Προσωρινός Επαναπατρισμός #2

Τα παράπονα τα πρώτα για την πατρίδαν είπαμεν τα.  Αν δέν πώ τζιαι τα καλά, θα σκουλλιστώ αρνητικότηταν, τζιαι αντί να ζώ στο Σήμμερα -όπως είναι ο μεγάλος Στόχος- θα ζω στο Εχτές.  Το Εχτές πολλά το φοούμαι γιατί παρ'όλον ότι επέρασεν, καταλάβω ώρες ώρες ότι έσιη παραπάνω πυγμήν τζιαι λόον που το Σήμμερα, στη ζωήν των παραπάνω αθρώπων including τη δδικήν μου.  Αν δέν μάθεις να ξαπολάς το Εχτές, στη σκέψη σου κάθε μέρα θα είναι σπιλακωμένες οι γεύσεις όλων των εμπειριών που ετρύγισες ι στο ταξίδι σσου, τζιαι που αντί να τες χωνέψεις, να τες αφήκεις να γινούν Μνήμη τζιαι Παρελθόν, θα επιμένεις να τες ματσιουλάς σαννα τζιαι έφαες τες πριν μισό λλεπτόν.  Όταν έχεις απροσδιόριστα νεύρα, βαρεμάραν, ή αντιδράς ι στο περιβάλλο σσου σάννα τζιαι φταίσσου ούλλα, ζιής ι στο Εχτές τζιαι γι' αυτόν φταίν σου τα πάντα, τζιαι δε ξέρεις συνειδητά  πού στο Εχτές εκόλλησες.

Ξέρω ότι όποτε έχω νεύρα με την Λαιστριγονίαν, έσιη  να κάμει με το Εχτές.  

Άρα κανεί.  Σήμμερα, ποιά καλά τζιαι κάλλη έσιη η παράξενη μου πατρίδα που επεθύμισα τζιαι θέλω να δώ;  Ννα η λίστα μου:

Να περπατάς η ώρα 3 το πρωί στα καταστήματα μες την ομίχλην τζιαι την ελαφρήν κουφόβραση του Αυγούστου, τζιαι να περνάς πόξω που το φούρνον του γέρο Γιωρκή του φούρναρη (όϊ τον κκομέρσιαλ, macDonalds style φούρνον που εγέμισεν ο τόπος), τζιαι να μυρίζζει φρεσκοφουρνισμένες τασιηνόπιττες, ο μαυρόκοκκος που τα ψουμμιά τα ζεστά, τζιαι το λλιωμένον τυρίν των τυρόπιττων νεκατωμένον με το δκιόσμιν το ξερόν.

Να κάθεσαι στη βεράνταν του πατρικού σου τη ννύχταν μες την πυράν τζιαι να μυρίζει το γιασεμίν τζιαι το πιάτον το όφκερον της παττίχας που έφαες, να ακούεις τους γρύλλους, την ηχώ των τηλεοράσεων της γειτοννιάς, τες μοτορούες (ένεσιη δαμαί μοτορούες), τα ράδια των αυτοκινήτων που περνούν, τζιαι να συνειδητοποιάς ότι οι παραπάνω ακούουν ελληνικήν μουσικήν, όι ινδικήν, ούτε θαϋλανδέζικην, ποττέ πορτορικανήν, ούτε κκάντρι -δηλαδή, είσαι σπίτι σσου, χαλάρωσε.

Να στέκεσε πουκάτω που μμιαν ελλιάν γερόντισσαν, μες σ'έναν χωράφιν ξαθθόν, κατάξερον, να θωρείς ίσια πάνω τζιαμέ που τελλειώννει το φύλλωμαν τζιαι αρκέφκει ο ουρανός, τζιαι να σούζεσε δεξιά-αριστερά με το ρυθμόν που πέρνει ο αέρας τζιαι φέρνει τα πρασινοκίτρινα τα φυλλούθκια.

Να σταματάς το αυτοκίνητον σαν είσαι κοντά στες Πλάτρες για να γοράσεις φρούτα που τον γέρον που κάθεται στο καλτερίμιν πουκάτω που την ομπρέλλαν της ΚΕΟ.  Να τα πλυννίσκεις στη βρύση που εν πας το ανήφορον του Τροόδους τζιαι πουπίσω σου να καρτερούν γραφικές κυρίες με μπλε παγούρια για να πιάσουν νερόν του βουνού.

Να τρώεις το σάντουιτς που το "Γιατρόν της Πείνας" τζιαι να γελάς γιατί η μαγιονέζζα εν έξω που το ψυγείον τουλάχιστον 3 μέρες τζιαι κανένας δεν ι ψατζιέφκεται παρ'όλες τες μαλακίες που μας πουλούν ι στην Αμερικήν.

Να μπαίννεις μες τη θάλασσαν την κρυάν και γαλήννιαν κατά τες 6 το πρωίν στον Ακάμαν. Όταν φκεις έξω, οι χελώνες να κουτσουφλούν πας την παραλίαν.

Να βρέθεστε για καφέν μεσημέριν στη βεράνταν με τον καλλίττερον σου φίλον που σου παρέμεινεν πιστός τόσα χρόννια, να σου χαμογελά τζιαι να σου σφίγγει τον ώμον μόλις σε δει γιατί επεθύμισεν σε τζιαι βουρκώννει που τη συγκίνηση. Η γυναίκα του να σας φέρνει σύκα φρέσκα λαϊτζιανά, τυριά ευρωπαϊκά, λούντζες, τζιαι να πίννετε μπύρες όσπου ν' αθθίσουν τα συναισθήματα σας.  Αντί να φύεις νωρίς όπως υπολόγιζες, να καταλήξετε με τες σούβλες, τα πεθθερικά του, δκυό άλλους φίλους που τους ετηλεφώνησεν τελευταίαν στιγμήν τζιαι έν πειράζει που εχαθήκετε τόσον τζιαιρόν, τζιαι να γελάτε ούλλοι αννοιχτόκαρδα με αστεία που μόνον αμαν είσαι Κυπραίος τα καταλάβεις, ώσπου να σου φύει επιτέλους που πάνω σου το πέπλον της αμερικάνικης νευρικότητας τζιαι απόστασης.

Όταν οδηγεί πίσω σπίτιν η γυναίκα σου γιατί εμέθυσες λλλίγον, να δακρύζεις ζεστά δάκρυα γιατί νοιώθεις ωραία.