Ο Διάσπορος παίζει το Ιερά Εξέταση.

Εννα γράψω κάμποσα πεδικλωμένα σήμμερα.  Συγχώρα με ώ διαβάτη με πρόβλημαν προσοχής και συγκέντρωσης.

Την τετάρτη, πρίν να πάμεν στης πεθθεράς  επήα σε μιάν πολλά πελλή gig (δουλειά)  στο Σύνδεσμο Πιανοδιδασκάλων της Κοιλάδας, οι οποίοι με επλερώσαν δελεαστικά αδρά για να τους κάμω τον Εξεταστήν σε διαγωνισμόν/εξετάσεις πιάνου για  τους καλλύττερους μαθητές τους με τρόπον επίσημο, τζιαι να τους δώσω γραπτά τζιαι προφορικά feedback για να δούν "πού στέκουν σά μουσικοί".   Πάνω χαρά μου.  Κάτι έτσι πράματα αρέσκουν μου πολλά, αρέσκει μου να τονώννω τα ηθικά ψυχών που ακόμα έν τα ετσαλαπάτησεν η ζωή.  Αρέσκει μου να εμπνέω.  Περνά μου.  (Ήνταλως έπιασα τη δουλειάν:  Η πρόεδρος του συνδέσμου εν πολλά στενή  μου φίλη τζιαι επειδή ξέρει οτι εχτός που σοβαρός τύπος τζιαι αρκετά καλός μουσικός, είμαι τζιαι κόζιν  τζιαι δέ θα με φοηθούν υπερβολικά οι μαθητές έβαλεν μέσον στην επιτροπήν τζιαι επέμενεν να μου δώσουν τη δουλειάν -έπιασεν με μετά τζιαι είπεν μου το, έν της το εζήτησα εγώ, όι να νομίζετε ότι είμαι τζιαι γλύφτης    :-ς   ε>)ο     )      Που την άλλην μισώ να πρεπει να παίζω τον πάsh μουσικόν για να πείσω αγνώστους ότι τα ριάλλια που επλερώσαν για τες εξετάσεις αξίζαν τον κόπο, come again next year please..  (οι εξετάσεις εν εθελοντικές στη χτερνία, αν δέν 'φανώ' τζιαι αν δέν κάμω τη δουλειά μμου σωστά, δέ θα ξαναγραφτούν οι μαθητές του χρόνου, το ωδείο θα χάσει ριάλλια, θα γενώ ρεζίλι, θα φκάλω νάμιν ότι είμαι άσχετος, έν θα με ξανακαλέσουν,  άρα έπρεπεν να Είμαι τζιαι Να Φαίνουμαι ο Πάsh  Εξεταστής Ευρωπαίος Με τους Λεπτούς Αλλά Σοβαρούς Τρόπους.)   Δυστυχώς έτσι έναι στη μουσική σκηνή των σχολών της χτερνίας -υπαρχουν πολλές στιγμες που πρεπει να τους 'δείξης' πρώτα, τζιαι μετά φυσικά να πρέπει να αποδείξης οτι την εικόναν ακολουθά την η πράξη.  Να τους δώκεις τζιήνον που θέλουν, για να ανοίξουν τα φτιά να ακούσουν τζιήνον που θέλεις εσύ.  Μισώ το αλλά ξέρω να το χρησιμοποιώ καλά το άτιμον το ταλέντον με τη ψυχολογία του πλήθους.

 

Έφτασα το λοιπόν κοστουμαρισμένος με τα καφέ μου πανταλόνια τζιαι το ρόζ πουκάμισον, με τα τζέλλια μου, τες πέννες μου τες μαύρες, τη γραβατούδαν μου με τες μώβ ρίγες, έτσι πολύχρωμος χαλαρός να μέν αγχωθούν οι ξένοι οι μαθητές.  Επεριποιήθηκα τζιαι το μούσιν με τη μηχανούδα  να μέν μοιάζω του πειρατή πολλά.  Όπως επήεννα εγόρασα τζιαι έναν καφέν που το Τάνκιν Ντόνατς   3/4 του λίτρου με 4 σιότς εσπρέσο (του λεγόμενου "Τττούρπο")   (ντόνατς έν εγόρασα, έδειξα κράτη για να πάω στο διαγωνισμό ξέροντας οτι είμαι δυνατός)  έπιασα το λοιπόν τον Τττούρπον για να μου διά δύναμην τζιαι αδρεναλίνην να μου επιτρέψει να πώ πολλά λόγια την ώραν που θέλω, τζι εφφανίστηκα στην πόρταν του ωδείου/πιανοστούτιου με βήμαν ούλλον αυτοπεποίθηση τζιαι ύφος γελαστόν αλλά συνάμα λίγο επιτακτικό (One has to look the part).    

Εκαρτερούσαν με καμπόσα ζευκαρκα φοητσιασμένα  μμάθκια με τους γονιούς τους τους αδιάφορους πίσω τους.  Οι καημένοι μαθητές ήταν ηλικίας 8-18  χρονών τζιαι αγχωμένοι ούλλοι με τα βιβλία τους αγκαλιάν.  Εκαρτερούσαν με μασουλώντας γλυκά τζιαι σαντουϊτσούθκια ντυμένοι ρούχα άβολα κυριακάτικα.  Μερικοί εψουψουρίζαν  με τες δασκάλες τους χαμηλόφωνα καθώς ετοιμάζετουν ένας μίζερος γεροπιανίστας στη σκηνή να τους κάμει master class την ώραν που έμπαιννα μές το θεατράκιν.  Το πιανοΦεστιβάλ άρχισεν.  Τάξεις, master classes, εξετάσεις, μπαλόνια, κλόουν, αλμυρά, κότσοι τζιαι κοστουμούθκια -the usual. Εστάθηκα όταν ήρτεν η σειρά μου πάς τα σκαλιά, εχαμογέλασα, εσιερέτησα με χαλαρόν τρόπον το λαόν τζιαι έβαλα τα σιέρκα στες τσέπες ακτινοβολώντας την πρέπουσαν καλοσύνην τζιαι αυτοπεποίθησην αλά Μπαρράκ Οπάμμας.   Εσύστησεν με η διευθύντρια ("ο κ. Διάσπορος ο καινούργιος μας Εξεταστής")  τζιαι οι καημένοι οι μαθητές εσσιωπήσαν αμέσως, εψευτοχειροκροτήσαν αλλά ένιωσα που τους έλουσεν κρύος ιδρώτας.  Χαζίριν να φυρτώ του γέλλιου.  Εχαμογέλασα πιό πλαθκιά τζιαι εβάδισα προς την πόρταν του εξεταστηρίου  με βήμαν Φάντη Παστούνιν/κοπελλιού που χαλαρό νησίν/ολυμπιονίκη/άντρα με φατσοαυτοπεποίθηση/πάsh μουσικού/stand-up comedian, τζιαι  έμπηκα στο σαλόνιν εξέτασης χωρίς να κουτσουφλήσω.  Είχαν μου έτοιμο μακρύν  τραπέζιν αλα American Idol, καλυμμένον με μπλού τραπεζομάντηλον με πιέττες, καρέκλαν ανατομική τζιαι  έναν δίσκο πλαστικόν μαύρον γεμάτο σάντουϊτς κοτόπουλλου τζιαι αυκού, γλυκά, σταφύλια άγευστα αμερικάνικα, μήλα,  κλπ, νερά, φρουτοποτά κλπ κλπ.  

Έκατσα.  Οι δασκάλες εβουϊζαν μελισσωτά γυρώ μμου γιατί εθέλαν να με εντυπωσιάσουν, φυσικά  έβαλα τες αμέσως ττερπιέ :  να καθαρίσουν το πιάνον που τες δακτυλλιές αμέσως  τζιαι να το γυρίσουν για να θωρώ τα δάχτυλα των μαθητών.

(πολλά ωραίον steinway D, $60Κ  πιάνον μάσσιαλλα τους) 

Μπροστά μου το χαρτολόι με τις φόρμες που έπρεπε να γεμώσω για κάθε μαθητή (για την τεχνική τους, την εκτέλεση, κλίμακες, τα  αρπέτζιο, τα ονόματα τους, βαθμούς, παρατηρήσεις για τα δύο τους κομμάτια, παρατηρήσεις για το παίξιμο τους γενικά, recommendations για το τί πρέπει να ακούν, πώς να σκέφτουνται κλπ κλπ βλακείες..  Είπαν μου εννα έρκουνται ένας ένας να παίζουν , θα τους μιλώ, θα τους λαλώ καμιά λαφαζανιά-συμβουλή, είκοσι λεπτά το άτομον τζιαι έξω. Με το ρολόι, αμερικάνικα πράματα -έβαλα στο νούν μου τί πρέπει να είμαι για να κάμουμεν τη δουλειάν εύκολα τζιαι όμορφα  (fully proficient, efficient, proactive, empathetic, prophetic, animated, majestic magnanimous)    Πολλά ωραία, easy money, λαλώ πουμέσα μου.   Κλείουν την πόρταν οι δασκαλούες.   Ησυχία.

Μπαίννει η διευθύντρια μέσα.  "K. Διάσπορε, είκοσι λεπτά τον καθέναν, γράψε τους feedback καλά, πέ τους τζιαι καλά λόγια encouraging and full of insight".  Έ, έχουμεν περίπου 25 άτομα σήμμερα.  Κανόνισε να μέν αρκήσεις γιατί δέν μπορούμεν να μέν είμαστεν ακριβείς οκ?  Έν έχουμε δυστυχώς ώρα για διάλειμμα (!!!!!)  σήμμερα γιατί τελικά εκάμαν sign-up πολλοί.....

(δηλαδή για πάνω που οχτώ ώρες άκουα πιάνον υπερβολικά προσεχτικά τζιαι υπεύθυνα εμίλουν τους, ακούαν με, έγραφα σημειώσεις τζιαι βαθμούς, επαίξαν κομμάθκια τζιαι κομμάθκια, άλλοι εκλαψουρίσαν, άλλοι εκαμαν τα πίλλιες, άλλοι ήταν άσσοι, άλλοι εκοιτάζαν με όπως κοιτάζεις το άγαλμαν του Απόλλωνα την ώραν που κάμνεις θυσίες τες τσούρες σου πέρκι βρέξει τζιαι είσαι αρχαίος θνητός....)

Ετάραξα, εζαλίστηκα, εβουίσαν τα φτιά μου.   Εματσούκωσεν ο νούς μου μετά που τέσσερις ώρες τζιαι ο καφές έν έκαμνεν τίποτε.  Επετάχτηκα στο αποχωρητήριο, ενίφτηκα.  Πάμεν πίσω.

Είπα τους πολλά, πολλά τζιαι χρήσιμα τζιαι καλά μοναδικά  πράματα τους μαθητές.  Έδωκα τους κομμάθκια της ψυσιής μου.   Έσουσα τα σιέρκα μου στον αέραν με σημμασία.  Εμιλήσαμεν για την προσωπική ζωή του μπεττόβεν, του μπράμς που εμαράζωννεν, τη μοντέρναν μουσική, το συναίσθημαν, την τεχνικήν.  "Να παίζετε με Νόημαν ακούτε??" "Ποττέ μόνον τεχνικά!!"   "Μέν κλαίεις μάνα μου, φκάλε το άχτι σσου πάς το κομμάτιν με συναίσθημαν"   Έφκαλεν η γλώσσα μου μαλλιά.  Έδωκα, έδωκα τους, ετόνωσα τους τα ηθικά τους τα εύθραυστα, είπα πολλά λόγια, είδα μμάθκια πολλά ούλλα φοητσιασμένα στην αρκήν τζιαι στο τέλος γεμάτα ζεστασιάν.   Έν μου έμεινεν τίποτε για μέναν στο τέλος.  Εστέγνωσα.

(they got their money's worth,  ενθουσιαστήκαν οι δασκάλες, ενθουσιαστήκαν τζιαι οι μαθητές.  Εννα με ξανακαλέσουν.  Εδώκαν μου το τσιέκκιν μου με χαράν.  Εδώκαν μου τζιαι γλυκίσματα να πάρω μαζί μμου.  Εκουβεντιάσαμμε οι διάφοροι κάμνωντας πηγαδάκια γυρώμμου. )

(Ναί.  Εβλαψεν μου το εγώ μου η υπόθεση ομως, γιατί έπερνεν ο νούς μου αέραν για 8 ώρες μονοθεϊκες τζιαι δέν νεν καλά αμαν φυσά τόσος αέρας μές το νού)  (άχ τα κατάλοιπα παιδικών χρόνων του στύλ "δέν πρέπει ποττέ να αφήννουμεν την προσωπικότηταν μας να 'φανεί'  "   -έτσι μας είπαν.)

(Οι μαθητές ενομίσαν ότι Ξέρω, οτι έχω Δύναμην τζιαι ακούαν όσα τους είπα προσεχτικά)

(Ώς τζιαι οι δασκάλες ανταποκριθήκαν στη Δύναμην, τζιαι οι μανάδες  -εφλερτάραν μαζίν μου επειδή είμαι "Ο ΕΞΕΤΑΣΤΗΣ"  με το κοστούμιν τζιαι τη προσωπικότητα.   Χεχεχεχεχε.  Τρομάρα μου.)

(Οι τζυρούδες εν μου εδιούσαν σημασίαν γιατί ενιώθαν απειλημένοι που τη Δύναμη)

Δηλαδή

άμαν είσαι "Ο ΕΞΕΤΑΣΤΗΣ" όσον καλόν κοπελλούδιν τζιαι να είσαι, at the end of the day, it's about power, people respond to power and charisma.    I liked this a bit too much.  Does this make me Less Than Me?  

Όταν επήα πίσω στο αυτοκίνητον μου, ήρτεν η κούραση της ημέρας τζιαι έδωσεν μου κατακούτελλα, αντράπηκα κάπως, εμαράζωσα, ένιωσα λερωμένος λλίον.   Εμαράζωσα που δέν είμαι πλάσμα σεμνόν τζιαι λιγομίλητον, πλάσμαν που δέν το ακούει ο τόπος, τζιαι που δέ δείχνεται ποττέ του.  Διερωτούμαι αν σημαίνει οτι δέν είμαι αληθινός.   Διερωτούμαι  αν χάννω που την αξίαν μου επειδή εν αντρέπουμαι καθόλου να δείξω ποιός είμαι ή να αφήσω τη δυνατή πλευρά της προσωπικότητας μου να επιβληθεί σε ένα κοινωνικό σύνολο.    Ήρτεν μου να κλάψω.