Το πρόσωπον της αμερικανοκρίσης

Μιά στιγμήν που έν ήταν δαμέ η δκιαόλα ο πεθθερά μου, έπιασεν με που την αγκώναν τζιαι λαλεί μου ο εβδομηντάρης πατρυός της γεναίκας μου ο γέροευρωπαίος που συνήθως εν μιλά τίποτε,  με βλέμμα σκοτεινόν, ξίσιειλο θυμόν, στόμαν κυρτωμένον, προχτές πρίν να φύουν με την εξαποδώ πεθθερά:

"Μιά ζωήν εδούλευκα σάν το γαούριν

τζύρην ήδη έν είχα, μιτσής ανυπόλητος που ήμουν όταν

εσκοτώσαν τη μάναν μου στον πόλεμον οι γερμανοί

μετά

εκουτσοπέτουν  σάν το άφτερον πουλλίν  μωρόν παιδίν αμίλητον που

θείο σε θείο μές τες γαλλίες για δέκα χρόνια τζι

έμαθα να σάζω ράδια, τηλεοράσεις

έμαθα γαλλικά

έν τους αγάπησα τους φράγκους

τζιαι πέψαμμε οι θείοι αμερική να δώ χαϊρι

επήα τζι έμαθα ανγκλικά τες νύχτες τζιαι κοππιούτερ γιατί έθελα

να ζήσω

έκαμνα μικροτchίπς για σαράντα χρόνια

ενίωσα κοπελλούθκια

έχτισα σπίτιν

εσπούδασα τους ούλλους

έζησα

πάντα ομως  με το φόον

ποττέ μου έν ησύχασα, εφύλαα

μέν τζιαι γινεί τίποτε

έχασα τη γεναίκαμ μου ο γέριμος που τον καρκίνον

μα έθελα να ζήσω τζι

εξαναπαντρέφτηκα πέρκι έν πεθάνω μόνος μου

την πεθθερά σσου (εκατάλαβες...)

ποττέ μου έν έζησα πελλοζωήν πάντα επρόσεχα

εφύλαα ριάλλια για τα υστερινά

επένδυσα έξυπνα τζιαι είχα για να περνώ καλά

(ήντα καλά?  Κανέναν ταξίδι, λλίο ττένις

κανέναν λούσον της δρακούνας, νάκκον φαϊν καλόν,

θέατρον κάθε σάββατον, αυτά...  να φήκω τζιαι λλία των 

παιθκιών μου, άτε τζιαι λλία εσάς, τζι ας μέν είσαστεν παιθκιά μου)

ώς που να πεθάνω να είμαι ασφαλισμένος επιτέλους

τζιαι ήρτασιν τωρά οι τραπεζίτες 

ήρτεν ξανά ο Παγκόσμιος ο Πόλεμος να μ' έβρει

τζιαι τα μισά μου τα ριάλλια εφάαν τα μονομερού

Τες νύχτες που το κάγριν κλαίω, έν τζοιμούμαι."

Εστέγνωσεν τη κκελάαν του που το δρώμαν τζιαι το κύμμαν του θυμού εσκούλλισεν τον τζιαι μετά έφυεν που πάνω του εσιονώστηκεν μές το δωμάτιον, έμπηκεν ι στες γωνιές του πατώματος τζιαι έβρεξεν τους τοίχους.   

Μετά εσσιώπησεν ξανά.