Στη συναυλία

Εψές επήαμε στη μεγαλούπολη να δούμεν τη συναυλία της χορογράφου με το κομμάτι μου τζιαι άλλα work in progress.  Όι ρέ την πελλή δουλειά σπουδαία που έφκαλε!  Πρώτα πρώτα άρεσεν μου ο τρόπος που επαρουσίασε τη συναυλία.  Αφού ήταν informal η βραδυά, παρουσίαση βασικά κομμαθκιών που δουλεύκει πάνω τους με τες χορεύτριες της, ήταν πολλά interactive τζιαι φιλική η ατμόσφαιρα.  Εμίλησεν μας πρώτα για τες διάφορες τεχνικές του χορού τζιαι τους τρόπους που δουλεύκει το σώμαν για να χορέψει, τζι εδείξαν παραδείγματα του κόσμου σάν επίνναμεν κρασιά τζι ετρώαμεν.  Τζι ύστερα εμίλησεν μας για τον τρόπο που ακούει τη μουσική τζιαι μεταφράζει την σε κίνηση.  Ο συνθέτης ακούει ήχους, τζιήνη ακούει τον ήχο τζιαι θωρεί τον ο εγκέφαλος της να αλλάσσει σε κίνηση.  Θκιάολε τί σου είναι ο νούς του αθρώπου ά?

Έκαμε σπουδαία δουλειά πάντως με το κομμάτι μμου.  Εν ένα κομμάτι σκοτεινό, που μιλά για το Φόβο τζιαι την προσπάθεια ξεφύγει ο άθρωπος που το Φόβο.   Κλειστοφοβικό κομμάτι, άγριο ώρες ώρες, πονεμένο.   Ανακάλυψεν μέσα της η χορογράφος το Φόβον, τζι εκατάλαβεν τον τρόπον να χορογραφήσει τη μουσική μμου.   Εθκιάλεξεν την καλλύττερην της χορεύτρια να το χορέψει, μιάν κορούδαν δυνατήν πολλά, ζωντανήν που ξέρει να χορεύκει με το σώμαν τζιαι το αίσθημαν μαζί, με χάρην τζιαι νόημα που φκέννει που βαθκιά.  Ετάραξεν με, ήταν τόσον έντονη τζιαι ολοζώντανη .  Εν πολλά  παράξενα μετα-ερωτικόν πράμαν να χορεύκει κάποιος τη μουσική σσου, εν σάν να την αγκαλιάζει μιά έκφραση του εαυτού σου αντρίκια αλλά απαλή τζιαι να την οδηγά, τζιαι να αφήννεται  ακριβώς σάν τον έρωταν.   Όι μόνον έκφρασεν όσα είπα με τη μουσική, επίντωσεν τζι άλλα που εκάμαν το κομμάτιν να ανθίσει.  Πάμε στη Νέα Υόρκη τον Ιούνη.