Ο Γέροπαππούς ο Ποταμός

......στον παππούν μου

που τον εκατάλησεν πηλέ, το καταραμμένον

το Αλσζχάϊμερ.

-------------------------------------------------

Στην πόλην μου την άλλην, τη θθετήν

τρέσιη μεγάλος ποταμός

κουλλουρωτός πλατύσιηλος

λεισιήνες τυλιμένος τζίτρινος

μαύρος σκοτεινός.

Εξέππεσεν, έσιη τζαιρόν τωρά

τζι δόξα του επνίηκεν μες στα βαθκειά

με τ΄άσπρον το παμπάτζιην που 'ξηλείφτην

-τόνους τζιαι τόνους εκουβάλαν κάποτε  

στη ράσιην του περήφανα.

Γέρος φαφούττης έμεινεν, ξηδόντας, 

τες τούβλενες τες φάπρικες στες όχθες του

εκλείσαν οι μαστόροι

τζιαι εσιγήσαν οι τροσιοί, οι φτερωτές, τα εργαλεία

τζι' οι βούφες του ρευμάτου

που κάποτ' εκυβέρναν

τζιαι δίαν τους πνοήν

αγιώσασην

εππέσασην να τζοιμιθούν 

στην αγκαλλιάν του την υγρήν.

Τζιαι τα ξιψυσιησμένα σίερα

τραβωλοά στην Μάναν του τη θάλασσαν 

πέρκι καλάρει το θθυμόν  

τζιαι ννειάτα πίσω δώκει του.

Αρνιέται τον η Αθάνατη:

"Τα χρόννια σου επεράσασην

τζιαι η χρειά σου ετέλλιωσεν.

Καρτέρα γιέ μου πιον το θθάνατον

της ξερασίας λύτρωση

στ' αυλάτζια σου να τρέξει."

Στρέφεται πίσω κούζουλος

κακάντερος καμπούρης

πικρίζει πιόν το κύμμαν του 

τζιοι καταρράχτες του σκορπούν

μαύρον το μοιρολόιν 

τζιαι κολυμπώννει το νερόν

τζιαι σταματά να τρέσιη

το γαίμαν του εκρύανεν

θολώννει πιον ο νους του

τζι αχρηστεμμένος καρτερά

το θθάνατον να έρτει.

Στον όχτον του εχτές που εστάθηκα

μιλώ του να μαθθαίννω

Ρουφώ του ούλλον το νερόν με

μιαν ανάσαν

Πώς ζωντανεύκουν οι τροσιοί

οι φτερωτές, κορμί μμου!

Τζιαι στον ξερόν τον πάτον του

ποσκούπιδα τζιαι πλάσματα νεκρά

Πετάσσουντ' ολοζώντανα 

τες φάπρικες ναννοίξουν της ψυσιής μμου.

------------------------------------------------------

-Διάσπορος 9/21/08