Το επόμενον βήμαν

Το καλύτερον κομμάτιν που έγραψα ως τωρά είναι το τελευταίον μου τρίο του οποίου θωρείτε απόσπασμαν στο πλευρόν.

Ανάγκασα με τούντο κομμάτιν τους παίχτες να μέν ηξέρουν πότε πρέπει να παίζουν ταυτόχρονα αν δεν παρακολουθούν τα μμάθκια ο ένας του άλλου τζιαι να θωρούν την παρτιτούραν τους άλλους σαν θωρούν τη δδικήν τους.

Εν πολλά δύσκολον να το πετύχεις, αλλά δημιουργά εναν performance ηλεκτρισμένον, γιατί δε μπορούν οι παίχτες να χάσουν την συγκέντρωσην τους καθόλου.  Επίσης  άλλον πρόβλημαν είναι να αφεθούν ελεύθεροι να εκφράσουν τη μουσική τζιαι να μεν ισκέφτουνται πολλά.  Άρα ζητώ τους κάτι παράδοξον που αν δέν το δουλέψουν μέσα τους, μουσική δέν βκαίννει.  

Τελικά η ιδέα ήταν πετυχεμμένη όπως αποδείχτηκεν, δέν εθυμώσαν μαζί μου οι μουσικοί όταν το επαίξαν (5 πρόβες της μμιάς ώρας κάμνουν θαύματα), τζιαι οι ακροατές αντιδράσαν πολλά  θετικά.  Περιττόν να πω πως δέν ακούεται ποττέ το κομμάτιν ακριβώς το ίδιον -κατάφτις- , έτσι είναι πιό ζωντανόν σαν οργανισμός και δέχεται τες αλλαγές καλά.

Θέμα εν βασισμένον πας τον ήχον που κάμνουν οι σειρήνες όταν έρκουνται να μας πιάσουν οι Τούρτζιοι, για παράδειγμαν, τζιαι πολεμά ο ήχος τζιήνος με κάτι άλλους που συμβολίζουν την πάλην να αποχτίσουμεν γαλήνην, σαν τα κύμματα τις θάλασσας.  Παλλιώννει η Βία τζιαι η Γαλήνη.  Έχω το τζιαι σι ντι, αλλά δε ξέρω να το κάμω ποστ να το ακούσετε.

Τωρά, για το επόμενον κομμάτιν που σκέφτουμε (βασισμένον πας την μουσικήν της κόρης μου είπαμεν) θέλω να έχει τα ίδια στοιχεία δομής με τούτον, γιατί άρεσεν μου η ιδέα.  Φυσικά εν για πιάνον που εν νάναι, άρα πώς γίνεται το έναν σιέριν να μεν ηξέρη πώς να συχρονιστεί με το άλλον;  Δέ γίνεται.....

Ήρτεμμου μμια πελλή ιδέα όπως ηγράφω τωρά:  Θα είναι κομμάτι για έναν πιάνον με δύο παίχτες.  Νόρμαλ ως τωρά.  Συνήθως κάθουνται δίπλα δίπλα τζιαι παίζουν ντουέττον.  Ναί αλλά εγώ εσκέφτηκα τωρά αντί να κάθουνται δίπλα δίπλα, θα τους βάλω να κάτσουν ο ένας πας τα γόνατα του άλλου,  τζιαι θα παίζουν με τα σιηέρκα τους πλεγμένα κόμπον, όπως άμαν παίζεις με έναν μωρόν...  πρέπει φυσικά να εν καλοί φίλοι τζιαι να μεννεν ο πουπάνω παίκτης γεναίκα τζιαι ο πουκάτω άντρας, για ευνόητους λόγους.  

Ασσιχτίρ.  Αν δεν ήταν να πάμεν Λαιστριγονίαν την άλλην εφτομάν, θα το έγραφα τωρά τωρά. Έν ημπορώ όμως να γράφω άμαν είμαι τζιηκάτω, μόνον να τρώω θέλω τζιαι μάλιστα ππέφτει η απόδοση σαν πατέρας/αντρας που εκπαιδεύτην στα ξένα , ξηάννω τα "εξελιγμένα" σκιλλς μου με το μαήρεμαν, σιέρωμαν, σάσμαν μωρών, επικοινωνίας συναισθημάτων που απέκτησα λόγω του ότι εν ξένη η γυναίκα μου, τζιαι γίνουμε νεάντερθαλ κυπραίος άλλης γεννιάς, που κουνοσσιυλλιάζει τζιαι φέρνουν του τα ούλλα -δε μπορώ να γράψω όταν με παρασύρει αυτή η πλευρά του χαραχτήρα μου.  (ένας που τους λόγους που δεν επηα πίσω μετά τες σπουδές)

Πού ξέρεις όμως.  Κάθε φέτι τζιαι καλύτερα.