H γιατρός με το πιάνο.

"Να παίξουμε χριστουγεννιάτικα σήμερα?", το βλέμμα της λίγο σκοτεινό, ούτε γειά δέν μου είπε ακόμα, περιμένω στην τεράστια πόρτα και σκουπίζω τα πόδια στο χαλάκι.  Τα σκυλιά μυρίζουν τα παπούτσια μου, κουνούν την ουρά.

"Γειά σου Δρ. Σ, βιάζεσαι σήμερα να αρχίσεις το πιάνο βλέπω!"

Δέ γελά.  Οι ώμοι της γονατίζουν ανεπαίσθητα προς στιγμή και το βλέπω.   Τη ξέρω χρόνια, είναι άνθρωπος έντονος πολύ, αρχίατρος στο emergency room του μεγαλύτερου νοσοκομείου της πόλης της.  Μεγάλα γαλανά μάτια αλλά σφιγμένα, κρύβουν κόσμους που δέν μοιράζεται με άλλους, και τα κοντά της μαλλιά είναι χτενισμένα με χέρι γυναίκας που έχει ως προτεραιότητα τους άλλους όχι την εαυτό της.

"Χριστουγεννιάτικα να μου βρείς σήμερα Διάσπορε, αλλά όχι τα μοντέρνα, τα παλιά του Χάντελ και τα γερμανικά, έχουν βάθος περισσότερο."

Απορώ.  Πρώτη φορά μου ζητά η Δρ. Σ   κάτι.  Συνήθως αφήνεται να την οδηγήσω, τα μαθήματα μας είναι γι αυτήν ευκαιρία να μήν έχει βαριές ευθύνες ή να λέει σε άλλους τί να κάνουν.  Της λέω τί να παίζει, πώς να το παίζει, πότε.   Έχουμε παράξενη σχέση στην οποία μιά δυναμική άνθρωπος αφήνει ένα άλλο άτομο να οδηγά την ύπαρξη της για μιά ώρα τη βδομάδα.  Όταν φτάνω σπίτι της είναι πάντα συννεφιασμένη.  Και στο τέλος με το αντίο έχει φύγει το σύννεφο, χαμογελά, οι ώμοι ξεσφίγγουν, τα μάτια γίνονται πιό γυναικεία απαλά, και τα ψηλά μήλα του προσώπου κοκκινίζουν ελαφρά, γεμάτα ζωή.  Έξι χρόνια μαζί.  Δέν έχει ταλέντο καθόλου.  Μα επιμένει να παίζει κι έχει κάπως προχωρήσει..



Αρχίζει να παίζει τα χριστουγεννιάτικα.  Τα χείλη σφίγγουν και στες πρώτες δέκα νότες αρχίζει να κλαίει.

"Δέ μπορώ να παίξω"
Σάστισα.

"Τί έπαθες καλή μου δόχτωρ? "



"Δεκαπέντε ώρες ψές προσπαθούσαμε 6 γιατροί να σώσουμε ένα παιδάκι 2 χρονών που έπαθε καρδιακή απο τον ιό των χοίρων.  Πέθανε στα χέρια μου με τη μάνα του δίπλα".

Δέν είπε τίποτα άλλο.

Της είπα να παραμερίσει αφού δέν μπορεί να παίξει άλλο, να παίξω εγώ σήμερα.


Παίζω χριστουγεννιάτικα, παίζω Σοπέν, μπετόβεν.   Και αυτή κάθεται πίσω μου να μήν τη βλέπω και κλαίει βουβά.



Το μάθημα τελειώνει.  Σηκώνομαι απλά, και φεύγω.   Μου χαμογελούν τα γαλανά μάτια και η βουβή ευγνομωσύνη με γεμίζει.