Το Μαράζιν τους Πέρσες
Το παλληκάριν του πρώτου κλίπ ήβρα το τυχαία στο YouTube όπως εγύρευκα καλήν περσική μουσικήν. (χόμπυ τζιαι αγάπη/πόρωση)
Το δεύτερον κλίπ είναι από κονσέρτον του πιο σπουδαίου πέρση τραγουδιστή. Όποτε έρχεται αμερικήν πάω τζιαι θωρώ τον τζιαι πορώννουμε. Άσε που η φάτσα του μοιάζει του archetypal "Θείου Αντρέα" που ούλοι ξέρουμεν.
Να πώ ότι η περσική μουσική δεν είναι ακριβώς όπως την αραβικήν. Έχει λίγη σχέση με την ινδικήν αλλά της λείπει το άσκοπον τρίγκι τρίγκι χωρίς συναίσθημα. Τουναντίον, που το πολλύν συναίσθημαν οι παραπάνω θεατές κλαίσειν άμαν την ακούν σε κάποιαν στιγμήν. Δέν είναι μουσική της διασκέδασης με λλία λόγια. Την ακούεις για να περισκεφθείς τζιαι να μαραζώσεις, κυρίως.
Παίζει το λοιπόν ο τύπος υπέροχα το περσικό όργανο Σετάρ, το οποίον έχει τόσην ψυχήν που όταν του ντζιήσης τη χορδή, σηκώννεται η τρίχα σου τζιαι σταματά ο Χρόνος να τζιυλά.
Την πρώτην φοράν δε που καταφέρνεις να παίξεις τζιαι να αυτοσχεδιάσεις σωστά έναν που τα τραούδκια που έχουν για την "Απραγματοποίητην Αγάπην" (κοινό στοιχείο όλων των λαών) μπαίννει η συνείδηση σου σε έναν τούνελ γαλήνης τζιαι πραγματοποίησης τζιαι γεμώννεις που τζιήν΄το μαράζιν το καλόν που σε σικκιρτίζει αλλά σου καθαρίζει όσες ξημαρησιές εγέμωσες τον ννου σσου ούλλη μέρα.
Το μαράζιν το άϋλον τζιαι παράλογον, που δέν μπορείς να προσδιορίσεις αλλά δέν είναι δικόν σου μαράζιν ουσιαστικά, είναι το μόνον μουσικόν στοιχείον που με ενδιαφέρει.
Περιττόν να προσθέσω ότι η περσική παραδοσιακή μουσική αξίζει την προσοχήν των Κυπραίων γιατί βασίζεται πάνω στο έπος, την ποίηση και τον πονεμένον ήχον και εύκολα την κατανοούμεν λόγω προσφυγιάς τζιαι λοιπών εστιών πόνου.
Καμμιάν φοράν με πιάννει τηπρέσιον όταν σκέφτουμαι πόσο φτωχή και στάσιμη εκατάντησεν η παραδοσιακή μουσική μας, αφημμένη πολλές φορές στα χέρια ανθρώπων που δεν έχουν ιδιαίτερη δεξιοτεχνία και ταλέντον. Επέθανεν πηλέ.
Σχόλια
Πάω σε έναν κατάστημα στη Λεμεσό να αγοράσω χορδές: έσιει 5-6 επαγγελματίες μουσικούς που παίζουν σε γάμους τζιαι χοροσπερίδες, τζιαι παραπονιούνται ότι εννώ σσίζουνται να φκάλουν το τελευταίον τραούδιν του Τερζή, ο κόσμος θέλει να ακούσει την πορτοκκαλιάν του Καραβά.
Που την άλλη έσιεις τους μουσικολόγους της κλασσικής παιδίας που γράφουν "κυπριακή σουίτα" τζιαι εννοούν τους καρτζιλαμάες. Αν και αναλόγως σάζει η κατάσταση, έσιει κάμποσους που μαζί με το πτυχίο κάθουνται τζιαι μαθθαίνουν βυζαντινή μουσική, που σαν θεωρητικό πλαίσιο τουλάχιστον εν πιο κοντά στην παραδοσιακή. Η ιδανική περίπτωση φυσικά εν κάτι τύποι σαν τον Τσιαμούλη τζιαι το Σωκράτη Σινόπουλο που επήαν 2-3 φεγγάρκα στην Κωσταντινούπολη τζιαι εμελετήσαν οθωμανική κλασσική.
Σιγά σιγά σάζει τζιαι στην Κύπρο η κατάσταση, έσει γκρουπ όπως οι Χιτζαζ τζιαι τα έπεα πτερόεντα που νεκατώννουνται με παραδοσιακά, έννεν μόνον οι ξεκούρτιστοι γέροι.