Εξόριστον το Κακόν

Έ.  Μετά που μμιάν βδομάδαν  σωματικής προσαρμογής στην αλλαγήν της ώρας και των ρυθμών της ζωής, επιτέλους η Λαιστριγονία άρχισεν να μας κάθεται.   Δκυό ντούς την ημέραν, αλλαγές γκαρνταρόμπας που επιβάλλει ο αλμυρός ιδρώτας, παγωτά, 3 λίτρα νερόν την ημέρα. Πάει καλά το πράμαν.  Θα βγούμεν που το καβούκιν σιγά σιγά.  Εχτές μάλιστα εδώκαμεν τζιαι τα μωρά λλίον της γιαγιάς, τζιαι επήαμεν για καφέν στη μπαραλίαν οι δκυό μας με την Αγάπη. (απλή χαρά της ζωής που εκτιμάς παραπάνω όταν έχεις μωρά μικρά).

Εκάτσαμεν ι στο Starbucks (άμπατζιαι ξεχάσουμεν τη γεύσην του καφέ της ΧΤΕρνίας), να πούμεν τα δικά μας, να κοιταχτούμεν γλυκά στα μμάτια, να τη ρρωτήσω πως είναι ο εσσωτερικός της κόσμος, να της διηγηθώ με παραστατικόν τρόπον και για πολλοστή φφοράν ιστορίες που μου έρκουνται όταν κάθουμαι παραλίαν τζιαι πιάσει με η υπερβολική δόση της καφεΐνης.  Εγέλασεν που τη χχαλαρότηταν το τρίγωνον μουσούδιν μου.  Εφάτσιησα πάσ' τη ζάμπαν μου ξαφνικά γιατί εσκέφτηκα "Δκιάολε τί ωραία να πίννεις καφέν άνεννοιας τζιαι να λαλείς λαφαζαννιές της Αγάπης σου τζιαι να σούζεις τα σιέρκα σου εμφατικά επειδή το κορμί σσου εθθυμήθηκεν τες μεσογειακές του ρίζες".  Εν είπεν τίποτε η Αγάπη γιατί έπεισα την που παλλιά ότι άμαν φακκώ πάνω μου τζιαι μουρμουρώ ακαταλαβίστηκα, εν που με έπιασεν το Σύνδρομον Του Αλέξη Ζορμπά, τζιαι να σιέρεται την Ελληνικότηταν μου αντί να ανησυχά ότι μου εγύρησεν το κράγκον.

Εθθυμήθηκα όμως τζιαι άλλες φάσεις που εκάθουμουν στη μπαραλίαν μόνος, βαριεστημένος τζιαι δύσθυμος, μεταξύ semester, να μαραζώννω π.χ. που τα χάλασα με τη Ρρουφήχτραν Της Χαράς #1, που εξηκολώθηκα του δκιαβάσματος τζιαι εν εδιασκέδασα τες σπουδές τίποτε για 7 χρόννια, που δέν ήξερα καν αν θα είχα μέλλον στη δουλλειάν που τόσον ρομαντικά εδκιάλεξα. Εκάθετουν πάντα δίπλα μου ένας Ξορισμένος της φαντασίας αντί η Αγάπη, τζιαι εσουξούλαν με.  Έβαλλεν μου άλας μες το φραπέ, εσιώνοννεν μου το νερό μμες τα τσιγάρα, τζιαι εσυκκίρτηζεν με.  Αθθυμήθηκα τον όπως εμίλουν της Αγάπης, τζιαι έβαλα σε πράξην το Vacation Resolution μου.  (Επιχείριση Ξόρκισμαν και Έξωση Παρελθόντος)

Έπιαα που το φτίν τζιήντο φάντασμαν που εκάθετουν δίπλα μου τζιαι έπιννεν Λάττε Κράντε Σκίμ σκέττον, τζιαι είπα του "Έλα δα ρε κκεραττά ξηβράκωτε που δέν εσιουρκάζεσουν τζιαι έπρηζες μου τα τόσα χρόννια.  Επετάσσεσουν γυρό μμου όπως τον Κοτσιηνόκωλον να με ζαλίζεις με διάφορες ανασφάλειες τζιαι υστερίες.  Έτω.  Έφκαλες φάουσαν τωρά.  Έμπα μες την πούγκα μμου να σε πάρω βόλταν να σου δείξω το Εθνικόν Πάρκον του Κοτσιάτη Χίλλς.  Εκεί στην παραλίαν του Ρύπου θα παραθερίζεις που τωρά τζιαι να πάει, να κάθεσαι μες τα ποσκούπιδα με τα πόδκια σου πλωμένα μες τα μαστραππούδκια τζιαι τες ξημαρότσεντες, να βυθίζεις τα σιερούθκια σου μες τα ποφάγια τα άφθονα που πετάσσουν οι Λαιστριγόνιοι, τζιαι να τα πετάσσεις όοοππα ψηλά  ψηλά ι στον αέραν ννα χαρηεντίζεσαι,  θα κάμνεις καστρούθκια, τζιαι θα θωρείς τα κύμματα των παττιχόφυλλων τζιαι των σκοτωμένων σούβλων να παφλάζουν αθόρυβα".   

Έφυεν έναν κακόν.  Εμείναν αλλο 5-6.

Λαλώ να περάσω που το στρατόπεδον μμιάν που τούντες μέρες.  Τζιαιμέ έσιη τόσα πολλά φαντάσματα που θα είναι σκέττον Χόρρορ Φίλμ.