Η φίλη μου η πιανίστρια.

Άχ πάλε έγινεν δύο η ώρα να έρτω σπίτι εψές.    Είχα πάει δουλειά το προηγούμενο πρωί άδειος τζι αδέσποτος τσαλακωμένος γιατί μετά που ένα μήνα γραψίματος εξεπατώθηκεν εξιστιάστηκεν η ψυσιή μου τζιαι εχτές σαν εκωλόσυρνα τα πόθκια μου που σπίτι σε σπίτιν μές τη συννεφκιάν εμουρμούρουν τζιαι εχειρονομούσα γιατί που το πολλύν μου τσαλάκωμαν εφταίξαν μου οι μαθητές μου - ήταν ούλλοι τους γκρίζοι τζιαι αθκιέβαστοι τζιαι εδώκαν μου κάτι μαύρους κύκλους τους οποίους εφόρησα τους κάτω που τα μμάθκια μου ώς το δείλις μετά που με έπιασεν ένα περίεργο αίσθημα πανικού γεμάτο νύσια τζιαι δόντια τζιαι εγέμωσεν μου το λαιμόν σποντούδες κουφτερές που με εσσhίζαν κάθε φοράν που ανάπνεα.   Αλλά εβρέθηκα με τη φίλτατην μου πιανίστρια τζιαι εν τόσο φωτεινή άθρωπος που εξαναγεμώσαν οι παταρίες μου.

Η δουλειά ετέλλειωσεν επιτέλους κατά τες 7.   Επάρκαρα εύκολα ευτυχώς τζιαι επήα σ'ενα  κκαφέ της μεγαλούπολης ψηλοττάβανο με industrial theme να περιμένω τη φίλην μου την πιανίστριαν να έρτει η ώρα 830.  Παράδεισος, μιά ώρα μόνος μου κολυμπώντας στο βουητό του κκαφέ.  Δκιάολε τί μου αρέσκει να είμαι μόνος μου..    Ήπια ένα φλυντζάνι νιούμενο τσιάιν μάττε αργεντινόν που μου αρέσκει γιατί έσιει γεύση ταπάκκου, τζιαι εδκιέβασα την ποιητική συλλογή της Σύλβια Πλάθ "O Κολοσσός" ούλλην.  Την καημένην τη Σύλβια.

Ήρτεν η φίλη μου η Βαρβάρα επιτέλους τζιαι επήαμεν σε ένα μπάρ δίπλα να ακούσουμεν μουσική bluegrass, να φάμεν αμερικάνικον μπάρπεκκου (παϊδάκια καπνιστά ψημένα 12 ώρες στο κάρβουνο)  για να ξεφύγουμεν ψυχικά που την αρρωστημένη κλασσική που έχουμε στο μυαλό συνέχεια.  Βκιολί, πάντζιο, μαντολίνο, κοντραπάσο.  Εγύραν τα οι πελλοί, απολαύσαμεν την απλή αλλά κκεφάτη μουσική τους.

Η Βαρβάρα εν αδελφή ψυχή.  Θωρώ την κάθε 2-3 μήνες, συνέχεια ταξιδεύκει τζιαι ο χρόνος της εν λλίος, πεθυμώ την πολλά.   Υπάρχει μεταξύ μας κάτι ιδιαίτερο, χωρίς ομως attraction σωματικό ή παρεξήγηση  -γεγονός που ευκολύνει το πόσον αννοιχτά μπορούμεν να μιλούμεν.  Αλλά εν που τους λλίους αθρώπους που με καταλαβαίνουν αμέσως τζιαι που σώννουν να τους κουβεντιάζω με τον ακράτητο χείμαρρον των σκέψεων μου unedited.  Αρπάσσει η Βαρβάρα.  Τζιαι επαυξάνει.    Εψές πχ εκουβεντιάζαμεν σχεδόν τέσσερις ώρες για τη φιλοσοφίαν της μουσικής τζιαι δέν ετελλειωνεν η κουβέντα.   Άκουεν με, άκουα την.  Ανταλλαγή αντί το μονότερμαν που παίζουν συνήθως οι αθρώποι μεταξύ τους.   Με χειρονομίες ούλλο χάρη μίμου που μόνον μιά πιανίστα μπορεί να έχει, επερίγραψεν μου την πελλομουσικήν που έπαιξεν στο Darmstadt.   (το φεστιβάλ μουσικής που πάν μόνον συνθέτες + παίχτες)  Έπαιξεν ακούεις ούλλες τες Etudes του σιοπέν, του Ligeti σε μιάν ημέρα.  Τάραμαν.   Μιλούμεν για 300,000 νότες τουλάχιστο.    Εμιλήσαμεν τζιαι κάμποσο για την αγάπη της φύσης.  Άρχισεν να αλλάσσει το δείν της, επρόσεξα το.  Είπα της για τη θεωρητική καλύβα μου στο δάσος του μυαλού.  Εγέλασε νευρικά.  "Έν πατώ στην καλύβα σσου".     "Ακούεις!", λαλεί μου, τζιαι έπιασεν με που το χέρι "Που ήμουν μιτσιά ο παπάς μου  -που έχαννεν η παττίχα του, ήταν survivalist-  επήρεν μας να ζήσουμεν φυσική ζωή στην αλάσκαν μές τα βουνά σε καλύβα που κορμούς χωρίς ρεύμα νερό αποχωρητήριο φαϊ ή θέρμανση."  Στο έντονον βλέμμαν της εσχηματίστηκε μιά σκοτεινιά μαζί με βουνίσια νοσταλγία πάς το σμαράγδιν της κόρης των ματιών.   Ίσιωσεν τη φράντζαν των μαλλιών της που της ενοχλούσεν το μέτωπο, τζιαι είπεν μου την ιστορίαν:   Ο παπάς της ακούεις εκυνηγούσεν ελάφκια τζιαι εκάμναν τα παστά για να έχουν να φάν, εσχίζαν ξύλα, επιάνναν σολωμούς, τζιαι το καλοκαίριν εμεγαλώνναν λαχανικά, βατόμουρα να κάμνουν μαρμελλάδες τζιαι ξιάτα.  Εράφκαν τα ρούχα τους οι ίδιοι.  Εσκοτώσαν αρκούδαν που τους επιτέθηκεν.  Εκάμαν κανώ.   Έν εμιλήσαν πλασμάτου εχτός που κάθε μερικούς μήνες που επηένναν για μερικές προμήθειες απαραίτητες στην πόλη που ήταν 80χλμ μακρυά -περπατητοί.   Για τρία χρόνια έζησεν έτσι.    Άχ φίλη μου Βαρβάρα, τωρά εκατάλαβα σε παραπάνω.