Μόνος μου τα πίννω

Όπως φαίνεται, ήρτα Λαιστριγονίαν τζιαι εννα πιώ όσον όμορφον και μοναχικόν ποτόν εν ήπια ούλλο χρόνον.  

Απόψε κάθουμαι στην πίσω βεράνταν του πατρικού μου πας τες κλασσικές πλαστικές άσπρες καρέκλες γύρω που το κλασσικό τραπέζι, με παττίχα, σύκα, χαλλούμιν, πεπόνιν, και ψωμί φρέσκον που το φούρνον του Ππίριλλου.  Εν ησυχία.  Περνά μέσα μέσα κανέναν αυτοκίνητον με σφυριχτά τα λάστιχα (σίουρα κανένας χώρκατος 17χρονος με τη γκόμεναν του) που το τεράστιον Round-About που εχτίσαν οι Λαιστριγόνιοι μπροστά που το σπίτι μμου. Ύπνον ούλλοι.  Τα μωρά, η Αγάπη, οι γονείς μου, τα σκυλλάκια, οι παπαγάλοι.  Έπαιζα Σεττάρ (περσικόν όργανον, άκρως κλαμένον και ενοχλητικόν) ως τωρά (12πμ) τζιαι σταμάτησα μόλις άκουσα τον γείτον να αννοίει τα παντζούρια με νόημαν.  Εν με έβρισεν γιατί ξέρει μας 30 χρόννια τζιαι ξέρει ότι χάννουμεν λλίον τζιαι ανέχεται μας.  Έχω μεγάλο σεκλέττιν -η μουσική φταίει, τζιαι προσπαθώ να έβρω τρόπον να χαλαρώσω.  Επίσης έκαμα έφοδον ι στην Κάβαν του Σπιτιού, την οποίαν έχω εμπλουτίσει με πολύ ωραία και σπάνια ποτά, όχι βότκες βουίσκια φτηνά και μαλακίες.  Ο Πάτερας Διάσπορος ο Ττακκουριτής, δέν πίννει, μισά το.  Εμέναν αρέσκει μου κάποτε ειδικά άμαν είμαι διακοπές και χαλαρώννω όπως πόψε.  Όταν εσπούδαζα δέ, πάντα έφερνα 1-2 ποτά ακριβά κάθε ταξίδι μμου μέσω Ζυρίχης από ΧΤΕρνία, τζιαι εφύλαα τα, να μέν ιντζιήσει κανένας πάνω τους.  Έξερα ότι μμια μμέρα όταν θα είχα άλλα priorities στα έξοδα μου (βλέπε παννάκια+daycare)  θα μου εβρέθετουν η κάβα η μοναδική.  Φέτος είπα ότι ήρτεν η ώρα.  Αύριον μπορεί να μέν ζιούμεν, όπως λέει ο Πάτερας Διάσπορος.

Έχω -όπως εκαταμέτρησα- 2 Armagnac, 1  Laphroaig 1985, 1 Lagavullin 1979, 4 διαφορετικά Eau De Vie (coinq, framboise, poire, vieille prune),  3 Grappa, 1 Marc de Bourgogne, και βάλε.  Αμβροσία.  Το δολλάριον ήταν χαμηλόν όταν ήμουν φοιτητής, τζιαι δώστου έφερνα.

Απόψε λοιπόν έβαλα μπρός την επιχείρησην "Καρπούμαι τους Κόπους μου".

Άνοιξα έναν ωραίο Eau De Vie de Poire (ζιβανία από αππίδιν) και διώ του μές τα φκιά.  Μάσσιαλλα τους Ελβετούς τί καλή δουλειάν κάμνουν.   Μαλακόν, μυρίζει αππίδιν ώριμον μόλις το ακκάσεις τζιαι πιτίσει το ζουμίν του πάς τον ουρανίσκον σου.  Κάθε μπουκκάλα περιέχει 10 κάσιες αππίδκια.  Το πίννεις σιγά σιγά φυσικά, με πλατάγισμα της γλώσσας, ποτέ shot.  Μετά που 7-8, απλώννεται στο ννουν πέπλον αραχνοΰφαντον αππιδιτόν και εύθυμον (αν είσαι ευχάριστον  άτομον).

Άν και μου είναι δύσκολον σαν άτομον να χαλαρώννω και να μέν ισκέφτομαι, κάτι εκάμαμεν. Φυσικά δέ βοηθά που ήρτεν η Αγάπη με τες πυζιάμες κάτω σε κάποιαν φάση πριν 5 λεπά, τρομερά αχχωμένη και με δάκρυα γιατί εν την πιάννει ο ύπνος, ακκάννουν την τα κουνούπια, τζιαι επίσης δυσκολεύκεται να προσαρμοστεί στην κουλτούραν, τη γλώσσαν και την επικοινωνίαν.  Ήρτεν κάτω να μου παραπονεθεί, τζιαι μου εχάλασεν τη διάθεσην γιατί δέν έχω όρεξην να είμαι καλός σύντροφος αυτήν τη στιγμή.  Όταν ο άλλος πίννει τα μόνος του πάς τη βεράνταν τζιαι σκέφτεται, δέν είναι ώρα για να έρθετε να ζητάτε empathy κοπέλλες, ο νούς του εν ταξιδιώτης σε άλλα νερά, εγωιστικά, σημαντικότερα.  Είπα της δυο-τρείς μαλακίες του τύπου "χαλάρωσε πελλοαμερικάνα", τζιαι ανγκρίστηκεν γιατί δε σηκώννει πειράξιμον πόψε, ειδικά που πλάσματα που γυαλλίζει το μμάτιν τους.  Άτε, εννα φκώ τζιαι φταίχτης.

Τα θέματα που ήθελα να λύσω πόψε ήταν:

1)  Γιατί όταν δε δημιουργώ κάθε μέρα μεγάλα έργα, ννιώθω χάλλια;  Όταν έγραφα το κομμάτιν για ορχήστραν για ένα χρόνον, κάθε μέρα εγέννουν νέες ιδέες, ήχους, έννιωθα ζωντανός.  

2)  Γιατί επιμένω να γράφω μουσικήν κλασσικήν avant-garde τέλλεια ψυχοπλακωτικήν, που αρέσκει μόνον σε πολλά λλίους αθρώπους, οι οποίοι εν μισοδότζιην αυτιστικοί χαζίρην που τη μπολλήν τη γνώσην της μουσικής, ή εν ψευτοκουλτουριάριες γαδάροι που έρκουνται στες συναυλίες μου για το show;  Άλλοι παρέες μου που εσπουδάσαν pop, "διαπρέπουν" στην Ελλάδαν ως συνθέτες και arrangers.  Ο Διάσπορος, πάντα γάρος πεισματάρης.  Είδα που είμου μμιτσής την ταινίαν Amadeus,  τζιαι είπα "Έτσι όπως τούντον πελλόν θέλω να γίνω".  "Θα γράφω κλασσικήν γιατί κάποιος πρέπει να την ιγράφη τζιαι τζιήνην"

Αντί να τα μασώ τούτα τωρά, εσικκηρτίστηκα που επληγώθειν η Αγάπη.  Κόμα να δείς ότα θθα πάω να ππέσω τζιαι θα μυρίζω αππίθκια σαπημένα τζιαι ννα με πετάξει έξω.  Αξίζει μου.