Το μυστικόν τ' ορίζοντα

Αφού το δαχτυλάκιν εν σφαμένον τζι η μουσική καρτερά στους άλλους κόσμους να έρτω να την ξαναέβρω, ήρτεν η ώρα για λλίες σκέψεις τζιαι πορίσματα.

Έξι εφτομάδες γράφω μουσικήν καπάλι, τζι έννεν μουσική φυσιολογική της διασκέδασης, ούτε των επιφανειακών συναισθημάτων που κουβαλά το πλάσμαν.  Εν μουσική αρχαία, ύμνος του θεού, της ψυσιής τζιαι του μεγάλου έρωτα για όσα φαίνουνται γυρόν μας τζιαι για όσα έν φαίνουνται.

Επήα ταξίδι στα βαθκειά, εντύθηκα με τσιούππες άσπρες, άφηκα τα γένια να μεγαλώσουν, εσσιώπησα το νούν μου για να μάθει να Ακούει, αγάπησα το ξένον, έκλαψα για το Μή Δικό μου, είπα "λάθος η Φύση ποττέ της έν κάμνει",  τζι εταξίδεψα ώς το σύνορον.

Στο σύνορον που επήα ταξίδιν ήβρα πλάσματα ξένα μου που μου εφανήκαν δικά.  Τζιαι είπαν μου για μουσικήν δικήν τους, ήχους αλλόθρησκους τζι αλλόκοσμους.  Αγάπησα την, τζιαι με τούτην την Αγάπην εγέμωσα.   Τζι άμαν εγέμωσα Αγάπην, η Αγάπη εγέμωσεν με με τη μουσική που μου εδωρίσαν για να  περιγράψω τον πόνον τζιαι τη χαράν αθρώπους δικούς μου, μα τζιαι άλλους, που έννεν κυπραίοι, που έννεν οικείοι.

 Έκαμα στον ορίζονταν παρέα με γενάες ήρεμους αθρώπους, ασκητές τζιαι μοναχούς, σε κάμαρες πετρόχτιστες πάς τα βουνά του Κορασσάν τζιαι της ανατολίας, έκαμα παρέαν με μουσικούς της ενετίας μές τα χωρκά της πάφου, πέρσες, ασσύριους, σούφηες, μπεχτάσιηες, εμίλησα με όσους αγαπούν το θεόν μιλώντας τη γλώσσαν της ιερής μουσικής του σάζ τζιαι του σετάρ,  που δόγμαν έν την ορίζει, ούτε σύνορα, ούτε διαφορές.

Μπόρει ο άθρωπος να ταξιδέψει έτσι τζιαι να μιλήσει τες γλώσσες άλλους αθρώπους, να καταλάβει έστω τζιαι λλίο τί σημαίνει να φορείς τα ρούχα άλλου?  Μπόρει, υπάρχει τρόπος, τζι εν τούτος ο τρόπος που φέρνει ειρήνην ι στον κόσμον τζιαι κατανόησην.

Ο τρόπος τούτος ήταν παγκόσμιος κάποτε, ήταν η Γλώσσα της Παράδεισου, μα εχάσαμεν τον οι αθρώποι που τα σιέρκα μας όταν η παράδεισος αποφάσισεν πως έν μας αξίζει να έχουμεν έτσι Γνώσην μούχτη τζι έθκιωξεν μας.   Μόνον αν τον κερδίσει το πλάσμαν τον τρόπον τούτον δικαιούται να μιλά με γλώσσες άλλων αθρώπων.

Έσιει ικανότηταν η ψυσιή του πλασμάτου να αφήννει το κορμίν, να ταξιδεύκει στα βαθκειά νερά, να πηαίννει ώς τον ορίζονταν της τζιαι να θωρεί πάρακατω.  Στο πάρακατω ζιούν οι ψυσιές των άλλων αθρώπων, τζι αν ισταθεί το πλάσμαν στον ορίζονταν τούτον τζιαι σσιωπήσει τον εγωισμόν του, τζιαι γεμώσει αγάπην, ανταλλάσσει Ιστορίες με τους άλλους.  Μαθείνει να θωρεί τζι ακούει τους παλμούς των άλλων των ψυχών, μαθθαίννει πολλά πράματα, καταλάβει.  Τζι όταν στραφεί πίσω που το ταξίδι, φέρνει μαζίν του τη Γνώσην των άλλων, μπολιάζει τα δεντρά του με την ουσίαν τη ξένην τζιαι γίνεται δική του.

Πάτα ι στον ορίζοντα, ψυσιή μου, δίχα φόο.  Κάμε το φόον αγάπην τζι άκου.  Ψιθυρίζουν οι άλλοι τζι άκου.  Ο κόσμος ο αληθινός εν τζιαμέ τζιαι καρτερά μας.  Η παράδεισος.