Που το παράθυρον του Διάσπορου.

Ήρτεν η άνοιξη στη πόλην μου.  Η ζέστη τζιαι ο ήλιος.  Εφύαν τα χιόνια τζιαι η παγωνιά.  Εξεμυτίσαν τα πολύχρωμα πουλλάκια, τα φκιόρα, τα φύλλα, η γειτοννιά ανθίζει γεμάτη ελπίδα, οι γέροι αννοίουν τα παράθυρα να μπεί αέρας φρέσκος (τζιαμέ που δέν ελπίζαν να ξαναμυρίσουν άννοιξην), οι βιετναμέζοι, οι έλληνες, οι ιταλοί, οι πορτογάλλοι, βραζιλιάνοι, φκαίννουν που τα σπίτια τους μουθκιασμένοι αμάθητοι, θυμούνται οτι υπάρχει ήλιος τζιαι έν πιστεύκουν οτι εθκιαλέξαν θεληματικά να ζήσουν σε έτσι παγωννιάν τωρά που τους έδωκεν η πυρά τζιαι θυμούνται τα γονίδια τους την σωστή θερμοκρασίαν λειτουργίας, τζιαι μαζίν τους ούλλους τούτους ξυπνούν σάν τους καραόλους τους τίτσιρους τζιαι οι μεθαμφεταμινομανείς της γειτονιάς, ξετρυπώννουν που τους στάβλους τους τζιαι τα καταγώγια που εξεχειμωνιάσαν, τολμούν να κυκλοφορήσουν αυτά τα απόβλητα της κοινωνίας που δέν έχουν τον ήλιον μοίραν -φταίει κυρίως η κκελλέ τους η ξερή- .    Τούτοι οι δύο που θωρείτε εστεκούνταν έξω που το σπίτιν το απέναντι του γέρο-Χένρυ του 96χρονου, τζιαι για πέντε λεπτά με το ρολόιν είσιεν τα σιέρκα του μές τη βαλίτσαν σκυφτός ακίνητος χωρίς να ταράσσει (εξέχασεν τί έκαμνεν φαίνεται)  η γυναίκα εθώρεν τον τζιαι εκότταν, έτοιμη να ππέσει χαμαί που το χάλιν της.  Μετά άρκεψεν να γυρεύκει ο παρέας κάτι αόρατον.  Έν το βρήκεν, καθότι όφκερη η βαλιτσούδα.   Μετά εκατάλαβεν οτι έν έθελεν τίποτε που τη βαλίτσαν τζιαι ότι είχεν την αννοίξει για να βάλει κατι μέσα όι για να βγάλει.  Προσέξετε αριστερά κάτω στο πεζοδρόμιον έσιει μιάν τσένταν διμμένην με τες τέλλες (duct tape) πρισμένην.  Τί να έχει μέσα, ώ διαβάτη? 

Μετά που υπεράνθρωπην προσπάθεια εκατάφερεν να βάλει μέσα τη τσάνταν, τζιαι άρκεψεν τον αγώναν να κλείσει το φερμουά της βαλίτσας.  

(ο γέρο-χένρυς εν χωσμένος πίσω που το ττελοπαράθυρον με το ρεβόλβερ του οπλισμένον εν το μεταξύ, έτσι κάμνει πάντα άμαν έσιει μπροστά που την πόρταν του πατταλόκοσμον, μιάν ημέραν εννα παίξει κανέναν)
Στην πολλήν ώραν εκατάφερεν ο παλλήκαρος να ξαναμάθει τον εγκέφαλον του ίνταλωις δουλεύκουν τα φερμουά τζιαι έκλεισεν τη βαλίτσαν.   Η λυγιστή του γκόμενα 

ετρεμογονάτιζεν τζιαι επολέμαν τη βαρύτηταν άδικα.

Τελικά, όλα ήρταν όπως τα εθέλαν μετά που 15 λεπτά αιώρησης εχτός τόπου και χρόνου.  Πρίν να αποχωρίσουν, εκάμαν αλλο έναν περίεργο:  Εγύρισεν του κώλον η γκόμενα τζιαι τζιήνος επιάστηκεν που τη φανέλλαν της τζιαι εσουζούνταν καμπόσην ώραν άσκοπα πίσω μπρός.

Εκουτούλλαν πάνω της, τζιαι τούτη επαλάνσαρεν που το κράτημαν του της φανέλλας.

Το αυτοκίνητον στο μπροστινό πλάνο είναι περιπολικό, αλλά δέν τους έδωκεν σημμασίαν αφού δέν βλάφτουν κανένα.   

Ο γιός μου, που εν αθώον μωρόν ανάμιση χρονού εσιερέτησεν τους με γέλιον γιατί άρεσεν του η φανέλλα η κόκκινη.