς τον κοινό παρονομαστή να σε ολοκληρώσει, να οδηγήσει τα ποταμάκια στον Ωκεανό.  

Μήν κοιτάζεις άλλο την κοιλάδα, άνοιξε καλά το τρίτο μάτι στο μέτωπο το κρυφό, αυτό που βλέπει τα αόρατα, άφησε το μυαλό να ταξιδέψει στη συνείδηση εκεί που το DNA  σου έχει καταχωνιάσει τους κωδικούς της ιδιαίτερης σου ύπαρξης.  Δές ποιός είσαι, καθαρά.  Εκεί πέρα απ' τον ορίζοντα, εκεί που νομίζεις τελειώνει η ύπαρξη, ζεί ο Ωκεανός σου και σε περιμένει να σκάψεις τ' αυλάκι που θα οδηγήσουν τους ποταμούς στην αγκάλη του.

Σταμάτα να κοιτάζεις το χάος και να διερωτάσαι γιατί είσαι έτσι.  Γιατί να μήν έχει φόρμα το Μέσα σου, γιατί να μήν μπορείς να ζείς κομματιαστά.  Σταμάτα τώρα και Δές.  Άρχισε το σκάψιμο αμέσως, δέν έχουμε πολλύ χρόνο μπροστά μας, μιά σπίθα είναι η ζωή και θα σβήσει όπου να σαι.  Δέν υπάρχει χρόνος για χάσιμο άνθρωπε.  Η αλήθεια σου σε περιμένει υπομονετικά, αλλά όσο περνά ο καιρός το φώς της γίνεται πιό αμυδρό, και σύ περισσότερο μύωπας.    Πιάσε σκαπάνη, φτυάρι, ίδρωσε για το καλό, το σκάψιμο γίνεται αυτή τη στιγμή όχι μές την ανάμνηση ή τη μνήμη ή μές την προσπάθεια ελέγχου του μέλλοντος.  Το σκάψιμο σε φέρνει στο παρόν συνέχεια.


Και όταν σκαφτούν τ' αυλάκια και γίνουν τα πολλά  Ένα θα ζείς την κάθε στιγμή κουρδισμένος, αρμονικός, η έκφραση στο Έξω θα είναι το ίδιο με το Μέσα.  Όπως ζωγραφίζεις ένα πρόσωπο θα μιλάς με κάποιον, με τον ίδιο τρόπο.  Όπως αγαπάς τον εαυτό, θα αγαπάς το ζητιάνο, όπως κοιτάζεις το δέντρο θα κοιτάζεις το χέρι σου, όπως δουλεύεις τους αριθμούς στη δουλειά σου θα δουλεύεις τον εγωισμό σου ή τα αισθήματα.  Μιά φόρμα, ένας τρόπος, ανοιχτός τρόπος.

Το βλέπεις το κλειδί μέσα σου άνθρωπε?  

Οι νόμοι της φύσης, η φυσική, δέν σταματούν εκεί που αρχίζει το μυαλό σου άνθρωπε.  Οι ίδιοι νόμοι κυβερνούν τη συνειδητότητα σου.  Το βλέπεις??


(εδώ δυσκολεύουν τα πράματα,....)


Όλα είναι ένα στο σύμπαν, οι αστροφυσικοί πασκίζουν χρόνια να βρούν τη θεωρία, τα μαθηματικά που ενώννουν το Μεγάλο με το Μικρό, τη θεωρία της βαρύτητας, του χωροχρόνου μαζί με την κβαντική μηχανική που διοικά το άτομο,  μα δέν τα καταφέρνουν, ξέρουν οτι υπάρχει μα τους διαφεύγει.  Στο μικροσύμπαν του μυαλού, οι ίδιοι νόμοι διοικούν την ύπαρξη.  Ζούμε στο μακρο-επίπεδο, εκεί που οι νόμοι του Μεγάλου φαίνονται εύκολα, η βαρύτητα των σκέψεων και της μνήμης είναι πράγματα φανερά.  Στο μικρο-επίπεδο, στο κβαντικό του μυαλού, οι νόμοι είναι άλλοι.  Μα υπάρχει ο τρόπος ΜΙΑ  θεωρία, να ενώννει τα δύο μαζί.  Και τότε ολοκληρώννεσαι.



Thoughts??????