Καρπός.

Έχω τεράστιο hangover.  Το μεσημέρι είδα τον φίλο-δάσκαλο μου (ο οποίος γράφει μουσικήν ούλλη μέρα ασταμάτητα, έσιει ιδέες ποταμόν, έγραψεν στη ζωή του 700 κλασσικά κομμάθκια, εν σάν τον μότσαρτ, αλλά εν σεμνός τζιαι απλός, ωραίος άντρας ψηλός με γαλανά μμάθκια τζιαι πρόσωπο τετράγωνο, κεφάλι ξυρισμένο, κορμίν του πιλάτες τζιαι του γιόγκα)  εκάτσαμεν τζιαι εκάμαμεν meditation χαμέ παρέα στο μικρόν του διαμέρισμα, τζιαι ετράτταρεν μου η γυναίκα του ρεβύθκια κκάρι, εφάαμεν τα (ήταν πολλά καφτερά, αρέσαν μου)  είπαμεν τα τζιαι μετά εθκιάβασεν το κομμάτιν μου μες το νούν του χωρίς πιάνο  (genius inner ear)  (εκαρτέρουν τον μές τη νευρική σσιωπήν δέκα λεπτά όπως το άκουεν για πρώτη φορά  σάν να τζιαι δκιέβαζε βιβλίο, έσουζεν τα σιέρκα του, τη κκελλέν του, έσφιγγεν τα χείλη του, το μέτωπον του) Στο τέλος έκλεισεν την παρτιτούραν μου (ττάπππ!)  ανάπνευσεν βαθειά τζιαι εν εμίλησεν για ένα λεπτό.  Μετά εγέλασεν τζιαι στο πρόσωπον του εγεννήθην ο ήλιος.  "Κκιά ορκάσ σου ρέ διάσπορε"  λαλεί  "έγραψες!".   Ναί δάσκαλε.   Ξέρω το.  Ευχαριστώ σου.  Το ηθικόν μου εν ακμαιότατον σήμμερα, το Εγώ μου επήρεν πάνω του έν αντρέπουμαι να το πώ.  Επαραδέχτηκες με δάσκαλε, είμαι ίσος σου, χωρίς το γαλανό σου βλέμμα να σκοτεινιάσει που φθόνον καθόλου.   Αγαπώ σε.   Άρεσεν του πολλά, αρρώστησεν η ψυσιή του ("..this piece is really fucked up...")   λαλεί εννα το παίξει σίουρα, μετά που τον μάην όταν τελειώσει τες υποχρεώσεις στο πανεπιστήμιο που διδάσκει.   Έπνασεν η ψυχή μου στην παρουσίαν του γιατί εν πολλά φωτεινός άθρωπος.

"Ήβρες τη φωνή σσου Διάσπορε"  είπεν μου την ώραν που έφευκα. Αγαπώ τον.  

Εψές επήαμεν σε πάρτυ που έκαμεν ενας φίλος μας (καλλιτέχνης, κάμνει stained glass art, τζιαι έσιει τεράστια συλλογή αντικειμένων art nouveau εποχής 1880-1900 στο σπίτιν του, το οποίο εν σάν το μουσείον τέχνης με πίνακες, έπιπλα εποχής κλπ, υπέροχη ατμόσφαιρα με κεριά)  εβρεθήκαμεν με 50 άλλους φίλους καλλιτέχνες τζιαι ο καθένας έφερεν που ένα φαϊ τζιαι δύο μπουκκάλλες κρασίν.  Εγύραμεν τα.  Είχαμεν πιανίστες, βιολιστίνες, τσελλίστες, 5 συνθέτες, ζωγράφους, γλύπτριες, ένα σκηνοθέτην ντοκιμαντέρ, δύο χορογράφους (μιά απο τις οποίες εν η δική μου) μιά πατινέρ του πάγου, ποιητές, φωτογράφοι -εξίχασα κανέναν άραγε?  Α, τζιαι 2-3 αρχιτέχτονες.   Παράδεισος.   

Σε κάποια φάση επήρα τη χορογράφο τζιαι έπαιξα της το κομμάτιν μου, ήβρεν το υπέροχο!!   Εδάκρυσεν γιατί εκατάλαβεν το νόημαν του, 'εμίλησεν' της.  Αγκάλιασεν με τζιαι ευχαρίστησεν με που έδωκα τόση σημασία στο κομμάτι.  (..."This means a lot to me, I will do my best...") Εχαμογέλασα της.   Θα προσπαθήσουμεν να το ανεβάσουμεν στο καινούργιο Ινστιτούτο Μοντέρνας Τέχνης τον οκτώβρη είπε, έσιει κάτι grants για χορό που μπορούμε να ζητήσουμε.     Τωρά θα την καρτερώ να τελλειώσει τες χορογραφίες της  για την συμφωνική της μεγαλούπολης, τζιαι μετά θα πιάσει το δικό μου.  Πάμεν καλά.  Ανάπνευσα τωρά.!!   Τζιαι μάλλον μετά θα το ανεβάσουμε στη Νέα Υόρκη, αν πετύχει η πρώτη συναυλία.   Έσιει τόσα τζιαι τόσα "ΑΝ", οπότε ενθουσιάστηκα αλλά είμαι cautious ταυτόχρονα.