'Ανοιξη
Άνοιξη, τζι ούλλα που εν καμωμένα που ύλη ξαναγεννιούνται φρεκοπλυμμένα μές την τελευταίαν παγωνιάν του Μάρτη τζιαι ξυπνούν, ποσσιεπάζουν έξω που τον προσωρινόν τάφον του σιονιού για να συνεχίσουν τον κύκλον της ζωής.
Μουσκομυρίζει δεντροχυμούς το δάσος σάν το παρπατάς, τζι αν προσέχεις καλά την ώραν που τραππιδάς τζιαι φκέννεις πάς τους βράχους νώθεις μές τες φούχτες σου τα φουσκωμένα βυζιά της μάνας σου της γής γεμάτα γάλαν της Άνοιξης. Όποιος το πιεί το γάλαν της, ξαναγεννιέται.
Εξιάσαμεν άραγε εμείς οι αθρώποι την τέγνην της ανα-γέννησης?
Άμαν κοντέψει ο Απρίλλης, νώθουμεν μές τα κόκκαλα μας την ανάγκην να ποτίσουμεν το εσσωτερικό μμας με τη βροσιήν της Μάνας τζιαι να φυτέψουμεν στον κήπον της ψυσιής σπόρους τζιουνούρκους ποννά φέρουν πλούσια εσοδείαν το καλοτζιαίρι?
Πότε εξιάσαμεν να ακολουθούμεν με το κορμί μμας τον κύκλον της φύσης? Πότε εξιάσαμεν πως άμαν έρκεται η ώρα της άνοιξης σημαίνει ήρτεν η ώρα να χορέψουμεν το χορόν της αλλαγής?
Αλλάσσει η φύση, τζι αν θέλουμεν τζι εμείς την αλλαγήν τζιυλά πιό εύκολα το νερόν της μές τ' αυλάτζι την άνοιξη.
Μα φίλε μου, εν τόση η πίεση που γυρό μμας να είμαστεν συνέχεια σταθεροί αθρώποι που απλά κάμνουν τη δουλειάν τους τζιαι βουρούν τες σχέσεις τους, τζιαι συνέχεια έχουμεν την παράλογη πίεση να είμαστεν οι Ίδιοι αλλιώς έν μας αναγνωρίζουν όσοι μας θωρούν. Έν έσιει χώρον να ευδοκιμήσει η βαθκειά σκέψη τζι η αλλαγή μές την καθημερινή ζωή. Τζι έτσι εμάθαμεν με τες αλλαγές που έρκουνται σιγά σιγά, ή τζιαι ποττέ τους, μέν προσβάλουμεν κανέναν, να μέν ιξεχωρίσουμεν που το σύνολον άμπα τζιαι ξιπαίξουν μας. Χα, άμαν είσαι παθητικό ζώο παθητική ζωή θα ζήσεις, τζιαι έν θα γευτείς το κρασίν του θεού ποττέ σου. Όσον αφήννουμεν τα γεγονότα τζιαι την εμπειρία της ζωής να μας διδάξουν μαθήματα χωρίς τη συμμετοχή μας τόσον πιό σταθεροί γινούμαστε. Τζιαι ο σταθερός ο άθρωπος εν σάν τη λίμνην που έκαμεν βόρβορα. Βρωμεί, τζι εν ψοφισμένη κάτω που την επιφάνειαν της.
Έτσι, παθητικά μας εμάθαν να ζούμε.
Ευτυχώς που η επιλογή εν ελεύθερη.
Καλή μμας άνοιξην.
Μουσκομυρίζει δεντροχυμούς το δάσος σάν το παρπατάς, τζι αν προσέχεις καλά την ώραν που τραππιδάς τζιαι φκέννεις πάς τους βράχους νώθεις μές τες φούχτες σου τα φουσκωμένα βυζιά της μάνας σου της γής γεμάτα γάλαν της Άνοιξης. Όποιος το πιεί το γάλαν της, ξαναγεννιέται.
Εξιάσαμεν άραγε εμείς οι αθρώποι την τέγνην της ανα-γέννησης?
Άμαν κοντέψει ο Απρίλλης, νώθουμεν μές τα κόκκαλα μας την ανάγκην να ποτίσουμεν το εσσωτερικό μμας με τη βροσιήν της Μάνας τζιαι να φυτέψουμεν στον κήπον της ψυσιής σπόρους τζιουνούρκους ποννά φέρουν πλούσια εσοδείαν το καλοτζιαίρι?
Πότε εξιάσαμεν να ακολουθούμεν με το κορμί μμας τον κύκλον της φύσης? Πότε εξιάσαμεν πως άμαν έρκεται η ώρα της άνοιξης σημαίνει ήρτεν η ώρα να χορέψουμεν το χορόν της αλλαγής?
Αλλάσσει η φύση, τζι αν θέλουμεν τζι εμείς την αλλαγήν τζιυλά πιό εύκολα το νερόν της μές τ' αυλάτζι την άνοιξη.
Μα φίλε μου, εν τόση η πίεση που γυρό μμας να είμαστεν συνέχεια σταθεροί αθρώποι που απλά κάμνουν τη δουλειάν τους τζιαι βουρούν τες σχέσεις τους, τζιαι συνέχεια έχουμεν την παράλογη πίεση να είμαστεν οι Ίδιοι αλλιώς έν μας αναγνωρίζουν όσοι μας θωρούν. Έν έσιει χώρον να ευδοκιμήσει η βαθκειά σκέψη τζι η αλλαγή μές την καθημερινή ζωή. Τζι έτσι εμάθαμεν με τες αλλαγές που έρκουνται σιγά σιγά, ή τζιαι ποττέ τους, μέν προσβάλουμεν κανέναν, να μέν ιξεχωρίσουμεν που το σύνολον άμπα τζιαι ξιπαίξουν μας. Χα, άμαν είσαι παθητικό ζώο παθητική ζωή θα ζήσεις, τζιαι έν θα γευτείς το κρασίν του θεού ποττέ σου. Όσον αφήννουμεν τα γεγονότα τζιαι την εμπειρία της ζωής να μας διδάξουν μαθήματα χωρίς τη συμμετοχή μας τόσον πιό σταθεροί γινούμαστε. Τζιαι ο σταθερός ο άθρωπος εν σάν τη λίμνην που έκαμεν βόρβορα. Βρωμεί, τζι εν ψοφισμένη κάτω που την επιφάνειαν της.
Έτσι, παθητικά μας εμάθαν να ζούμε.
Ευτυχώς που η επιλογή εν ελεύθερη.
Καλή μμας άνοιξην.
Σχόλια