Η όσφρηση αρχίζει το επόμενον ταξίδι.

 Την ώραν που εκάθουμουν στο αυτοκίνητον μου σήμμερα το μεσημέρι σ' ένα ππάρκινγκ πόξω που το ξέφωτο στο δάσος της πόλης που εδίδασκα τζιαι εμασουλούσα με μορφασμούς αηδιαστηκό ρυζόψωμο άζυμο σκλερό άγευστο έπιασεν με  να θυμούμαι  ιδιαίτερες μυρωδιές που την παιδικήν ηλικία για να μου περάσει.  Μάλλον εν επειδή ήρτεν η άννοιξη τζιαι επέστρεψεν η οσμή στο κορμί μμας.  (το χειμώνα στους -10  εν παγωμένη η μυττη σου τζιαι δέν μπορείς να μυρίσεις τίποτε σε εξωτερικό χώρο).  Μάλλον επειδή επεθύμισα να είμαι αθώος πάλε τζιαι δέ γίνεται να ξαναγίνω.

Θυμούμαι ξαφνικά τη μυρωθκιάν που είσιεν το περιοδικόν του  μίκυ-μάους την ώραν  που το εμετροφύλλουν  με ανυπομονησία στο περίπτερον τζιαι ελάλεν ο παπάς μου "ατε, να θκιαλέξεις ποιό θέλεις να σου γοράσω".  Τζιαι τες πισσούδες του γλυκανίσσου που μου εγόραζεν με το μίκυ-μάους τζιαι την εθεμερίδαν, τζιήνες τες κυπριακές σε περιτύλιγμαν που είχαν πόξω μιάν non politically correct φάτσαν μαύρου με πασιά χείλη κόκκινα.   Τζιαι το παγωτόν κάποτε μές το χαρτίν το τρίγωνο με το smiley face του πορτοκκαλλιού που εμύριζεν χημικά πορτοκάλλια.

Θυμούμαι μετά τη μυρωθκιάν/βρώμον  που είσιεν το frozen καλαμάριν την ώραν που το ετηάνιζεν ο εστιάτορας στο λάδιν το ακάθαρτον σε ταβερνούαν καλοκαιρινήν άθλιαν παραλιακήν μεταπολεμικήν παράγκαν κοντά στο αεροδρόμιον, την λεγόμενην "Αδωνης", τζιαι εποτιτσήνωννεν ο Πάτερ Διάσπορος επιάνναν τον οι ιδιοτροπίες τζιαι ενευρίαζεν τζιαι εφεύκαμεν κάποτε τζιαι εβούραν μας ο εστιάτορας "Κάτσε μάστρε, κάτσε κυρία, να βάλουμεν κάτι άλλο, θέλετε 'ταπόιν, μαρίδες?  Να βάλουμεν?"

Θυμούμαι τη μυρωθκιάν που είχαν την άννοιξην οι αθθοί των ελιών, γλυκόπικρη μυρωθκιά που υπόσχετουν αναγέννηση, καρπό, λάδι.  Τζιαι τη μυρωθκιάν που είχαν τα κλωννιά που έπαιρνεν η μάνα μου στην εκκλησίαν πρίν το πάσχα μέσα σε μαξιλαροθήκην για να αγιαστούν να έχουμεν ελιάν να καπνίζουμεν.  Τζιαι τη μυρωθκιάν του καπνιστηρκού όταν άφταμεν το καρβουνούδιν τζιαι εβάλλαμεν πάνω τα φύλλα της ελιάς.  Εσταύρωννεν μας η γιαγιά τζιαι έβαλλεν ευχές.   Επίστευκα, ο αθώος.

Θυμούμαι τη μυρωθκιάν, την άγλαν τη λεγόμενη που είσιεν το συσσίτιο το χειμωνιάτικο στο δημοτικό μας το μικρό όταν το ετοιμάζαν οι εθελόντριες μανάδες το πρωί.  Ρυζόγαλο απο γάλα σκόνη σε μεγάλο καζάνι, εσερβίραν το στα πλαστικά μας κότσιηνα τζιαι μπλέ πλαστικά ποτήρια. Κρουσμένο γάλα.  Εμύριζεν επίσης το κύφιλλον, οι τασιηνόπιττες με ζάχαρην πάλε κρουσμένην, τυρόπιττες λαδερές με δυόσμο, κουλλούρι σησαμένο τζιαι ελιές καλάμων πάντα αλμυρές, ταγκές.  Ά, μαζίν εμύριζεν τζιαι η sport cola που μόλις μου την άννοιεν ο καττινιέρης έβαλλα την πουκάτω που τη μούττην μου να μου δώσει το αέριον να καταλάβω ζωήν, καραμέλλαν τζιαι κόλα.

Θυμούμαι την πρώτη φοράν που εμύρισα τα μαλλιά της τυχαία σάν εκάθετουν στο θρανίο μπροστά μου.  Εγύρισεν να μου μιλήσει, εχαμογέλασεν όπως τον ήλιον τζιαι αντίναξεν τη χαίτη, τζιαι έντζισεν μου κατα λάθος την ώραν που εσήκωννα  το μέτωπο που το κρύο ξύλο του θρανίου που απόγνωση τζιαι αποξένωση παιδική.  Σιαμπού του μήλου -το κλασσικόν το πράσινο.  Σχεδόν έκλαψα.   Ένιωσα οτι υπάρχει ελπίδα.  Εκαρτέρουν την τελευταία μέραν του σχολείου.  Αποφοίτηση, πάμε γυμνάσιο.   Έν της το είπα.  Αντράπηκα.  Όποτε εμύριζα σιαμπού του μήλου για τον επόμενο χρόνον εμαράζωννα τζιαι επιαννεν με σφίξη.

Θυμούμαι στο τζαινούρκον αυτοκίνητον του παπά μου τη μυρωθκιάν που είχαν οι μαξιλάρες οι δερμάτινες, τζιαι το τσιγαρούδιν-πουρούδιν το More  που άναφκεν αμαν ενύσταζεν μόνο (δέν ήταν καπνιστής ποττέ του εχτός αυτοκινήτου  -με τρία κοπελλούθκια μέσα, ζήτω τα '80ς!!!)   τζιαι οι μυρωθκιές του Τροόδους οι πικάντικες τζιαι αψές της εκδρομής.  Έν εμιλούσαν μεταξύ τους οι γονείς μου καθόλου στο αυτοκίνητον, υπήρχεν έναν παράξενον tension πάντα, ακούαμεν ταγκό ισπανικά τζιαι Θέμην Αντρεάδην, Χάρρυ κλύν  (τραγική ειρωνία, που λέει τζιαι ο ποιητής)  τζιαι γώ έκλεια τα μμάθκια μου να μεν τους θωρώ τζιαι εμύριζα τη σπατζιάν, τες πευκοβελόνες, το τσιάρον, την Old Spice του την κλασσικήν, το βιβλίον μου που πάντα είχα μαζί μμου για ασφάλειαν.  

(άτε, πιντώστε τα υπόλοιπα)