Φεγγαρομέθυστος 3: Στάση.

Σήμερα σκέφτουμαι τη Σταση. Stasis. Χειμέρια νάρκη μαζί με δράση που την ορίζουν φυλακές της σκέψης πολλά στενές. Σκέφτουμαι οτι ζούμε τη ζωή μας χτίζοντας ένα τρόπο σκέψης που μας κάμνει να ξεχνούμε την ανασφάλεια της ύπαρξης, γυρεύουμε το σίγουρο, τις σταθερές πεποιθήσεις ή το αντίθετο τους (το συνεχές ψάξιμο και την αμφιβολία -κι αυτός ένας τρόπος σιγουριάς!). Σκέφτουμαι οτι κολλούμε συχνά σε μιά ρουτίνα λειτουργίας (υπολειτουργίας!) που δέν μας επιτρέπει να ζήσουμε όλες τις ικανότητες του απέραντου μας μυαλού.

Η μελωδία που ήρθε σήμερα εν περιορισμένη σε μερικές νότες που επαναλαμβάννονται συνέχεια ακόμα τζι όταν οι αντίθετες μελωδίες φέρνουν νέες εμπειρίες στη ζωή της. Συνέχεια προσπαθεί το αριστερό χέρι να αλλάξει την κατεύθυνση, αλλά το δεξί επιμένει με τούτα που ξέρει, εν φυλακισμένο στα όρια του -εν πλούσια τούντα όρια, γεμάτα ιδέες δυσκολοαποχτημένες, αλλά δέν παύουν να είναι όρια. Σε μιά παύση, στη μέση του κομματιού έρχεται δραστική αλλαγή, ήρεμη. Αλλά ο νούς ο κολλημένος δέν πιάννει την ευκαιρία για να μάθει νέο τρόπο, πάει πίσω στη φυλακή του αμέσως, η μελωδία επιστρέφει δριμύτερη. Τίποτε δέν έμαθε.

Είναι πράγματι λυπηρό πόσο κολλούμε στον βάλτο του τρόπου σκέψης μας. Σ' αυτό το κλειστό σύστημα είμαστε φυλακισμένοι, δέ μπορούμε να δούμε τον έξω κόσμο με ανοιχτό τρόπο. Ποιά είναι η απάντηση???