Πίσω στη δουλειάν
Τζιαι τωρά που ετέλειωσεν η εισαγωγή, το κάλεσμαν, το μικροσύμπαν που έπλασα τζι εγέννησα αθρώπους μές τη φαντασίαν, τωρά που επλαστήκαν οι Παίχτες των Οργάνων, θα χτίσουμεν μαζίν την έκσταση.
Τωρά, θα χτίσουμεν μαζίν την έκσταση τζιαι την Αγάπην του θεού, της φύσης.
Θωρώ τους πρωτόπλαστους μου που κάθουνται σε φωτισμένες πλιθθοκάμαρες πάς τες καρέκλες τες τόνενες τζιαι κουρτίζουν τα όργανα ούλλη μέρα.
Εμένα ξέρουν μόνο, είμαι ο κόσμος τους τζιαι η γή τους, τζι η Μάνα τους. Προσεύχουνται, πίννουν τζιαι τρών, τζι εμένα ξέρουν μόνο. Τζιαι καρτερώ τους να κατανοήσουν πως εγώ έν υπάρχω όπως με νομίζουν. Τότε μόνον εννα αρκέψει η Μουσική.
Άμα θυμώννω, λαλούν βρέσιει μές τον κόσμον τους.
Άμαν ιγλυκανίσκω, νομίζουν έρκεται χαρά.
Τζι ότι φανταστούν πως λαλώ εν αμαρτία, εν αμαρτία.
Τζι ότι τους πώ με σύμβολα πως εν καλόν, εν καλόν.
Στον κόσμον μου που έπλασα, πρωτόπλαστοι μου, αμαρτία δέν υπάρχει, ούτε κακόν. Τζι ο άθρωπος που έπλασα στον κήπον μου εν αντρόγυνος, μισός βιλλόπλαστος μισός μητρογέννητος με δίχα εγωισμόν.
Έσιει στον νούν την ικανότηταν να δεί πως Τζιείνος που εν πουπάνω του έννεν κανένας όγρακος που κρίνει. Τζιαι καρτερώ τον να το Δεί.
Τούτοι οι πρωτόπλαστοι οι αντρόγυνοι, έχουν την άδειαν να δούν πως άμα θέλουν εννα κάμουν τον δικόν τους τον παράδεισον τζιαι κήπον μές το νούν.
Τζιαι τότες εννα παίξουν τα όργανα.
Τότες εννα αρκέψει η μουσική.
Τζιαι καρτερώ εγιώ. Εκατό σιηλιάες χρόνια επεράσαν τζιαι καρτερώ χωσμένος μές το σύννεφον. Εννα το καταλάβουν.
Τζιαι τότε εννα αρκέψει που μόνη της η μουσική.
Τωρά, θα χτίσουμεν μαζίν την έκσταση τζιαι την Αγάπην του θεού, της φύσης.
Θωρώ τους πρωτόπλαστους μου που κάθουνται σε φωτισμένες πλιθθοκάμαρες πάς τες καρέκλες τες τόνενες τζιαι κουρτίζουν τα όργανα ούλλη μέρα.
Εμένα ξέρουν μόνο, είμαι ο κόσμος τους τζιαι η γή τους, τζι η Μάνα τους. Προσεύχουνται, πίννουν τζιαι τρών, τζι εμένα ξέρουν μόνο. Τζιαι καρτερώ τους να κατανοήσουν πως εγώ έν υπάρχω όπως με νομίζουν. Τότε μόνον εννα αρκέψει η Μουσική.
Άμα θυμώννω, λαλούν βρέσιει μές τον κόσμον τους.
Άμαν ιγλυκανίσκω, νομίζουν έρκεται χαρά.
Τζι ότι φανταστούν πως λαλώ εν αμαρτία, εν αμαρτία.
Τζι ότι τους πώ με σύμβολα πως εν καλόν, εν καλόν.
Στον κόσμον μου που έπλασα, πρωτόπλαστοι μου, αμαρτία δέν υπάρχει, ούτε κακόν. Τζι ο άθρωπος που έπλασα στον κήπον μου εν αντρόγυνος, μισός βιλλόπλαστος μισός μητρογέννητος με δίχα εγωισμόν.
Έσιει στον νούν την ικανότηταν να δεί πως Τζιείνος που εν πουπάνω του έννεν κανένας όγρακος που κρίνει. Τζιαι καρτερώ τον να το Δεί.
Τούτοι οι πρωτόπλαστοι οι αντρόγυνοι, έχουν την άδειαν να δούν πως άμα θέλουν εννα κάμουν τον δικόν τους τον παράδεισον τζιαι κήπον μές το νούν.
Τζιαι τότες εννα παίξουν τα όργανα.
Τότες εννα αρκέψει η μουσική.
Τζιαι καρτερώ εγιώ. Εκατό σιηλιάες χρόνια επεράσαν τζιαι καρτερώ χωσμένος μές το σύννεφον. Εννα το καταλάβουν.
Τζιαι τότε εννα αρκέψει που μόνη της η μουσική.
Σχόλια