Birthday #2

 Στα γενέθλια μας, όταν είμασταν παιδάκια, δέν επιάνναμεν γλυκά που το ζαχαροπλαστείον, ετρώαμεν μόνον πράματα που έφτιαχνεν η μάμμα μας γιατί α) ήταν προσφυγιά, β) ήντα, εν να πιάννουμεν γοραστικά?  Έτσι, εγιορτάζζαμεν απλά και όμορφα, και έπαιρνεν της μάμμας τρείς μέρες να ετοιμάσει γενέθλια,  και ενοιώθαμεν άσχημα που εβασαννιέτουν.  Αθθυμούμε ότι τα παρακάτω εδέσματα ήταν standard πάντως:

κωκ άσπρον και σοκολάτα

κεηκ γεωγραφία

σαντουιτσάκια τρίγωνα (σλάϊς) με χάμ και βώτυρον και αγγουράκι

σαντουιτσάκια με χαλλούμιν και αγγουράκι

παστούλλες ροζ, με κρέμα και κκεραζάκι πραγματικόν

τζέλλιν πράσινον

τζέλλιν με layer κρέμας με φρούτα

κκάσταρτ με πισκόττα "morning coffee"

δούκισσαν

τυροπιττούλλες και λουκανικάκια (με DAK)

ελλιωτή με τες κοκκώνες

καραμελλέ του κουθκιού, ή πουτίγγα  -πάντα λίγο πικρή γιατί έκρουζεν τη ζάχαρη η μάμμα

cheesecake κίτρινον, πολλά βαρετόν, με κομπόστον μούρα πουπάνω

ρυζόγαλον με φλούδαν πορτοκκαλιού

ππακλαβάδες (με καρύδιν ή με χαλεπιανά)

πίτσα σπιθκιάσιμη της σφολλιάτας, τυρίν cheddar, τομάτες, ρίγανη.

Ερκούνταν οι φίλοι μας με τις οικογένειες τους, εκάμναμεν καμπόσον καρκασιαλλίκκιν, εσβύνναμεν τα κεράκια, εφαουσιάζαμεν, τζαι αυτά.  Ούτε πολλά δώρα (ποττέ μπροστά που τους φίλους δεν αννοίαμεν δώρα!)  Ύστερα ετρώαν και επίνναν οι μεγάλοι οι καλεσμένοι πύρες και κονιάκκια, εσυζητούσασην ήντα μπου κάμναν πριν την προσφυγιάν στα γενέθλια, τον Κυπριανού, τους Τούρκους που εκάμαν οι κκεραττάες ψευδοκράτος άτε όπου νάσε εννα ξαναεισβάλουν ποδά τζαι ΄ποιός γλιτώννει ---γεννικά μόνον καταθλιπτικά θέματα που αν εκάθεσουν να τους ακούεις σε έπιαννεν μεγάλον άχχος και σου εχάλαν την εορταστικήν διάθεση.

Τελευταία έρκετουν η στετέ μας η μαυροφορεμένη να βοηθήση με το καθάρισμαν (λίγο πριν να φύουν ούλλοι -για να μέννεν μες τα πόδκια μας να μας χαλά τες χαρές μας), και εδίαμμας πεντόλιρον που την σύνταξην της για δώρον, εφίλαν μας που πάνω 'σ' κάτω και έκλαιεν, κάμνωντας μας να νοιώθουμεν και άλλον άσχημα γιατί ενεκατσιούσαμεν λλίγον (εν επλύννησκεν τα δόνγκια της συχνά) και επίσης επέμενεν να μας βάλλει να της πέξουμεν την "Αθθυσμένη Αμυγδαλλιά" πας το μαντολίνον, και αντρεπούμαστεν γιατί αν είχαμεν καλέση την κορούν που εθέλαμεν να πιάμεν σχέσεις, δεν θα εφαινώμαστεν cool.

Επιτέλους εφεύκαν οι καλεσμένοι, το σπίτιν αμέσως εκαθάριζεν, ο παπάς εννοήτε δέν εντζοιζζεν πούποτε, έβλεπεν τα νέα του ΡΙΚ με το volume στη γγη στον ουρανό (σσσσσ, ησυχία ννα κούσουμεν τα νέα -άμπα τζαι γίνειν τίποτε) και εμείς επηένναμεν για ύπνον.

Για κάποιον λόγον όταν εσσιεπάζουμουν πουκάτω που το πάπλωμαν την νύκταν, είχα πάντα έναν απροσδοιόριστον συναίσθημαν ανασφάλειας που δέν έφεφκεν ποττέ του, ακόμα τζαι στα γενέθλια μου.