Προσωρινός Επαναπατρισμός #1

Αχ. Εκοντέψαν οι μέρες πάλε.

Πιάννει με νευρικόν όποτε εννα πάω πίσω στη Λλαιστριγονίαν.

Έπρεπεν ννα σιέρουμαι κανονικά, γιατί εννα δουν τα μωρά τον παππούν και τη γιαγιάν -καρτερούν μας πώς τζιαι πώς.  Επεθύμησα τζιαι  γ'ω πολλά την οικογένειαν μου, έχουμεν πολλά στενούς τζιαι φιλικούς δεσμούς.  Θα κάμουμεν τα καθιερωμένα τραπέζια, θα φιλοσοφίσουμεν, τζιαι θα κοντευτούμεν καλά.  'Εσιη τζαιρόν να τους δω.  Σιέρουμαι επίσης που θα έχει την ευκαιρίαν η Αγάπη να μιλήσει καλά τα ελληνικά της με άλλους εχτός από μ'έναν γιατί εγώ όλον ξητημασιές τζιαι εκφράσεις του στρατού που το 1990 της μαθθαίννω γιατί τζιαμαί έμεινα στάσιμος οπότε μιλά inappropriately. (π.χ. Την πρώτη φφοράν που επήαμεν μαζί Λαιστριγονίαν τζιαι ετζιέρασεν την η μάνα μου καφέν τζιαι κκέϊκ γεωγραφίαν, άμαν ετέλλειωσεν η Αγάπη είπεν ναν ευγενική τζιαι να μιλήση ελληνικά της μάνας μου:  εφάτσιησεν ττάππα της τζιοιλλιάς της και εκφώνησεν "εν ΚΑΒΛΑ κυρία μάμμα Διάσπορου" γιατί έτσι της έμαθα να λαλεί άμαν εν καλόν το φαϊν. )

Πέραν τούτων των καλών, δέ ξέρω τί θα έβρω ουσιαστικόν να με γεμίσει.  Τη θάλασσαν δέν την αγαπώ πολλά.  Με τους παιδικούς μου φίλους αποξενωθήκαμεν, άλλαξα, αλλάξαν -έν τα πολλωβρίσκουμεν εχτός που 1-2, διαφωνούμεν πολιτικά, ούλλοι τους εγίναν τέλλεια Conformists τζιαι επουλήσαν τα ιδανικά που εσυζητούσαμεν ως τα τέλη τω σπουδών.  Εγώ ήβρα τρόπον δακάτω να ζιώ με πολλά λλία social compromises,  δε ββουρώ τα Υλικά Αγαθά μόνον όπως πολλοί 35ρηδες Φίλοι παλλιοί.  Έχω πολλά χόμπυ, ενδιαφέροντα τζιαι αναζητήσεις, έχω φίλους που διάφορες ράτσες τζιαι τάξεις, ηλικίες 25-60 χρονών, πάμεν θέατρα, μουσεία, κονσέρτα, συζητούμεν για θέματα εκτός των σπόρ και τί εγόρασεν ο τάδε, ή τες μετοχές μας.  Πάμεν εκδρομές να δούμεν τα αγριολούλλουδα τζιαι να κάμουμεν ορειβασίαν με φίλους  που 'κόμα αγαπούν την απλήν χαράν τζιαι ζιούν έντονα, γελούν, κουβεντιάζουν ανοιχτά, ρωτούσσε τη γνώμην σου, ζιούν το Σήμμερα.  Άμαν θωρώ της ηλικίας μου άντρες κυπραίους Φίλους, φαίνουνται μου σοβαροφανείς, φατσιημένοι, ούλλον έννοιες, ελείψαν τους τα ουσιαστικά θέματα προς συζήτησην, τζιαι σε μμιαν παρέαν αμαν έν ξέρουν καλά η μια την άλλην οι γενέτζιες, έν μιλούν μεταξύν τους.  Σαννα τζιαι άμαν μπεις στες ευθύνες ΠΡΕΠΕΙ να γίνεις βαρετός, σοβαρός, τζιαι emotionally absent.

Τζιόλας, με το περιβάλλον γεννικά της Νέας Λαιστριγονικής κουλτούρας δεν έχω συνέχειαν επαφήν τα τελευταία 16 χρόννια.  Kάθε χρόνον αλλάσσει πρόσωπον σιγά σιγά, σαν νναν τζιαι τούτη φίλος παλλιός που στα χρόννια αλλάσσει πολλά τζιαι δέν τον καταλάβεις πιον γιατί αποχτηνώθηκεν, ούτε σ'ενδιαφέρει να καταλάβεις.  Αυτό το realization μέ κάμνει να νοιώθω άβολα γιατί είμαι πλέον Ξένος και Επισκέπτης στον τόπον που με 'γέννησεν.  Θωρώ πως σιγά σιγά έννεν πιο λλίον Φαουσιοκαταναλωτές οι Λαιστριγόνες που τους Μάσες δαμέ στη Χώραν της Ευκαιρίας τζιαι μαραζώννω.  Θέλουν ούλλοι τους Ακριβό Σπίτι, Ακριβό Αυτοκίνητο, Ακριβά Ρούχα, Ακριβές διακοπές, Μετοχές, Χωράφκια.   Εχαθήκαν τζιη σοφίες τζιαι ούλλα που πάνω τους φίλους μου, οι φιλοσόφοι εβρίξαν, επέρασεν τους το τηππρέσιον άμαν εγοράσαν το πρώτον τους Μερσεντές,  οι ποιητές των 20 χρονών, στα 30 τους επουλούσαν μετοχές τους  αρνοκυπραίους που τες εγοράζαν τζιαι τωρά ζιούν πλούσιηα μες τα αρκοντόσπιτα.  Άρα, φορκέτ απάουτ ιτ.

Επίσης, όπου πάω βόλταν στη ΛΛαιστριγονίαν για να χρησιμοποιήσω τα services, ννιώθω περίεργα, σαν να τζιαι κάτι λάθος έσιη η συμπεριφορά μου:

Π.Χ.

---Πάω στα καταστήματα, χαμογελώ της πωλήτριας και λέω "Τί κάνετε σήμερα;" -με θωρεί ξινισμένα.  

----Παραγγέλλω καφέν στό ΚΚαφέ, είμαι ντυμένος casually γιατί έτσι έμαθα δακάτω, κάμνουν λάθος τζιαι βάλλουν γάλαν ενώ είπα όχι γάλαν στο φραπέ, τους ζητώ να το πάρουν πίσω -με θωρούν με βλέμμα σαννα τζιαιν έτοιμοι να μου κάμουν λαβήν του Κουνγκ-Φού, πώς τολμάς κκιλίντζιηρε να στρέφεις παραγγελίαν πίσω;

-----Σταυρώννω δρόμον σε διάβασην, με την αμαξούν των μωρών, βρίζω τον μαλάκαν που μιλά στο κινητόν, με τόναν σιηέριν, με τάλλον τρώει, οδηγά με το γόνατον 60χλμ μες τη γειτοννειάν τζιαι εν ησταματά όταν θωρεί ότι ήδη εσταυρώσαμεν το μμισό δρόμον με δύο μωρά τζιαι ήταν να μας ητσιλλίσει -τζιαι κατεβαίννει που τ'αυτοκίνητον να με δέρει που τα 'θίκτηκεν το Εγώ του!!

Ούτε οι γαδάροι της μεγαλούπολης που ζιώ κοντά, δέ συμπεριφέρουνται έτσι.

Έχω άδικον να σσωτζιούμαι να πάω στην πατρίδαν;