Μάθημα στο Δάσος.

Έθελα να σκεφτώ σήμμερα.  

Ήταν ωραία μέρα, 15 βαθμοί επιτέλους.  

Εφόρησα τα αδιάβροχα μου τζιαι επήα να τσαλαβουττήσω λλίον στο δάσος τζιαι τον βάλτον.  Πρίν να σκεφτείς, πρέπει να καθαρίσεις τελετουργικά.  Να κατεδαφίσεις την κρούστα που εμποδίζει το μυαλό να Δεί.  Αν δέν υποβάλεις το κορμί σε δυσκολίες εχτός της καθημερινότητας, δέ ξυπνά ποττέ του το Αδρωπούιν του Μυαλού για να σκεφτείς αληθινά. Επήα επίτηδες σε τόπον που εμπορούσα να βολλήσω μές τα πηλά ή να ππέσω μές τους νερόλακκους να σπάσω κανέναν πόιν.   Ή να με ακκάσει ο κάστορας (λέμε) ή  καμιά κουφή.   Ναί.  Εξύπνησα αμέσως.   Εφάτchισεν η καρδία. Ήμουν Τζιαμαί.  Μόνον Τζιαμαί. Άννοιξεν το μμάτιν το Άλλον.

Μετά:

Επρόσεξα οτι τα χόρτα του βάλτου (βλ. πρώτη φωτό)  είχαν κορμιά ζαωμένα στο σχήμαν του βαρετού σώματος του σιειμώνα.  Ελύγισεν τα τζιαι εσχημάτισεν τα το βάρος του σιονιού.  Δέ μονοπάθκια στριφτά όπως τες κουφάδες ανάμεσα τους!   Έμεινεν τους το σχήμαν του σιειμώνα!  Εκολλήσαν τζιαμέ, ο σιειμώνας έφυεν αλλά τα χόρτα εν εταράξαν καθόλου.  Εξεχάσαν ποιά ήταν πρίν το σιειμώναν.  Εσκότωσεν τα.  Ετσίλλησεν τα όπως το βιαστήν.  Έτσι αλλάσσει τζιαι μάς ο εσσωτερικός μας κόσμος άμα περάσει σιειμώναν.  Πιάννει το σχήμαν του, τζιαι μείς ξεχάννουμεν τί είμαστεν πρίν να έρτει ο σιειμώνας.  

Επρόσεξα επίσης (βλ. φωτό #2) οτι τα πεθαμμένα χόρτα επροστατέψαν τζιαι εθρέψαν τα βλαστάρκα  που επεταχτήκαν να που τα ψοφισμένα κορμιά τους.  Τα νεογέννητα χόρτα δέν έχουν το σχήμαν του σιειμώνα, ούτε ξέρουν τί πάει να πεί σιειμώνας.  Θα μεγαλώννουν με αισιοδοξίαν χωρίς να φοούνται τον ερχομόν του σιειμώνα ή να έχουν γνώσην του Τέλους τους.   

Ο πάγος τζιαι το σιόνιν έλιωσεν, τωρά το νερόν του ποτίζει τα χόρτα αντί να τα τσιλλά τζιαι να τα εμποδίζει.  Δηλαδή, το ίδιον υλικόν που εκατάστρεφεν ή εφυλάκιζεν τη φύσην, τωρά παράγει ζωήν, τροφήν -επειδή άλλαξεν μορφή που στερεόν σε υγρόν.

Η φύση δέν μετανώννει για τίποτε.  Δέν πετάσσει τίποτε.  Το νέον βλαστά πάς το παλιόν, δέν το αχρηστεύκει ή νιώθει άσχημα για τζιήνον.  Απλά αφήννει το να κάμει τον κύκλον του, να σχηματιστεί σύμφωνα με τες συνθήκες, τζιαι άμαν τελειώσει τη δουλειάν του, να θρέψει το Νέον.  Μετά σιγά σιγά έρκετε η σήψη τζιαι παίρνει το μαζίν της χωρίς να καταλάβει κανένας τίποτε.  Έσιει σοφίαν η φύση.

Μετά έφκηκα αγκομαχώντας ώς στη μούττην του βουνού ψηλά στο δάσος τζιαι εξάπλωσα σε έναν τεράστιο βράχο τζιαι εθώρουν την κορώναν των δέντρων που πάνω μου. Επερνούσαν κάθε λλίον τα γεράκια που ψηλά τζιαι ετσιεκκάραν με.  Έφκαλα τες φωτό μου τζιαι μετά έσβησα τες μηχανές του νού, άφησα όσα έμαθα στο βάλτο να κυκλοφορήσουν χωρίς λόγια μέσα μου, αφέθηκα στην ασφάλεια του γεροβράχου τζιαι  τ' ουρανού.   

Την ώραν που εκατέβηκα είδα μιάν άλλην πλευράν του δάσους.  Μιά φιάλλη/φυσίγγιον πεπιεσμένου αέρα πιστολιού, πεταξούμενη μές τη μέσην της φύσης. Ενα zip lock μικρόν πολλά, μάλλον ποτούτα που πουλούν crystal meth ή κοκαϊνες κάτω στην πόλη.   Τζιαι ρόζ/πράσινες πιτσικλιές πάς τον βράχον τον τεράστιον που όπλα ψεύτικα του paintball.

Γαδάροι.

Δηλαδή κάποιοι ήρταν στο δάσος, εκαπνίσαν  τες μεθαμφεταμίνες τους, ερουθουνίσαν τες κοκαϊνες τους, εγινήκαν χάλια, ετραβηχτήκαν τα πρόσωπα τους σάν τους ψυχοπαθείς, εξαναγεννηθήκαν βάρβαροι πρωτόγονοι, τζιαι εβουρούσαν ο ένας τον άλλον να αλληλοπαιχτούν με τα οπλούθκια τζιαι τες σφαιρούδες τες ρόζ τζιαι τες πράσινες ντυμένοι παραλλαγές.  Εξιμαρίσαν με ανεξίτηλες πογιές βράχους ιερούς τζιαι κορμούς των δεντρών. Επετάξαν τα άχρηστα τους τες πύρες τους, τα χαρτομάντηλα τους, τα τσίπς τους τζιαι εβεβηλώσαν το δάσος. 

Βρήκαν τούτον που ήρταν να γυρέψουν?

Ενιώσαν τίποτε άλλον εχτός που τεστοστερόνην τζιαι αδρεναλίνην?  Ντοπαμίνην?  Τϊ ήρταν να κάμουν?

Ήρταν για να εκμεταλλευτούν το περιβάλλον, εθέλαν να ζήσουν το reality show τους σ' εναν ημικαλλιτεχνικόν background φυσικόν πειστικόν για τα πολεμικά τους παιχνίθκια.  Τίποτε άλλον.  Εφύαν πιό αγριεμμένοι σίουρα.   Νιώθει ικανοποίησην ο βιαστής?  Πάντα κάτι του λείπει.

Εγώ ήρτα δαμέ τζιαι  εδώθηκα ολόκληρος.   Έμεινα ακίνητος μές τη Στιγμήν.  Επαρατήρησα τη φύσην την αιώνια να ζιεί τη ζωήν της τζιαι τζιήνη σάν το ζώο που λειτουργεί με ένστιχτο, εταυτίστηκα μαζίν της τζιαι ένιωσα οτι με αγαπά πολλά τούτη φύση , χωρίς κρίση με αγαπά, τζιαι εχάρηκα την έτσι που εβούιζεν  αμέριμνα.   Μόλις εσσιωπησεν ο νούς μου στον βάλτον  τζιαι Είδα την να εμφανίζεται σάν την οπτασίαν, άρκεψεν να μου μιλά τζιαι να μοιράζεται τις σοφίες της απλόσιερα.   Αφέθου διαβάτη.

Οι άλλοι, οι άγριοι, ήρταν δαμέ χωρίς να Δούν τίποτε.   Έν ήρταν για να αφεθούν.  Ούλλα ήταν γυρών τους όσα ο άθρωπος γυρεύκει στη ζωήν του που τον ωθούν στες ουσίες τζιαι στο μαράζιν, τζιαι τούτοι έν είδαν τίποτε.   Ήρταν για να κλέψουν μόνο.  Εφέραν το κακόν μέσα τους.  Εφύαν, τζιαι το κακόν που είχαν μέσα τους επόλλυνεν.