Εμάζεψα #2
Η ουσία με γυρεύει.
Βλέπω μια εικόνα.
Τί είναι άραγε εκείνο το αδάμαστο, λυπημένο μοναχικό "άπιαστο" ζώο, που ζεί ριζωμένο σε βράχο μέσα μας, το κόκκινο στρείδι που στη μήτρα του λικνίζεται μαργαριτάρι στριφογυριστό; Πάλλεται αγριεμένο με πάθος έρωτα και θανάτου μέσα στο λευκό όστρακο του, ελκύει σαν μαγνήτης την ουσία των άλλων, μας δίνει πίσω τροφή αισθηματική. Γι αυτό δακρύζουμε στην παρουσία της ομορφιάς και της μοναξιάς; Αμα ξεφύγει ομως, 'τιθάζει, θεριέυει και μας σκοτώνει ποδοπατώντας πρώτα την αυτοεικόνα μας.
Γιατί το έχουμε ανάγκη τέτοιο ζώο; Πότε το πλάσαμε; Ποιού είδωλο είναι;;
(Εσύ Δαυίδ, γιατί δέν το άντεξες;)
(Ελάλησεν η Γαλανή)
Σχόλια
fleur de lis για άλλους
χωρίς τις αντιθετες δυο δυναμεις το 3 ανυσμα δεν ξεπετάγεται.. δεν γεννιέται
ο ανθρωπος 3διαστατος εγκλωβισμενος στο 2. ασπρο-μαυρο, δεξια-αριστερα.
ερωτας και θανατος
δυο σπειρες συμπαντικες αντιστροφες
και εμεις στο 3ο ανυσμα ή με τη δυνατοτητα της κατανοησης του..
δεν ζει διπλα μας.. απομακρυσμενο, προστατευει τον εαυτο ..
η γνωση του ελευθερώνει.. γεμίζει τα χέρια ενεργεια, αλλάζει ατμοσφαιρες, ανοιγει νεους στόμους στο μυαλό
το 3ο άνυσμα δεν είναι δείκτης
είναι ένας 3ος κόσμος ολάκαιρος
σαν μια μυγα που δεν μπορεί να δει τι υπάρχει έξω απο το τζαμι αλλά ξαφνικά ανακαλύπτει την 3η διασταση και όλα φαντάζουν διαφορετικά//
βλεπουμε 3διαστατα αλλά δεν κατανοουμε το ίδιο 3διαστατα
αυτο πρεπει να το κατακτήσουμε
Η Γαλανη σου ΔΙΑσπορε είναι καταγάλανη
καμια φορά αβαστακτο είναι να γνωρίσεις την ύπαρξη ενός πραγματος αλλά να έχεις συναίσθηση του ότι δεν θα το έχεις ποτέ ή δεν θα το ξανασυναντήσεις.
απλά τον ίδιο σχεδιασμο με εκεινο έχουμε
κι έτσι
το αναγνωρίζουμε
το αναζητούμε
το αποζητουμε
αυτο
μας βγαζει απο τα αδιεξοδα
αλλά
και μας τα θυμιζει ...
καθρεφτισμα είναι του ίδιου μηχανισμου
το τι περνα μέσα απο τον μηχανισμο όμως είναι ένα ολόκληρο συμπαν για τον καθένα μας και διαφορετικό..
υπάρχει στη Γνωση
(που δεν μαθάινεται)
αλλά που απλά γνωρίζεις..
πέρα απο αμφιβολίες και αμφιταλαντευσεις
τα ματια που το έχουν εκεινη τη στιγμή φαίνονται γαλανά
το έχω δει...
Πάντα το βλέπω όταν δέν το γυρεύω. Πάντα απομακρύνεται όταν καταφέρεις να το δείς και προσπαθείς να του κοντέψεις, πάντα σου κοντεύει όταν το σεβαστείς και κρατήσεις τες αποστάσεις.
Μπορεί να μιλάτε για το ίδιο πράγμα μπορεί και όχι - συνειρμικά το μυαλό μου πήγε σ'αυτό που λέει ο ποιητής στην Ανδρομέδα:
"Άντε, κει βαθιά, βαθιά στα σωθικά μου
άντε, κάτι γίνεται κυρά μου.
Άντε, χίλια άλογα τυφλά γυρίζουν,
άντε, έξοδο ζητάν και μ' αλωνίζουν."
Άντε, δω σιμά, κοντά δυο μέτρα βάθος,
άντε, λεν πως φυλακίζουνε το πάθος.
Άντε, ρίχνουν χώμα, με λουλούδια ραίνουν
άντε, και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν."
Πρέπει ακόμα να προσθέσω πως χάρηκα πολύ που άνοιξα το βλογ σου και γνώρισα έτσι ακόμη ένα αγωνιστή του Καλού. Να 'σαι καλά με τα ωραία σου! Ή καλύτερα "σας".
καλως όρισες.