Για τους κόσμους της έμπνευσης.
Η ζωή η καθημερινή εν μιά ξέβαθη θάλασσα, όμορφη μέν, γεμάτη πετρούες πολύχρωμες, λογιών ψαρούθκια τζιαι χαρές, μα πάλε ξέβαθη. Πατά το πλάσμαν τον άμμον τον κυμματιστόν μές τον αφρόν, τζιαι βουττά ώς το γόνατον του, μαθαίνει να κυβερνά το κορμίν μές την ασφάλειαν που προσφέρουν τα ξέβαθα, τζι έτσι εν η ρουτίνα της ζωής. Προσιτή, υπο έλεγχον, μαθαίνεται εύκολα τζιαι καθόλου έν σπρώχνει τον άθρωπον να μεγαλώσει το πνεύμαν του ή να δυσκολέψει το κορμίν του για να μάθει τες ίδιες του τες δυνάμεις. Έσιει το η φύση μας να γυρεύκουμεν τα ξέβαθα. Έτσι, αποφεύγουμεν τον περιττόν κίνδυνον να βρεθούμε σε νερά που έν ιξέρουμεν να κουμαντάρουμεν. Μαθαίνει η φύση μας τη σιγουριά, την επανάληψη, εν τρόπος επιβίωσης τζι αποφυγής του άγχους, του κινδύνου. Έσιει πολλούς που ζιούν μές τα ξέβαθα, τζι έτσι το συναίσθημαν της κοινότητας δυναμώννει τζιαι κάμνει τη ρουτίναν ναν αποδεχτή, ναν εντάξει, αφού τόσοι τζιαι τόσοι παίζουν παρέαν μας στον αφρόν με τες πετρούες τζιαι τα κοχύλλια.
Συνωστισμός μεγάλος.
Άλλους αρέσκει τους.
Μα άλλοι πνίουνται μες τον συνωστισμό τζιαι δέν τον αντέχουν.
Τζι όποιος πνίεται τζιαι σικκιρτίζεται, μαθαίννει να γυρεύκει τρόπον να ξεφεύγει που τα ξέβαθα τζιαι την πολυκοσμίαν. Όποιος εμπνέεται που κάτι μεγαλλύττερον που τον εαυτόν του μαθαίννει να ρωτά "Γιατί" τζιαι γεννιέται του μιά δίψα, μιά περιέργεια, δικλά τζιαι θωρεί μακρά, πέρα που τον ορίζονταν ποτζιεί που ανατέλλει ο ήλιος τζιαι λαλεί "τί έσιει ποτζιεί άραγες σου"? "Μπορώ να κολυμπήσω τζιαι να ξεφύγω? "Ποιοί άλλοι επήαν στα βαθκειά, εν τζιαμέ κόμα"? "Αν πάω τζι εγώ στα βαθκειά εννα τους έβρω?" "Ήντα πλάσματα έναι όσοι εφύαν τζιαι επήαν ταξίδι στα βαθκειά?"
Ούλλα αρκέφκουν που έναν απλό συναίσθημαν δυσφορίας. Που γίνεται περιέργεια.
Τζιαι μετά γίνεται απόφαση. Αλλάσσει η φύση. Τζι ο σικκιρτισμένος, γίνεται Περίεργος.
Τζι αν έσιει μύς δυνατούς ο Περίεργος, κάμνει μιά βουθκιάν αποφασιστικήν τζιαι κολυμπά στα βαθκειά με σίουρες απλωτές ελπίζοντας να φτάσει τον ορίζονταν, τζι ας ξέρει πως ο ορίζοντας πάντα εννα προχωρά μπροστά του τζι έν μπορεί να τον φτάσει.
Στα βαθκειά νερά γίνουνται μαγικά πράματα.
Όσοι επεράσαν που δαμέ, αφήκαν την ιστορίαν τους γραμμένη πάς τους βράχους, πάς τα νησούθκια, γραμμένη, χάρτης για τους επόμενους. Τζιαι κολυμπώντας βρίσκει ο Περίεργος μπροστά του τα μαθήματα τους προηγούμενους εξερευνητές τζιαι τους χάρτες για το Άγνωστο.
Τζι αφού ορίζοντας έν υπάρχει, ώς που κολυμπά ο Περίεργος εννα βρίσκει νησούθκια με τες ιστορίες τους αντρείους, τζιαι θα αφήννει τη δικήν του ιστορίαν πίσω.
Τζι έτσι, γεννιέται μιά γραμμή που ενώννει ούλλους τους εξερευνητές μαζίν, τζι έχουν τον τρόπον τους να επικοινωνούν μέσα που τους αιώνες με άλλους εξερευνητές.
Έν έχουμεν πατρίδαν.
Ούτε θρησκείαν.
Ούτε μίσος.
Ούτε όρια.
Συνωστισμός μεγάλος.
Άλλους αρέσκει τους.
Μα άλλοι πνίουνται μες τον συνωστισμό τζιαι δέν τον αντέχουν.
Τζι όποιος πνίεται τζιαι σικκιρτίζεται, μαθαίννει να γυρεύκει τρόπον να ξεφεύγει που τα ξέβαθα τζιαι την πολυκοσμίαν. Όποιος εμπνέεται που κάτι μεγαλλύττερον που τον εαυτόν του μαθαίννει να ρωτά "Γιατί" τζιαι γεννιέται του μιά δίψα, μιά περιέργεια, δικλά τζιαι θωρεί μακρά, πέρα που τον ορίζονταν ποτζιεί που ανατέλλει ο ήλιος τζιαι λαλεί "τί έσιει ποτζιεί άραγες σου"? "Μπορώ να κολυμπήσω τζιαι να ξεφύγω? "Ποιοί άλλοι επήαν στα βαθκειά, εν τζιαμέ κόμα"? "Αν πάω τζι εγώ στα βαθκειά εννα τους έβρω?" "Ήντα πλάσματα έναι όσοι εφύαν τζιαι επήαν ταξίδι στα βαθκειά?"
Ούλλα αρκέφκουν που έναν απλό συναίσθημαν δυσφορίας. Που γίνεται περιέργεια.
Τζιαι μετά γίνεται απόφαση. Αλλάσσει η φύση. Τζι ο σικκιρτισμένος, γίνεται Περίεργος.
Τζι αν έσιει μύς δυνατούς ο Περίεργος, κάμνει μιά βουθκιάν αποφασιστικήν τζιαι κολυμπά στα βαθκειά με σίουρες απλωτές ελπίζοντας να φτάσει τον ορίζονταν, τζι ας ξέρει πως ο ορίζοντας πάντα εννα προχωρά μπροστά του τζι έν μπορεί να τον φτάσει.
Στα βαθκειά νερά γίνουνται μαγικά πράματα.
Όσοι επεράσαν που δαμέ, αφήκαν την ιστορίαν τους γραμμένη πάς τους βράχους, πάς τα νησούθκια, γραμμένη, χάρτης για τους επόμενους. Τζιαι κολυμπώντας βρίσκει ο Περίεργος μπροστά του τα μαθήματα τους προηγούμενους εξερευνητές τζιαι τους χάρτες για το Άγνωστο.
Τζι αφού ορίζοντας έν υπάρχει, ώς που κολυμπά ο Περίεργος εννα βρίσκει νησούθκια με τες ιστορίες τους αντρείους, τζιαι θα αφήννει τη δικήν του ιστορίαν πίσω.
Τζι έτσι, γεννιέται μιά γραμμή που ενώννει ούλλους τους εξερευνητές μαζίν, τζι έχουν τον τρόπον τους να επικοινωνούν μέσα που τους αιώνες με άλλους εξερευνητές.
Έν έχουμεν πατρίδαν.
Ούτε θρησκείαν.
Ούτε μίσος.
Ούτε όρια.
Σχόλια
Πρίν κολυμπήσεις πέρα που τα ξέβαθα, πρέπει να μετατρέψεις το Φόον σε κάτι άλλο. Τζιαι τον Έρωταν σε κάτι άλλο. Τότε, έν πνίεσαι ποττέ σου.
Πονεί πολλά τζιείνος που μαθαίνει να Μετατρέπει τες λειτουργίες του κορμιού μα εν γλυκός ο πόνος τζιαι φκάλλει ωραίες μουσικές :)
Ina
Η φύση μας ούλλους στη βάση της εν γεμάτη φώς του θεού, ελευθερίαν απόλυτην, τζιαι αγάπη. Ο πυρήνας μας εν καθαρός δηλαδή. Εν η κρούστα μας που εμποδίζει να δούμε, μα η κρούστα εύκολα φεύκει.
Το Φόο μετατρέπουμεν τον σε Θάρρος πρώτα. Τζιαι το υλικό της μετατροπής εν η ελευθερία που κερδίζουμε όταν ξαπολύσουμε όσα μας Κρατούν. Ιδέες, δόγματα, πίστη στην ύλη, συναισθηματικές ανάγκες. Φεύκει η κρούστα. Τζιαι φαίνεται καθαρά ο πυρήνας μας ο ολόασπρος. Ξέρεις θάρρος που σου φέρνει η θέα του Καθαρού?
Μετά μετατρέπουμε το θάρρος σε άλλα, χρήσιμα, μα πρώτα χρειαζούμαστε να αλλάξει ο Φόος. Τζιαι μόνο αν κοπούν οι αλυσίδες μας αρχίζει η διαδικασία να δουλεύκει.
Τζι ο Έρωτας, μετατρέπεται σε δημιουργία. Τζιαι μετά σε Αγάπη. Τζιαι ο καταλύτης δαμέ εν η ικανότητα που αποχτούμε άμα φύει η κρούστα μας να θωρούμε πραγματικά τον άλλο, τζιαι η ικανότητα να σιωπούμε τζιαι να ζούμε τη Στιγμή αληθινά. Αποχτούμεν τούντην ικανότητα άμα δούμε τον πυρήνα μας επειδή καταλαβαίνουμε ώς τα βάθη της ψυσιής πως ούλλοι είμαστε το ίδιο. Εν μεγάλη αγαλλίαση τούτη, τζιαι φεύκει η Μοναξιά.
"Ο Φόβος εν εισπνοή, τζι ο Έρωτας εκπνοή".