Να μείνουν τα Μάτια αννοιχτά

Είπα τζιαι ορκίστηκα να ζήσω τες διακοπές θετικός αυτήν την φοράν.  Όποτε έρτω Λαιστριγονίαν πιάννει με ψυχική αλλεργεία.  Είπα όχι, τούτην τη φοράν.

Αννοιχτά τα Μμάθκια κάθε στιγμήν.  Αναπνοές σίουρες, γεμάτες αέραν σκονισμένον.  Ημι-Αρχηγός οικογένειας με πλατύν χαμόγελον.  Σίουρος ι στον ρόλον μου.  Κουντώ δύο μωρά σχεδό βρέφη μες τες αμαξούδες τους, 8,000 χλμ μακρυά που το σπίτιν τους.  Ταΐζω τα, ντύννω τα, περνούμεν καλά, τζ' ασ' είμαι μουσικός κλασσικός.  Ελαλούσαν μου πάντα οι καλοθελητές να σπουδάσω τίποτε της προκοπής για να φκάλλω καλά λεφτά να σαστώ ημίσιημου τζιαι να παρετήσω τες βλακείες τζιαι τες συθθέσεις.  Ευτυχώς που δεν άκουσα κανενού γιατί εκατάλαβα τωρά πως είχα εγώ δίκιον.  Ζιώ δύο μωρά, τη γυναίκαν μου (προσωρινά), έχω δικό μμου σπίτι, περνούμεν καλά, χωρίς πολλά αππώματα, σε μιαν που τες πιο δύσκολες και πολυέξοδες περιοχές της Χώρας της Ευκαιρίας.  Κάμνω 3 μήνες διακοπές το χρόνον που την πούγκαν, έχω μιαν φάουσαν μαθητές, το γράψιμον της μουσικής πάει καλά, τζιαι κάμνω ακριβώς ότι έθελα στη ζωήν μου που πέντε χρονών.  Ούλλη μέρα χαμογελώ, τζι όπου μπαίννω σιηέρουνται οι μαθητές μου να με θωρούν.  Άχχος δεν έσιη η δουλειά μου σχεδόν καθόλου, μόνον κούρασην.  Άμαν ιγράφω μουσικήν τζιαι παίζουν μου την οι ορχήστρες, πισκαλά μου ο κόσμος τζιαι παίρνω πάνω μου γιατί κάμνω κάτι καλόν μες την αθρωπότηταν.  Όταν πηγαίννω πίσω στο ταπεινόν μου σπίτιν να αλλάξω παννάκια, προσγειώννουμαι ως τζιαμέ που πρέπει.

Τωρά που ήρτα Λαιστριγονίαν το εκατάλαβα ότι είμαι πολλά περήφανος με τούτα τα απλά επιτεύγματα που ο κάθε άθρωπος που παλεύκει για το καλόν του δικαιούται να απολαύσει αντί να τα παίρνει ως δεδομένα.  

Φαντασιώννουμαι λοιπόν πως παρπατώ τζιαι  στρώννουν μου μερσίνια μες τους δρόμους ο κόσμος σανν να τζιείμαι κανένας σημαντικός:

"Πράβο σου Διάσπορε λεβέντη, εκατάφερες τα ούλα τζιαι φέτι" -φωνάζουν οι οπαδοί μες τες φούχτες τες κουππωτές πας τα πεζοδρόμια.  Πισκαλλιούν τζιαι σούζουν σημαιούδες με τη φατσούαν μου τη χαμογελαστήν πάνω να κάμνει thumbs up με δύο σιέρκα.  "Πράβοοοο, που έν τα έκαμες πίττεεεες με τα μωράααα!",  "Πράβοοοοο, που εν ι γροστάς κανενού!" ,  "Πράβοοοο, έσιης μωρά μιτσιά μα πάλε γράφεις μουσικές, άησεπου ελαλούσαν ούλλοι να το ξηάσεις το γράψιμοοοοον". Φκάλλουμμε πας τους ώμους τους, πιτούν μου σιαππάννιες, σιήζουμμου λλίον τα πουκάμισα να πιάσουν εθθύμειον, τζιαι μετά παίρνουν με κουβαλητόν πορείαν ως τη θάλασσαν να με λούσουν νερόν μυρωμένον -τζιαμέ αντινάσσουμε να τους φύω γιατί επαρατράβησεν η φάση δέ βουττώ μες τα λιμάνια τα ξημαρισμένα, τζιαι άρχισα να ννοιώθω τζιαι λλίγον άβολα.  Βουρούν με τζιαι τσιριλλούν ώσπου τελικά φκαίννω πας σέναν σιμιντίριν τζιαι φκάλλω τους λόον, να χουμιστώ τζι άλλον για το κάθε αθρώπινα φυσιολογικόν πράμαν που εκατάφερα στη ζωήν μου χωρίς να πουλήσω την ψυσιή μμου.  Παραληρούν, τζιαι μετά φεύκουν να παν ι στην δουλλειάν τους.

Παρ' όλην τούτην τη μπερηφάνειαν που εκατάφερα να εμπαιδώσω μέσον αυτής της φαντασίωσης, έχω και τα διάφορα ανγκξξάϊεττη μου σαν καλός Λαιστριγόνας που όταν ήταν μωρόν μες τον πόλεμον τζιαι την προσφυγιάν αχχώθηκεν σσιωπηλά, τζιαι άλλα αμμέ που εσύναξα που τα διάφορα πάθει της φαμελλιάς, προδομένες αγάπες, τζιαι άλλα συνηθισμένα.  Σαν φυσικός καλλιτέχνης που είμαι, που ασχολείται καθημερινά με τον εσσωτερικόν κόσμον, έχω λοιπό την απαραίτητην δόσην ανεξήγητου άχχους, τριβιτζιάσματος ψυχικού, και δέ σσιουρκάζουμαι ότι καλόν τζιαι να γίνεται γυρό μμου -σάννα τζιαι κάτι άσσιημον πάει να συμβεί που στιγμήν σε στιγμήν τζιαι πρέπει να είμαι vigilant συνέχειαν, π.χ  άμπα τζιαι ππέσουν οι σουβάδες του τταβανιού ττάππα πάνω στη κκελλέν μου (συμβολικά εννοώ, εν τζι είμαι τζιαι πελλός).  Φυσικά, η μουσική που γράφω, φκερώννει τα τούτα κάπως, αλλά προκαλεί σε μέναν στον ακροατή πολλή μμαυρίλλαν -που την καλήν την γλυτζιάν.  Τζιαι επίσης ξέρω τούτα τα τερτίπια του νού, τα έχω μελετήσει τζιαι επιλύσει αρκετά, τα παρακολουθώ που κάποιαν υγειήν απόστασην που μου επιτρέπει να με περιπαίζω τζιαι να μεν με παίρνω τόσον τραγικά (εν καλά να είσαι 36!)  

Επήρα λοιπόν απόφασην ότι με πάση θυσία θα κρατηθώ φέτι να μεν με πιάσει ο αυξημένος αγχολήθαργος τζιαι το φίδιν της μούζης που ππέφτει πουπάνω της τζιεφαλής μου τζιαι δίννει την σφιχτά όπως την κουρούκλαν των κοτζιάκαρων κάθε φοράν που έρκουμε στη Λλαιστριγονίαν.  Όταν πάρεις τέθκιαν δύσκολην για τον οργανισμό σσου απόφασην, και ειδικά όταν είναι γραπτή, πρέπει να την θυμάσαι συνεχώς, να την επαναλαμβάννεις πουμέσα σου σαν το Μάνντρα (που λεν οι Ινδδοί).  

Εννε ν' ότι κακοπερνώ ποττέ μου δαμέ.  Αγαπώ την οικογένειαν μου τόοοοσον πολλά, τζιαι πεθυμώ τους να τους δω, να φιλοσοφίσουμεν, να φάμεν.  Πεθυμώ το περιβάλλο, λλίον τη θάλασσα, πολλά τες μυρωδιές, είπαμεν τα.  Είπαμεν τζιαι τα κακά τα πρακτικά που με εκνευρίζουν.  Εννε ν' τούτα που με καταβάλλουν άμαν έρκουμαι.   

Η Λαιστριγονία, εκατάλαβα, εγ γεμάτη φαντάσματα παλλιά.  Κομμάθκια του εαυτού που επόσσιησα τζιαι άφηκα πίσω, που ακόμα κωλοσύρνουνται κούτσα-κούτσα στα παλλιά τα λημέρια, μες το σπίτιν το πατρικόν, το σχολείον, τα στρατόπεδα, τα συνηθισμένα σπήλαια που ξαπολούμεν ούλλοι τα άχρηστα του εαυτού μας.  Εν περίεργον, γιατί ζιούν τούτες οι οπτασίες σε Χρόνον που εσταμάτησεν να τζιυλά, παγωμένον, φυλακισμένον.   Θωρώ τα κομμάθκια μου να στέκουν γερασμένα, κακοντυμένα μες τες γωννιές του δρόμου, περίλυπα, τζιαι όπως παρπατώ που δίπλα τους πεμπερίζουν μου αδύναμα, τα κοκκαλλιάρικα τους τα σιέρκα τραβούν το μανίτζην μου απαιτητικά όπως τους ζήτουλες,  "Ήνταμπου μας θέλεις πιον ξενιτεμμένε, ξαπόλα μας, εβαρεθήκαμεν να γυρίζουμεν τηγ γήν, άης μας να πάμεν ι στο καλόν, ήρτες πάλε να μας δείς ι στην κατάνγκιαν μας κκεραττά;  Πές μας που να πάμεν.  Με φφύεις πάλε δίχα να ξηγειθούμεν άα."

Άμαν τζιαι τα φαντάσματα μου τα ίδια εβαρεθήκα μμε, εν τζαιρός σημαίνει να πώ Ττοπέ, τζιαι να αρκέψω να γυρίζω τα παλλιά τα σοκκάτζια, όπως τον Μπόγιαν της Προστασίας  Ζώων με το δύχτιν, να μαντρίσω τα φαντάσματα τζιαι τα κομμάθκια μου ούλα, να τα βάλω μες την κλούβαν, τζιαι να τα πάρω σε τόπον χλοερόν να πνάσουν τζιαι τζιήνα τζιαι γώ.  

Να μείνουν τα μμάτια ανννοιχτά, να θωρώ ήντα μπου έσιη γυρόν μου τωρά, όι εχτές.

Να μείνουν τα μμάτια ανννοιχτά, να θωρώ ήντα μπου έσιη γυρόν μου τωρά, όι εχτές.

Να μείνουν τα μμάτια ανννοιχτά, να θωρώ ήντα μπου έσιη γυρόν μου τωρά, όι εχτές.